20. yüzyılın en önemli yazarlarından kabul edilen Milan Kundera geçen yılın 11 Temmuz'unda hayatını kaybetmişti. Dünya, Milan Kundera'sız bir yıl geçirirken, onun ölümüyle 20. yüzyıl bitti diyen takipçileri için bıraktıkları, fikirleri ve eserleri tartışılmaya devam ediyor. Kundera'nın daha önce Türkçeye çevrilmemiş olan Rehin Alınmış Bir Batı - Ya Da Orta Avrupa’nın Trajedisi başlıklı kitabı Can Yayınları etiketiyle bu hafta okuyucularla buluştu. Ebru Erbaş çevirisiyle yayımlanan kitap genç Milan Kundera’nın 1967’de Prag Baharı’nın ortasında, Çek yazarlar Birliği’ne verdiği “Edebiyat ve Küçük Uluslar” başlıklı konferans ile 1983 yılında Le Débat dergisi için yazdığı Rehin Alınmış Bir Batı ya da Orta Avrupa’nın Trajedisi makalesini biraraya getiriyor.Yakın dönem Avrupa tarihine ayna tutan Rehin Alınmış Bir Batı, Çekoslovakya ve Ukrayna gibi Orta Avrupa’daki "küçük uluslar"ın Batı kültürüyle ilişkilerine odaklanıyor. Kitap bu yönüyle Kundera'nın her zaman tartıştığı kültürel kimliklerinin giderek daha fazla tehdit altında olduğu savını ortaya koyuyor.&nbsp;Eserlerinde totalitarizm ve ideolojilere karşı eleştirel duruşuyla bilinen ve Avrupa'nın felsefi kodlamalarını bireysel özgürlük çerçevesinden ele alan Milan Kundera gerek yaşamındaki siyasi dönüşümler gerekse edebi dünyasında yarattığı tarihsel yorumlamalar sebebiyle Soğuk Savaş döneminin en akılda kalıcı isimlerinden oldu. Yazarın hem ölüm yıldönümü hem de yeni yayımlanan kitabı vesilesiyle edebiyat ve düşünce dünyasında yarattığı izleri yeniden gözden geçirmek istedik.&nbsp;<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Roman sanatının kurallarını yeniden yarattı</h2>Kundera'nın kuşkusuz en önemli özelliklerinden biri roman sanatında geleneksel roman kurgusunu ve karakterizasyonu reddederek, karmaşık ve çok katmanlı anlatılar yaratmasıyla başladı. Yazarın tanık olduğu ve içinden geçtiği tarihsel süreci; doğrusal bir şekilde aktarmak yerine zaman ve mekan arasında geçişler yaparak çok katmanlı bir anlatı tarzı kurması onu dil açısından ayrıksı kılan en önemli tavırlardandı. Tek bir bakış açısına veya gerçeğe bağlı kalma amacı gütmeden farklı karakterlerin bakış açıları ve deneyimleri aracılığıyla olayları ve temaları çok boyutlu bir şekilde ele alan metinleri, kendi kurduğu roman evreninin yapı taşlarındandı. Kundera roman sanatının doğuşu ve özüyle ilgili şunları söylemişti:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(208, 207, 251); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(208, 207, 251); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Harika bir Yahudi atasözü var: İnsan düşünür, Tanrı güler. Ben Rabelais’nin, bu atasözünden esinlenerek bir gün Tanrı’nın gülüşünü duyduğunu ve ilk büyük Avrupa romanının böyle doğduğunu hayal etmeyi seviyorum.”</blockquote>Cervantes’in mirasından yola çıkarak roman tanımını ortaya koyan Kundera, çağa tanıklık etme fikrinin postmodern edebiyattaki en tartışmalı karşılıklarını ortaya koydu. Sosyalist Çekoslovakya’nın alaycı bir eleştirisi olan Şaka, en ciddi sorunları inanılmaz bir “hafiflik”le ortaya koyan Ayrılık Valsi, Çek hükümeti tarafından yurttaşlıktan çıkarılmasına neden olan ve devletin insan belleğini yok etme eğilimi üstüne ironik gözlemlerden oluşan Gülüşün ve Unutuşun Kitabı, Sovyetler’in Çekoslovakya’yı işgal günlerini de arka plana alarak anlattığı en ünlü eseri Varolmanın Dayanılmaz Hafifliği Kundera romancılığının; varoluşun anlamı, özgürlük, sevgi, ölüm gibi temel felsefi sorgulamaları en ironik bir dille ele aldığı karşılıklarıydı.&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(208, 207, 251); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(208, 207, 251); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Bir roman bir şeyleri iddia etmez, roman sorular sorar. İnsanların aptallığı, her şey için bir yanıtları olduğunu sanmalarından gelir. Don Quixote dünyayı gezerken, dünya gözlerinin önünde bir gizeme dönüştü. Bu ilk Avrupalı romanın, tüm dünya roman tarihine bıraktığı özel bir mirastır. Yazar, okuyucusuna dünyayı bir soru olarak görmesini öğretir. Bu tavır bilgelik ve hoşgörü içerir."&nbsp;</blockquote>Bu sözlerin sahibi Kundera'nın roman sanatına bıraktığı izlek, postmodernizmin getirdiği yenilikçi yaklaşımların da rüzgarıyla çağından bugüne ulaşmayı başardı.&nbsp;<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">İroni, dünyanın saçmalığına karşı bulduğu oyundu</h2>Kundera romancılığının en dikkat çeken unsuru ise şüphesiz en ciddi konulara bile getirdiği mizahi bakış açısıydı. Kundera'nın belki de göbek adıydı ironi. Mizahi abartının doruğa ulaştığı Şaka romanı tüm 68'lilerin elinde dolaşırken, çağdaşı Kosinsky ile beraber Prag Baharı'na tanıklık etmiş çocuklar olarak otoriter rejimlerin işlemeyeceğini dünya kamuoyunun gözleri önüne serdiler.&nbsp;Bulgakov'un açtığı mizahi izleğe benzer bir temada iz süren Kundera romanlarının otoriter rejimlere karşı koyabildiği yegâne itiraz ironi dilinde kendine oyun alanı kurmuştu.&nbsp;“İyimserlik, insanlığın afyonudur! Sağlıklı ruh, hıyarlıktan başka bir şey değil. Yaşasın Troçki!” yazan karakterin şaka amaçlı karaladığı küçük bir notun; toplumdan dışlanmasına yol açtığı Şaka romanı yasaklandığı gibi çok garip bir şekilde yazarın da vatandaşlıktan çıkarılma yollarına taş döşeyecekti. Bu ve buna benzer şekilde kendi çizdiği roman karakterlerini anımsatacak derecede dramatik bir hayat süren Kundera'nın siyasal savruluşları tarihsel olarak hep göz önünde oldu.&nbsp;Kimileri için Soğuk Savaş döneminde Batı'dan yana tavır koyan bir propagandist, kimilerine göreyse özgürlük sorunlarını bireysel bir bakışla ele alan bir liberteryendi.&nbsp;Komünist bir rejimde doğup büyümüş olmasına ve ilk gençliğinde Çekoslovakya Komünist Partisi'ne üye olmasına rağmen 1968'de Sovyet tanklarının Prag'a girdiği o bahar onda ve üretimlerinde büyük kırılma yarattı. Tarihe&nbsp;Prag Baharı&nbsp;olarak geçen Sovyetler Birliği’nin Çekoslovakya’yı işgali tüm dünya kamuoyunu sarsarken Kundera’yı da çoğu yurttaşı gibi Batı’ya göçe zorladı. 1975’ten itibaren Fransa vatandaşlığına geçen Kundera, eserlerinin birçoğu Fransızcaya çevrildikten sonra dünya çapında büyük bir üne kavuştu ve sayısız ödülle mükafatlandırıldı.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Kundera olmanın dayanılmaz hafifliği</h2>20. yüzyılın en önemli edebiyatçılarından biri olarak kabul edilse de, Kundera da eserleri ve siyasi görüşleri nedeniyle birçok eleştiriye maruz kaldı. Özellikle Varolmanın Dayanılmaz Hafifliği romanı, 1968 Prag Baharı'nı ve Sovyet işgalini tasvir etme biçimi nedeniyle özellikle sosyalistler tarafından yoğun bir şekilde eleştirildi ve bir propaganda malzemesi olarak kullanıldığı öne sürüldü.&nbsp;Dolaylı olarak doğu bloku ve Varşova Paktı’nın dünya kamuoyu önünde tenkit edildiği bu romanda bazı eleştirmenler Kundera'nın olayları doğru şekilde yansıtmadığını ve Çek halkının yaşadığı travmayı küçümsediğini savundular. "Kundera'nın romanları, varoluşsal kaygıların maskesi altında siyasi tepkisizliği savunuyor." diyen Slavoj Zizek yazarın Şaka romanından sonra düşüşe geçtiğini ve ondan sonra bir daha nitelikli eser veremediğini ileri sürdü.&nbsp;Kundera'nın romanlarındaki bazı kadın karakterlerin tasviri de eleştiri konusu olageldi. Edebiyat eleştirmenleri tarafından, Kundera'nın kadın karakterleri klişe ve yüzeysel olarak betimlediğini ve onlara gerçek bir ses vermediğini öne süren kimi yazarlar Kundera'nın eserlerinde, sadakatsizlik, ihanet ve aldatma gibi tartışmalı konulara etik açıdan değinilme biçimini de eleştirdiler. “Kundera'nın eserleri, entelektüel zevk ve estetik güzellik sunuyor, ancak ahlaki açıdan sığ ve duyarsız"&nbsp;diyen Susan Sontag bu konuda dikkat çekerken bazı eleştirmenler, Kundera'nın bu tür konuları yücelttiğini ve ahlaki değerleri zedelediğini iddia ettiler.&nbsp;Bazıları için kendini Batı’nın kucağına atmış ve bulunduğu yerden dünyanın geri kalanına tepeden bir bakış sunmuş bir propaganda yazarı bazılarına göre ise içinden geldiği totaliter rejimlere sağlam bir eleştiri getirmiş bir düşünür olarak tarihe geçen Kundera, hiç kuşkusuz hem mensubu olduğu 20. yüzyılı hem de geçmişe bakarak hatalardan ders çıkaran milenyumu etkiledi.&nbsp;Siyasi görüşlerini savunurken, eserlerindeki karakterlerin ve olayların kurgusal olduğunu ve gerçek bir tarihsel yorum olarak değerlendirilmemesi gerektiğini vurgulayan ve roman sanatını romanın içinde tartışmaya kapatan yazar “Büyük romanlar daima yazarlarından biraz daha zekidir” diyerek yine ironisini konuşturmuştu. Sağlığında da ölümünden de sonra da tüm dünyadaki sosyo-politik olayların ve üzerine dram düşen insanalrın var olacağını düşünürsek Kundera ve eserleri her zaman konuşulmaya ve tartışılmaya devam edecek.

