distopya ile ilgili hikayeler

Teknofobinin kültürel sembollerinden biri hâline gelen Black Mirror, iki yıllık bir aranın ardından yedinci sezonuyla geri döndü. Dizinin dönüşüyle yeniden gündeme gelen teknolojik distopyalar ise aslında yüzyıllardır devam eden bir çatışmayı tekrar açığa çıkarıyor: Umutla korku arasında sıkışmış bir gelecek tahayyülü.

İlk kez 2011 yılında izleyici beğenisine sunulan Black Mirror, altı bölümden oluşan yedinci sezonuyla geri döndü. Dizinin her bir bölümü, modern teknolojilerin kötüye evrilebilecek yönlerini ustalıkla işliyor. Fakat Türkiye gibi gelişmekte olan ülkelerde teknolojik eşitsizlik, teknolojik distopyadan çok daha yakıcı bir gerçek…

Aldous Huxley’nin Cesur Yeni Dünya (Brave New World) romanı, geleceğin teknolojik gelişmelerine dair pek çok düşünceyi içinde barındırsa da, asıl önemi insanın ruhsal ve ahlaki yapısına yönelik sorulara dikkat çekmesidir.

Distopyaların bir tarih öncesi vardır. Çevresel, ekonomik, askeri bir büyük patlamayla beraber eski tarihin sonuna gelinir ve yeni bir tarihin miladı oluşur. Bu miladın öncesi bulanık ve belirsizdir. Zaman zaman bu belirsizliği gideren mitolojik anlatılar devreye girer. Bu toplumlarda yaşlı veya çok yaşlı insanlar eski dünyayı bilir ve hatırlarlar. Daha çok bir propaganda türü haline gelmiş tarih anlatımı, onların bildikleri gerçekleri anlatmaz. Onlar ya değiştirilmiş ya da yok edilmişlerdir. Bu, hatıralar ve onlara bağlı benlik parçalarının soykırımıdır.

Sıcak Kafa, birbirleriyle çok hızlı ve sürekli olarak iletişim kurmaya alışmış, belki böyle bir dünyanın içine doğmuş insanların dinlemeyi ve duymayı yeniden öğrenişlerinin hikâyesi bir yandan da.

Perec’in metinlerinde geçmişin izini sürerken Yediler Teknesi’nde ölülerin peşinden gidiyoruz