Aposto Kitap

Ölümünün ardından bir yıl geçen Milan Kundera; tartışılmaya, konuşulmaya devam ediyor. “Rehin Alınmış Bir Batı - Ya Da Orta Avrupa’nın Trajedisi" başlıklı kitabı ilk kez Türkçeye çevrilen yazarı geride bıraktıklarıyla anıyoruz. 

İronik, politik ve romantik dilin şakacısı: Milan Kundera

Yazı: Sibel TürkerBu tanımı öğrenmeme vesile olan usta yazar Milan Kundera’ya bir selam gönderelim. Her şey kitap kulübümüzde onun, Gülünesi Aşklar kitabındaki hikayeleri tartışırken başladı. Kundera, kadın karakterleri öylesine zayıf, erkeğin himayesine öylesine muhtaç varlıklar olarak kurgulamıştı ki kendisini "kadın düşmanı" ilan etmemize ramak kalmıştı. Şahsi görüşlerimizin zihnimizi ele geçirmesine müsaade etmeden dünyaca ünlü bu yazarın edebiyat dünyasında nasıl değerlendirildiğini incelemeye koyulduk. Karşımıza çıkan cevap şaşırtıcıydı: Kundera’nın eserlerinde ne kadına ne de erkeğe bir ayrıcalık tanıdığı, kendisinin bir mizantrop olduğunu söyleniyordu.<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Mizantrop ne mi?&nbsp;</h3><ol fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Toplumdan, insandan kaçan kimse,&nbsp;</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">İnsandan nefret eden kimse, insan sevmeyen.</li></ol>İngilizce karşılığını görünce daha anlamlı gelebilir:&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Misanthrope: mis (olumsuzluk takısı) – anthrope (insan)</li></ul>Etrafımda kendi türünden pek hazzetmeyenler var ancak hiçbiri için bu terimi kullanabileceğimi düşünmezdim. Oysa dünyanın gelmiş geçmiş en önemli mizantroplarını araştırınca hatırı sayılır bir liste çıktı karşıma. Özellikle felsefe dünyasından...&nbsp;Örneğin: Jean-Paul Sartre, “Cehennem diğer insanlardır” derken bir çeşit nefret hissi size de geçiyor mu? Ya da Thomas Hobbes, "İnsan insanın kurdudur”&nbsp;derken insan türü için ciddi bir tehlike sinyali almıyor muyuz? Böyle bir konuda Arthur Schopenhauer’i anmadan olmaz dediğinizi duyar gibiyim. Ancak burada bir parantez açacağım.&nbsp;Mizantropi kavramını daha doğru analiz edebilmek için alt kümeleri olan iki kavrama yakından bakalım: Nihilizm (hiçlik) ve pesimizm (karamsarlık/kötümserlik).&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bir nihilist için hayat, içinde anlam bulabileceğimiz hiçbir şey barındırmaz. Bir kötümser için ise acı, saçmalık, anlamsızlık, ıstırap hissi dünyada insanın mutluluğunu imkansız kılan durumlar olarak sıralanır.&nbsp;</li></ul>Schopenhauer “Varoluşun en mutlu hâli hiç var olmamak olurdu" derken aslında nefretten ziyade topyekûn bir yok olma hissinden bahsediyor. Her iki kavram için de insana dair epey iç karartıcı düşünme yolları olduğunu kabul ederek, Schopenhauer’in bir mizantroptan çok, ileri derecede bir kötümser olduğunu fikrine daha yakınım.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Öte yandan: Mizantropi, sahibine çok ağır gelen bir yük olmalı. Kendisini eşref-i mahlukat sanan diğer Homo sapiens'ler ile beraber, onlara rağmen yaşamaya devam edebilmek hiç de kolay olmasa gerek.&nbsp;</li></ul>Bazı psikologlara göre ise mizantropi, hayata karşı bir çeşit kalkan görevi görüyor. Bizzat başımıza gelen ya da gördüğümüz, duyduğumuz insan elinden çıkmış kötülüklere kılıf bulmamıza yarıyor. İnsanın “kötü tohum” olduğu inancını benimseyince yaptıkları da “normal” karşılanıyor; “İnsandır, yapar” denebiliyor.&nbsp;Fakat tam da bu noktada ciddi bir tehlike doğuyor. Bu normalleşme durumu nedeniyle kötülükler ile savaşmaktan vazgeçilirse işte asıl mizantropi o zaman yaşanır.Bakınız: Molière'in 1666 tarihli oyunu Le Misanthrope’ta (İnsandan Kaçan) Alceste karakteri ne diyor:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(208, 207, 251); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(208, 207, 251); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Değil hıncım herkese, tiksiniyorum tüm insanlardan. Kimileri kötü, zararlı olduklarından, kimileri kötülere hoş göründüklerinden... İçlerinde de, mert insanların kötülüklerden duydukları o güçlü nefretin eksikliğinden.</blockquote>(Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, çev. Bedrettin Tuncel)350 sene önce böyle bir durumda nefret ve küçümseme yeterli bir tepki olabilirdi belki. Ancak günümüzde o kadar da çaresiz ve edilgen değiliz. Yanlış olduğunu düşündüğümüz pek çok konuda, sosyal medyanın da gücü sayesinde çığ gibi büyüyen tepkilerle daha hızlı, daha etkili sonuçlar alabiliyoruz.Gelelim mizantropların insanları sevmekten ne zaman vazgeçtiklerine. Bir hümanist ile bir mizantrop arasındaki fark, hayatta maruz kalınan olumsuzlukların sayısı ve şiddeti midir yoksa bu durum genetik yolla aktarılan kötü bir miras mıdır? Erkek ya da kadın olmanın karşı cinse mizantropi yaşatma olasılığı nedir?&nbsp;Örneğin bir adada mahsur kalan bir grup erkek çocuğun bir süre sonra aralarından birini öldürecek kadar vahşileşmesini konu alan, William Golding’in Sineklerin Tanrısı kitabını okuduğumda, adadaki çocuklar, erkekler yerine kızlardan oluşsaydı&nbsp;nasıl olurdu sorusunu epeyce düşünmüştüm. Ya da 2024 yılında bile ülkelerin bütçelerinin önemli bir bölümünün savunmaya harcanması, bir grubun çeşitli bahanelerin arkasına saklanarak diğerini yok etmeye çalışması bana hiç normal gelmiyor. Gerçi 3 Cisim Problemi kitabını okuduysanız bu savunma probleminin evren boyutunda da devam etme olasılığını görüp iyilik ve kötülük kavramlarını tekrar tekrar sorgulayabilirsiniz. Yine de dünyanın gittikçe iyi bir yer olduğu fikrine sadık olduğumu belirtmek isterim.Aslında her birimizin mizantrop ile hümanist arasında gidip gelen bir ruh hâli içinde olduğumuzu düşünüyorum. Hayatın akışı içinde o kadar çok itici davranışa maruz kalıyor, o kadar çok olumsuz haberle karşı karşıya geliyoruz ki ister istemez tüm bu olumsuzlukları yaratan insana karşı hissettiğimiz sevgi ve nefret ibresinde de hızlı geçişler oluyor. Belki de sanat, yazı, resim, müzik böyle zamanlarda kurtarıcı bir güç olup içimizdeki olumsuzluğu bir tuvale, bir karaktere, bir notaya dönüştürerek ibreyi tekrar sevgiden yana döndürüyordur.&nbsp;Bir sergisinin açılışında ödüllü bir yönetmene şunu sormuştum: “Dünyayı hep daha iyiye götürmek için uğraşıyoruz, sizce dünya iyi bir yer olduğunda sanatçının malzemesi yok olmayacak mı?” Hiç düşünmeden “Evet” demişti. “Benim uğraşacak bir meselem olmayacak dolayısıyla ne filmde ne fotoğrafta ne de resimde verecek bir mesajım da.” &nbsp;&nbsp;Kundera yaşasaydı ve bu soruyu sorma fırsatını bulabilseydik cevabı ne olurdu sizce?

Hepimizin etrafında kendi türünden pek hazzetmeyenler vardır ancak edebiyatın ve felsefenin mizantroplarını araştırınca karşımıza çıkan liste epeyce uzuyor.

Edebiyatın mizantropları: Kundera, Molière ve diğerleri

<img src="https://images.aposto.com/2023/6/6/1689452583792.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.78" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">• Milan Kundera, 94 yaşında hayata veda etti. Varoluşçu yazar Milan Kundera’nın Çekya Televizyonu tarafından yapılan duyuruyla vefat haberi alındı.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Külliyat: 1929 yılında, Brno, Çekya’da doğan Kundera; hayatı boyunca 10 roman, 3 şiir koleksiyonu, 1 hikaye kitabı ve bir dizi deneme yazdı. Eserleri, yoğun felsefi temalar, siyasi imalar ve duygusal hikâyelerle dolu.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bu arada: Varolmanın Dayanılmaz Hafifliği, Gülünesi Aşklar, Gülüşün ve Unutuşun Kitabı, Yaşam Başka Yerde gibi ünlü eserlerin yazarının ölümüyle ilgili olarak şu an için daha fazla bilgi paylaşılmadı.</li></ul>

Aposto Gündem

Varoluşçu yazar Milan Kundera’nın Çekya Televizyonu tarafından yapılan duyuruyla vefat haberi alındı.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Külliyat: 1929 yılında, Brno, Çekya’da doğan Kundera, hayatı boyunca 10 roman, 3 şiir koleksiyonu, 1 hikaye kitabı ve bir dizi deneme yazdı. Eserleri, yoğun felsefi temalar, siyasi imalar ve duygusal hikâyelerle dolu.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bu arada: Varolmanın Dayanılmaz Hafifliği, Gülünesi Aşklar, Gülüşün ve Unutuşun Kitabı, Yaşam Başka Yerde gibi ünlü eserlerin yazarının ölümüyle ilgili olarak şu an için daha fazla bilgi paylaşılmadı.</li></ul>

Çek asıllı Fransız yazar, geriye külliyatını bıraktı.

Milan Kundera, 94 yaşında hayata veda etti

<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;" type="newsletter">“So many books so little time...” Inspired by Frank Zappa, Zappa Times writes about literature, nature, food, and economics.</h3><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">The Unbearable Lightness of Being Middle ClassThe title of this article could have easily been "Can you paint the picture of happiness for me, Wellbutrin?" (For those who don't know yet: "Wellbutrin" is a drug used to treat certain symptoms of depression.) But I didn't want to rely on Nazım Hikmet again, and Milan Kundera didn't seem like a bad alternative this week. I was still at university when The Unbearable Lightness of Being (1984) came to the bookstores in Turkey. I remember that I found the book too "bourgeois" and refused to read it because I was very leftist at the time. When I read it later, I was quite impressed. Those years, of course, I was as surprised as everyone else. The "iron curtain" was coming down piece by piece in Czechoslovakia and Poland. So much so that when the Soviet Union, accompanied by the concepts of Glastnost and Perestroika, which Gorbachev taught the whole world, flipped the switch in 1989, not only the iron curtain but also an era in the world was coming down. In those years, Francis Fukuyama, with his book The End of History and the Last Man, heralded that Western liberal democracy had become the political norm all over the world.&nbsp;<p contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-wrapper fr-deletable" fr-original-style="text-align:center" style="text-align: center; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><a bgcolor="#000000FF" color="#FFFFFFFF" contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-link" fr-original-style="background-color:#000000FF !important;color:#fafbfc !important" href="https://apos.to/i/the-unbearable-lightness-of-being-middle-class" rel="noreferrer" style="background-color: rgb(0, 0, 0) !important; color: rgb(250, 251, 252) !important; text-decoration: none; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Read more</a><p contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-wrapper fr-deletable" fr-original-style="text-align:center" style="text-align: center; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><a bgcolor="#000000FF" color="#FFFFFFFF" contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-link" fr-original-style="background-color:#000000FF !important;color:#fafbfc !important" href="https://apos.to/n/zappa-times" rel="noreferrer" style="background-color: rgb(0, 0, 0) !important; color: rgb(250, 251, 252) !important; text-decoration: none; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Subscribe</a>

Aposto Playground

    

Zappa Times

The title of this article could have easily been "Can you paint the picture of happiness for me, Wellbutrin?" (For those who don't know yet: "Wellbutrin" is a drug used to treat certain symptoms of depression.) But I didn't want to rely on Nazım Hikmet again, and Milan Kundera didn't seem like a bad alternative this week. I was still at university when The Unbearable Lightness of Being (1984) came to the bookstores in Turkey. I remember that I found the book too "bourgeois" and refused to read it because I was very leftist at the time. When I read it later, I was quite impressed. Those years, of course, I was as surprised as everyone else. The "iron curtain" was coming down piece by piece in Czechoslovakia and Poland. So much so that when the Soviet Union, accompanied by the concepts of Glastnost and Perestroika, which Gorbachev taught the whole world, flipped the switch in 1989, not only the iron curtain but also an era in the world was coming down. In those years, Francis Fukuyama, with his book The End of History and the Last Man, heralded that Western liberal democracy had become the political norm all over the world.Especially when we look at the developments in recent years that make the hairs on the back of the neck stand with fear, anxiety and sadness of anyone with a modicum of conscience and reason, we can discuss how politically liberal this world is. But the fact that the dominance of liberalism in the economic sphere and the discursive/ideological hegemony of liberalism has come to this day without being shaken is pretty much undebatable. Even though the 2008 Crisis and most recently COVID have beaten people into seeing that it can't go on like this for much longer, thanks to this hegemony, people almost everywhere in the world have learned to be individuals, to think individualistically.Almost all of us have internalized being an individual by printing our names on coffee cups, or by eating chocolates and biscuits that express our emotions, and we have embedded it into the values of our daily lives, especially through consumption practices.In the post-1980s, when neo-liberal capitalism became unrivaled, the world has become a place of “every man for himself,” where the ones at the bottom can’t raise their voices even when they are suffering. And how do we know this? The number of impoverished people has steadily increased, and inequality has multiplied. At the same time, social protection networks have been pierced more and more; the public space that would pave the way for the pluralization of demands for rights into collective actions, and the transformation of grievances into political demand has become smaller and smaller.It has become increasingly difficult to be happy in such a world. Perhaps this is precisely why happiness is no longer just a personal matter, it has moved out of the private sphere and has become an area that needs to be researched, studied, and regulated through interventions. Under the umbrella of what Wiliam Davies calls the "happiness industry", economists, psychologists, doctors, neuro-scientists, market researchers, and publishers have been working hard to access and disseminate the knowledge of happiness. Not to be misunderstood when I say dissemination, I mean "for a price" of course ... A psycho-therapy session, a workshop on "well-being", a pill for depression, an anti-anxiety medication, or a strategy book on the path to happiness all have a price tag. Everything from watching television shows that seem to be free of charge and "make dreams come true and make people shed tears of happiness" to our posts on Facebook has turned into an economic input in the economy where emotions are bought, sold, and measured through ratings and likes, even if they are not directly monetized.William Davies's book The Happiness Industry (2018, Sel Publishing) provides a gripping account of the main building blocks of this economy, especially large corporations and states, its historical development with a focus on the transformation of the concept of happiness, and its manifestations in everyday life in many different ways over the last 20-30 years. From the prevalence of studies on happiness in behavioral economics to the indices developed by international organizations such as the OECD to measure wellbeing, the book provides an engaging discussion of the prevalence of the pursuit of happiness today. As a result, as the wheels of the happiness industry efficiently turn, achievements, responsibilities, and freedoms are defined on an individual scale, while the social processes behind them are increasingly invisible.In such a world, it is no wonder that self-help books have been bestsellers for years. It is hard to know what and how much people learn from these books. But what is certain is that people have a great appetite for books that teach them the secrets of a good and happy life. Bookstore chains (nowadays the book market is largely dominated by chains and online sales) have much wider shelves for such books now than ever before. From "the rules of lasting love" to "learning in infancy", from "preparing for an exam with your family" to "feeling like yourself", from "minds that talk to the body" to "nonviolent communication", many aspects of daily life and human relations are the subjects of these books. On the other hand, if we take into account the different categories of books that guide, advise, and help people organize their lives under different headings such as business and management, health and food, we can easily say that the concern for personal development covers every aspect of life.It can be said that there have always been people in a corner of some newspapers and magazines who answered readers' questions on different topics, especially intimate matters, and provided guidance. Yes, but the general visibility of such "columns" was limited, and although they seemed to address the individual, they were much more "social" in terms of both function and content. They were not yet specialized through books or advice platforms on the web, they did not seem to be written "for you personally". There were answers to problems that anyone could face, that everyone could understand and agree on. Moreover, things were not yet professionalized. In other words, the columnist was a journalist, not an expert on the subjects they wrote about. Like all areas of consumption, the consumption of happiness has not only expanded, but has also become more effective and complex. It has become a field that reflects social inequalities on the one hand and constructs them on the other.Today, not everyone is equal in terms of consuming enough to be happy, to benefit from the products of the happiness industry, and ultimately to feel good. While a smaller minority has the financial means to become "clients", a larger majority is content with being "spectators". While the lucky individuals of the middle class run from one appointment to another with their doulas, life coaches and "mindfulness" instructors in order to feel lighter, gain self-confidence and achieve success, the poorer ones are left to survive on city buses, in overcrowded hospitals, in jobs that are here today and gone tomorrow, trying to find ways to survive one way or another, and raise their children. Who is happier?Unfortunately, the ways to be happy are lost for everyone in a life where happiness is talked about so much. While one side of the world is on fire, the other side is never able to enjoy life in their own homes as they wish. Wherever you go, the city follows you with its racism, xenophobia, homophobia, sexism, class hatred, and the violence that is created by all of these. Where there is violence, there is anxiety, fear, and uncertainty, but happiness, even in the best of situations, is always an "as if.” It is time to read <a fr-original-style="" href="https://www.poetryfoundation.org/poems/51295/the-city-56d22eef2f768" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">C. P. CAVAFY and his poem "The City"…</a> You said: "I’ll go to another country, go to another shore,find another city better than this one.Whatever I try to do is fated to turn out wrongand my heart lies buried like something dead.How long can I let my mind moulder in this place?Wherever I turn, wherever I look,I see the black ruins of my life, here,where I’ve spent so many years, wasted them, destroyed them totally." You won’t find a new country, won’t find another shore.This city will always pursue you.You’ll walk the same streets, grow oldin the same neighborhoods, turn gray in these same houses.You’ll always end up in this city. Don’t hope for things elsewhere:there’s no ship for you, there’s no road.Now that you’ve wasted your life here, in this small corner,you’ve destroyed it everywhere in the world. Let's imagine for a moment that the following scenario is real: You enter a bookstore and the first books that greet you are not books on how to raise your child as a leader, the 10 golden rules of competition, or the story of who knows who that will be an example/inspiration for everyone. Rather, books such as the virtues of solidarity, forty-one ways of collective work, and how we can multiply our commonalities are placed right at the entrance. In a huge section, books on social welfare and collective well-being, suggesting strategies and tactics to achieve this are displayed. So many books have been written on cooperatives, trade unions, and NGOs that more shelves were needed... Wouldn't the world we live in be a very different place? One, because it already would be a different place. Two, the world would continue to be a different place because more books like this would be written and read. If half of the time and energy spent on writing and reading books on how to be happier were devoted to answering the question "how can we make this world better together", we would probably be less tired and happier.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/7/3/1660141521644.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.36" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">If you want to hear first-hand how real people experience many emotions, including surprise, disappointment, loss and happiness, in real relationships and love and affairs, I have an exciting podcast recommendation for you: "Modern Love". This podcast is like the audio version of a huge industry on its own. A popular column in the New York Times for 15 years, Daniel Jones has been editing the series, and two years ago Amazon Video made a series. There is also a book version of Modern Love published in 2019.That's it for this week. The cover image, "Değirmendere, 1999" belongs to my dear friend Özge Açıkkol. I would like to thank her again for sharing her photo with me. Now for my usual reminders: You can forward this publication to your circle, tell them to sign up for free at apos.to/n/zappa-times. You can contact me at zappazamanlar@gmail.com, share your thoughts and reading, listening suggestions with me.I wish everyone a wonderful, healthy week.

The happiness industry and our lives

The Unbearable Lightness of Being Middle Class

Var olmak insanlığın kendini bilmeye başladığından bu yana sorguladığı, bazen şüpheyle bazen de sorgusuz teslim olduğu ve zamanı fark ettiği durum olsa gerek... Bir filozof gibi bu konuyu her daim tartışmasak da kimliğimizin ve yaşadığımız anın bilincinde olmayı var olmakla eleştiririz çoğu zaman.Var olanı bilmek ve onun üstüne yenilerini üretmek çoğu zaman verdiği hazdan kaynaklı geride kalan her şeyi bir kenara attığımızda ilgimizi çeker. Örneğin bir tasarımı daha fikir aşamasından şekillendirmeye başlamak ve onu son hale getirmek tasarımcının kendi varlığına eklediği başka bir değer olarak düşünülebilir. Ya da var olan bir tasarımı hayatımıza sokup onunla bağ kurmak ya da onun sadece orada durduğunu bilmek de benzer hisler uyandırabilir.Soyut ya da sosyal temelli var olan şeyler yani duygular, hisler, politikalar, beğeniler de tıpkı nesneler gibi tek başlarına yalnızca tek bir şeyden oluşmadılar elbette. Hatta onların oluşumu ve etkisi çoğu zaman bizim dışımızdaki etkenlerle gerçekleşir. Beğenileri düşünecek olursak sadece var olan "ben"in oluşturduklarıyla değil ona eklenen içsel ve dışsal faktörlerin katkısıyla yaşam bulurlar zihnimizde. Kültürel durumlar, politikalar, popülerleşme, kapitalizm, din, aile ve arkadaş bu beğenilere katkıda bulunan en eski kavramlar olarak karşımıza çıkar örneğin. Dolayısıyla uzun zamandır sıklıkla tartışılan "ben"i oluşturan şeyin özgür iradeyle ilgisi tam da burada devreye girer.Özgür iradenin varlığı ya da olumlu - olumsuz tesiri de aynı şekilde bu tartışmalar içinde şekil alır. Asırlardır insanlık olarak tartıştığımız ya da üstünü kapatıp yüzleşmekten çekindiğimiz bu konuyu en güzel işleyen isimlerden biri de tabii ki Milan Kundera'dır. Düşünsel anlamda bizi varlığımıza koşturan ve yazdıklarıyla kimliğimizi delik deşik eden bu ismin en tatlı (eseri tariflemek için doğru kelime mi emin olamasam da hissettiklerinden ve beni bir kez daha bu konuyu düşünmeye sevk ettiğinden dolayı doğru bir betimleme olduğunu düşünüyorum) kitaplarından birini daha okudum yakın zamanda. Kundera'nın Bilmemek adlı kitabı bana pandeminin sürüp gittiği ve bizim bir şekilde onu reddetmeyi ya da görmezden gelmeyi başarmaya çalıştığımız şu zamanda karmaşık hisler yaşattı bana.&nbsp;Kimliğin, yer ve yurt kavramlarının birbirine dolaştığı, kişinin ve bağ kurduğu diğerlerinin zihinsel ilişkileri, unutmuşlukları ve kabullenişleri bu kitabın temel konuları olarak ön sıraya oturuyor. Günümüz dünyasında ki artık Metaverse evrenini de hesaba katacak olursak yaşanan bunca çağdaş ve çağdışı durum ve olayların zihnimizde form bulduğu günümüz hali halen toplumsal yaşamın çalkantılarıyla benliğimizi derinden etkiliyor. İşte tam da bugünün dünyasında okunması ve tartışılması gereken var olmak konusu değer yaratmanın ve üretmenin de ötesine geçiyor.&nbsp;O halde bugünü var ederken çabaladığımız şey nedir ve neyle bağlantılıdır?Görüşmek dileğiyle hoşça kal!

Page

Bugünün dünyasında varlık ve "ben"i tanımak...

Var olmak üzerine!

Yazılara, bulunduğum zamanın içinden bana o günü hatırlatacak betimlemelerle başlamayı severim. Yazı yazmak için masa başına oturmam, her daim bir başlangıç sayılmaz. Yazıya doğru adım atmam, zihinim sonunda eşsiz bir koy vadettiği o kıvrımlı yollardan geçmem, teklif edileni kabul etmem ve hemen ardından düşünce girdabına çekilmem gerekir. Saat 18.45. Bilinenden bilinmeyene çıkan yürüyüşün ilk cümlelerinden selamlar.&nbsp;Her şeyden önce birkaç kabulüm var. Müziğe tüm tarihsel dönemleri kapsayan ihtimaller havuzunun içinden bakanlar, günümüzde birbirinden farklı ses kültürlerine erişecek pek çok araca sahip. Su yüzüne çıkmış sonsuzluk, zamanla müziğin belli janrlar etrafında toplanması yerine bireysel yaklaşımları doğurdu. Bir nevi müzik sahneleri, janrasız ifade alanlarına dönüştü. Bir süredir yanı başımda dolaşan bu düşüncelere, şu sıralar okuduğum Ölümsüzlük kitabından altı çizili notlarıma giren Milan Kundera’nın “İnsan kendi kendine kendi ben’inin özgünlüğünü doğrulamak, kendini taklit edilemez biricikliğine inandırmak isterse, her geçen gün birisine daha çok benzeyen yüzlerin ortaya çıktığı dünyamızda işi hiç kolay değildir. Ben’in biricikliğini geliştirmenin iki yöntemi vardır; ekleme yöntemi ve eksiltme yönetimi.” sözü de çok yakıştı.Böyle bir karşılamaya sürpriz bir karşılaşma da gerekirdi. Nitekim doğduğu yerden 9,086 kilometre uzaklıkta tanıştığı elektronik müzik kültürünün derinliklerine inerek kısa sürede kendi estetik kaygısını bizzat yaratıcısı olduğu ses manzaralarına dönüştüren Yu Su, tam zamanında çıkageldi. Bana düşen de müzisyen, prodüktör ve DJ etiketlerine sahip Yu Su’nun biricikliğini ekleme yöntemiyle mi yoksa eksiltme yöntemiyle mi elde ettiğini öğrenmek oldu.<img src="https://images.aposto.com/2021/5/2021-06-10T06:54:37.064Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" alt="Yu Su, Fotoğraf: Malcom Lam" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Fotoğraf: Malcom Lam<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Batılı sesler:&nbsp;Dünyanın en uzun altıncı nehri Yellow River’a komşu olan ve “Çin Uygarlığının Beşiği”ndeki Kaifeng şehrinde dünyaya gelen Yu Su’nun müzikle tanışması, annesinin çoçukların entelektüel gelişimine klasik müziğin katkı sağladığını savunan bir makale okumasıyla başladı. Daha doğmadan ona dinlettiği Franz Liszt ve Claude Debussy eserleri yeterli olmamış ki Yu Su, 4 yaşında 14 yıl boyunca aksatmadan devam ettiği klasik piyano eğitimine başladı. Her ne kadar klasik müziğe hiçbir bir zaman ilgi duymadığını söylese de dünyanın doğu yakasında halka açık bir parkta çimenlerin üzerinde yürümenin yasa dışı sayıldığı beton bir şehirde açığa çıkan Batılı sesler, Yu Su’nun hayallerini farklı coğrafyalarda kurmasına yardımcı oldu. Nihayetinde Yu Su, lise eğitimini tamamladıktan sonra istemeden oluşan derin müzik bilgisini de bavuluna sıkıştırıp Yellow River’ın açık denize ulaştığı yönü takip etti ve Pasifik Okyanusu'nun karşı kıyısındaki Vancouver’a taşındı.İlk tanışma:&nbsp;British Columbia Üniversitesi’nde işletme eğitimi almaya başlayan Yu Su, şehirdeki ilk günlerinde arkadaşlarının heyecanla davet ettiği bir Floating Points&nbsp;şovunun ardından disko ve house müzikle tanıştı. Daha önce hiç dinlemediği müzik türleri arasında özgürce dolaşan Yu Su için tek kıstas, duyduğu seslerin onda yarattığı hisler oldu. Bir yandan Vancouver’ın baş döndüren dans müziği sahnesinde kendi beğenisinin peşine düşen Yu Su, diğer yandan besteci R. Murray Schafer&nbsp;tarafından yaşadığı şehirde kurulan ve insan topluluğu ile onun sonik çevresi arasındaki ilişkileri inceleyen World Soundscape Project’in çevrim içi kataloğuna kulak verdi. "Her şehrin kendi topluluğu ve sesi olduğuna inanıyorum ancak kim olduklarını bulmak yine de bireye bağlı," diyen Yu Su, zamanla doğa gezilerinde yaptığı alan kayıtlarını dijital ortamda yarattığı seslerle buluşturdu. Ne olsa bu, onun biricikliğiydi.&nbsp;İçgüdüsel deneyler: Müzik prodüksiyon dünyasına girmek için özellikle metodik bir yaklaşım benimseyen Yu Su, ilham aldığı parçaları önce kendi içinde bölümlere ayırarak tek tek bütünü oluşturan bileşenleri belirledi. Sonra da her bir bölümü yeniden üretmeye çalıştı. Kısa sürede hem program hâkimiyetini geliştirdi hem de dans müziğindeki temel yapıları ve bu yapıların içindeki farklı seslerin yarattığı etkileri öğrendi. Her daim yenilikçi bir ses çıkarmanın amacını ve gerçekten yenilikçi olanın neyi temsil ettiğini sorgulayan Yu Su'nun müzik zevki ve bilgisi derinleştikçe, ilhamı özümseme şekli de bilinçaltına yerleşti. Öğrenilmiş teknikle içgüdüsel deneyler arasındaki zıtlık, Yu Su’nun müzikal üretimlerini kabul edilmiş sınırların ötesine taşıdı.&nbsp;Bir tam tur: 2016 yılında Scott Johnson Gailey partnerliğindeki You're Me projesinden çıkan Plant Cell Division albümüyle deneysel yapılar arasına yerleşmiş bir ses mozaiği sunan Yu Su, müzikal kariyerinde gururla sergileyeceği serbest biçim tutkusunu da açığa çıkardı. Asıl biricikliğini Herbie Hancock'un caz klasiği Watermelon Man’i prodüksiyon hünerleriyle dans pisti yeteneğini çarpıştırarak yeniden yorumladığında gösterdi. 2019 yılında çıkan tekli, Yu Su’nun kendi içindeki İpek Yolu’ndan geçerek Watermelon Woman adını aldı. Doğudan batıya getirdikleriyle yeniden büyüdüğü topraklara dönmenin vakti gelmişti. Nitekim öyle de oldu. Bu yıl yayımladığı ve Yellow River Blue adını verdiği albümüyle bir tam turu tamamladı. Yu Su tarafından "Hepimiz hayatın dinginliğini, çılgınlığını ve mücadelelerini yaşıyoruz, bu yüzden bu insanlarla daha temel bir şekilde bağlantı kurmak istediğim bir şey.” sözleriyle tanımlaman albüm, zen ve kaosun kusursuz bir birleşimi.&nbsp;Kendi yolunu bulmak için teknolojiyi benimseyen, sıradan kültürel kodlardan kaçınan ve eleştirel düşünceyi yaratıcı içgüdüyle karıştıran Yu Su'nun biricik yaklaşımı, şimdiye kadar onu kısıtlayıcı beklentilerden uzak tuttu. Bakalım bundan sonrasında onun ekleme ve eksiltmeleri bizi nereye götürecek? Saat 22.49.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Bu zamana kadar Keşif Sahnesi’ne konuk olan sanatçıların tamamını <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/playlist/0iwKbnFzMqo2I9cGXt0hdT?si=DResjb1NRqy5J1LAKFJSsA" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Spotify çalma listemizden</a> dinleyebilirsiniz.<a data-saferedirecturl="https://www.google.com/url?q=https://link.apostonews.com/click?uri%3DaHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP2lzc3VlPTYwYjg4MTBmNDdlOGQzMDAwNjExMjRhYiZwdWJsaXNoZXI9NWVkM2VjZDZjNWE4NmNjZDFlMjRjYTRhJm5ld3NsZXR0ZXI9NWVjMTgzZmZkNDkzOGIyMTFhMmRkNDJiJnN1YnNjcmliZXI9NjAzMzdlNDM2YTkzODAwMDA3ZGEyMTAyJnNvdXJjZT1lbWFpbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZvcGVuLnNwb3RpZnkuY29tJTI1MkZwbGF5bGlzdCUyNTJGMGl3S2JuRnpNcW8ySTljR1h0MGhkVCUyNTNGc2klMjUzRDNjYzg4ZmY5OGI1MjRiNzA%3D&source=gmail&ust=1623255694116000&usg=AFQjCNERwi40vZkCBvo1XubhgB4PTG9XEw" fr-original-style="" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP2lzc3VlPTYwYjg4MTBmNDdlOGQzMDAwNjExMjRhYiZwdWJsaXNoZXI9NWVkM2VjZDZjNWE4NmNjZDFlMjRjYTRhJm5ld3NsZXR0ZXI9NWVjMTgzZmZkNDkzOGIyMTFhMmRkNDJiJnN1YnNjcmliZXI9NjAzMzdlNDM2YTkzODAwMDA3ZGEyMTAyJnNvdXJjZT1lbWFpbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZvcGVuLnNwb3RpZnkuY29tJTI1MkZwbGF5bGlzdCUyNTJGMGl3S2JuRnpNcW8ySTljR1h0MGhkVCUyNTNGc2klMjUzRDNjYzg4ZmY5OGI1MjRiNzA=" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"> </a><a data-saferedirecturl="https://www.google.com/url?q=https://link.apostonews.com/click?uri%3DaHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP2lzc3VlPTYwYjg4MTBmNDdlOGQzMDAwNjExMjRhYiZwdWJsaXNoZXI9NWVkM2VjZDZjNWE4NmNjZDFlMjRjYTRhJm5ld3NsZXR0ZXI9NWVjMTgzZmZkNDkzOGIyMTFhMmRkNDJiJnN1YnNjcmliZXI9NjAzMzdlNDM2YTkzODAwMDA3ZGEyMTAyJnNvdXJjZT1lbWFpbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZvcGVuLnNwb3RpZnkuY29tJTI1MkZwbGF5bGlzdCUyNTJGMGl3S2JuRnpNcW8ySTljR1h0MGhkVCUyNTNGc2klMjUzRDM0MmQyMmRhMDE1NjRiNmI%3D&amp;source=gmail&amp;ust=1623255694116000&amp;usg=AFQjCNFibBxEn37Krs-ZYxNxfH5QSLhMYA" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP2lzc3VlPTYwYjg4MTBmNDdlOGQzMDAwNjExMjRhYiZwdWJsaXNoZXI9NWVkM2VjZDZjNWE4NmNjZDFlMjRjYTRhJm5ld3NsZXR0ZXI9NWVjMTgzZmZkNDkzOGIyMTFhMmRkNDJiJnN1YnNjcmliZXI9NjAzMzdlNDM2YTkzODAwMDA3ZGEyMTAyJnNvdXJjZT1lbWFpbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZvcGVuLnNwb3RpZnkuY29tJTI1MkZwbGF5bGlzdCUyNTJGMGl3S2JuRnpNcW8ySTljR1h0MGhkVCUyNTNGc2klMjUzRDM0MmQyMmRhMDE1NjRiNmI=" rel="noopener noreferrer" target="_blank" fr-original-style="" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;"></a>

Duende

Doğduğu yerden 9,086 kilometre uzaklıkta tanıştığı elektronik müzik kültürünün derinliklerine inerek kısa sürede kendi estetik kaygısını bizzat yaratıcısı olduğu ses manzaralarına dönüştüren Yu Su ile tanışma zamanı.

Biricikliğin peşinden: Yu Su

“Her şeyin başı dilin nasıl kullanıldığıdır. Dilin özelliği potansiyel olarak eksiksiz oluşudur, sözcükler yardımıyla insan yaşantılarının tümünü – olmuş ya da olabilecek her şeyi- barındırma potansiyeli vardır. Dil konuşulmaz olana bile yer ayırır”&nbsp;der John Berger&nbsp;Ve Yüzlerimiz, Kalbim, Fotoğraflar Kadar Kısa Ömürlü&nbsp;adlı kitabında.Bir başka yazar Ella Frances Sanders da Lost in Translation adlı kitabında “Ana dilinizde kelimelerle anlatamayacağınız hisler olabilir. Ancak korkmayın, neler hissettiğinizi tanımlamak için diğer dillere bakabilirsiniz.”&nbsp;Ben de Türkçe'de arayıp da farklı dillerde bulduğum 3 kelimeyi seninle paylaşıyorum:1. Aware (Japonca): “Kısa sürede sonlanacağını bildiğiniz güzel bir anın bir yandan biteceğini bilmekten&nbsp;acı duyarken diğer yandan o anı sonuna kadar yaşama hazzı.” - Anjana Iyer'in Found in Translation kitabından2. Litost (Çekçe): İçimizdeki zavallılığın birden ortaya çıkması, yapamadıklarımızın getirdiği pişmanlığın, eksikliğin dışa öfke olarak vurması&nbsp;''Litost, adamakıllı açılmış bir akordeon gibi sonsuz bir duyguyu, başka birçok duyguların birleşimi olan bir duyguyu anlatır: hüzün, acıma, pişmanlık ve özlem.'' -Milan Kundera'nın Gülüşün ve Unutuşun Kitabı adlı kitabından3.&nbsp;Wabi-sabi (Japonca): Kusurda güzelliği görme, yaşam ve ölüm döngüsünü kabul etme.“Wabi Sabi, hırkanın düğmesi kopsa da onu o haliyle giymeye devam et der mesela, çatlayan bir fincanı ufak bir bitkiye saksı yap. En parlatılmışı değil, en gerçeği, zamanla en çok aşınmışı savun. Güzeli ve doğalı mükemmel olmaya çalışanda değil, hakiki olmaya çalışanda görmeye çalış. Belki en önce, en başta kendinde.” -Ege Soley'in Sakin kitabından

Tek sözcükte duygular.

Farklı Dillerde Özel Kelimeler

20liğin çevrimiçi bir rakı sofrası, başka seslere de yer veren bir platform olmasını istediğimi belirtmiştim. Bu nedenle arada sırada, bu bölümde 20lik için yazmak, çizmek isteyenlere yer vereceğim. 20lik okurları arasında bu bültene yazmak, çizmek, video çekmek ya da bülteni övmek isteyenler <a fr-original-style="" href="https://forms.gle/EUgJ3mGJNLD9vT5J8" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buraya tıklayabilir</a>. &nbsp; &nbsp; &nbsp;Yazı ve Görsel: Zeynep Yılmaz&nbsp;İçindeki her şeyin kendi kontrastıyla birlikte varolduğuna giderek daha da inandığım hayat, geçtiğimiz bir senede hepimizi belirsizlik kavramının farklı yüzleriyle tanıştırdı. En nihayetinde kendi yaratımımız olan &nbsp;“ileri”lere doğru yürürken belirsizlikle başa çıkmakta yalnız olmadığımı hatırlamam bu yazının ilham &nbsp;kaynağı oldu. Adını ise hayatın doğası gereği içinde barındırdığı ikilikleri konu edinen, pek sevdiğim Milan Kundera romanından aldı. Peki gelecek belirsizliği hafif mi ağır mı?&nbsp;Benliğime dair dönüm noktalarını en derinden hissettiğim 20li yaşlarımın başında, gelecek kavramı etrafında &nbsp;pek çok şeyi kabul etmem gerektiğini anlıyorum. Düşünüyor, kayboluyor, diyaloglarda sorularımı &nbsp;soruyorum. Monologlarımla cevaplarımı arıyorum. Sizleri de satır aralarında kendinize dair bir şeyler &nbsp;bulmaya davet ediyorum. &nbsp;Anekdotlarım şu şekilde: &nbsp;*Gelecek, hayatlarımıza getirilmiş bir takım kısıtlamalardan bağımsız olarak, zaten, hep belirsiz. &nbsp;*Kısıtlamalar, bariyerler, örülü duvarların tamamı onları yarattığımız, varlıklarına inandığımız kadar var. &nbsp;*Önümüzü görebilmek belki de hiçbir zaman mümkün olmadı ve bugün belirsizliğin yadsınamaz varlığı, &nbsp;elimizde tatlı suçlamalarımızı yöneltecek bir şeyler olmasından süregeliyor. &nbsp;*Bütün bunların farkındalığı, muhakemesi ve kabulu, süreci kolaylaştırıyor. &nbsp;*Belirsizlikle flörtleşmek gerek. Belirsizlik havuzunda yüzmek, suya kendini bırakmak gerek. &nbsp;*Bilinmezliğin araladığı korku dolu kapıları açmak, içeridekiyle tanışmak gerek. &nbsp;*Bilinemeyecek olanın getirdiği endişeden belki de beslenebilmek, insan doğasını da hatırlayabilmek gerek. &nbsp;*Eninde sonunda kendini bir oyunun içinde bulmak, belirsizlikle oyunlar oynamak gerek. &nbsp;Bütün bunlar elbette ardı sıra anekdot sıralamak kadar kolay değil. Fakat şunu biliyorum ki, eğip &nbsp;bükebildiğimiz, oyunlaştırabildiğimiz, kurallarını kendimizin yazdığımız her şey bizim oluyor. Bizim &nbsp;bilinmezliğimiz. &nbsp;Geleceğin belirsiz hali bazen taşınamayacak kadar ağırlaşıyor. Nefes almak unutuluyor, insan önündekine &nbsp;körleşiyor. Köşeli kenarlı zaman algısı içine hapsediyor, akışkan döngüleri, varolan dengeleri unutturuyor. &nbsp;Hatırlama cesareti gösterenler ise bu teze kendi antitezini yazmaya başlıyor. Gerisi dayanılmaz bir hafiflik.&nbsp;Lisans tezi, networking yapamadık krizi, oturma izni, bilimum haklarımızı dur durak bilmeden savunma &nbsp;silsilesi, güvensizlik hissi, bildiğimi sandığım her şeyin tam tersi derken ben belirsizliğin dayanılmaz &nbsp;ağırlığı ile tanıştım. Labirentten çıkmak, bekleme odasında rahatımı bulmak zorlaştı. <a fr-original-style="" href="https://tinyletter.com/zeynepyilmaz/archive" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Mindspillings</a> adı altında yazdığım kişisel bültenimde geçen hafta şunları yazdım:&nbsp;Hayat bir bekleme odasını taklit eder. İsmimizin çağrılmasını, omuzlarımız kasılmış, arada derede bir &nbsp;vaziyette hep bir sonraki şeyin gerçekleşmesini bekleriz. Zamanla kendi rahatını buldukça, bekleme &nbsp;eylemiyle barışılır, içi boşaltılır. Ve en nihayetinde bu eylemin beklemek dışında kalan diğer her şey olduğu &nbsp;gerçeğiyle tanışılır. Gerisi dayanılmaz bir hafiflik. &nbsp;Bilinmezliğe doğru yürürken yoldaşlarınızı; bekleme odasında rahatınızı; arada bir de bilinmezliğin dayanılmaz hafifliğini bulmanız dileğiyle, &nbsp;Zeynep &nbsp;<a href="https://zeynepyilmaz.net/" target="_blank" fr-original-style="" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;"></a><a fr-original-style="" href="https://zeynepyilmaz.net/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">zeynepyilmaz.net&nbsp;</a>&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/zeeynepyilmaz/?hl=en" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">@zeeynepyilmaz&nbsp;</a>zeeynepyilmazz@gmail.com&nbsp;

20'lik

Benliğime dair dönüm noktalarını en derinden hissettiğim 20li yaşlarımın başında, gelecek kavramı etrafında  pek çok şeyi kabul etmem gerektiğini anlıyorum.

Milan Kundera ile ilgili hikayeler