Harry Styles’ı şu ana kadar birçok farklı şapkayı giyerken gördük. One Direction’ın güzel suratlı çocuğundan Dunkirk’teki kısmen başarılı oyuncuya, Rolling Stones’un prömiyerini yaptığı solo çıkışını henüz yayımlamış bir rockstardan kendi kozmetik markasının yaratıcısı ve Vogue, Better Homes &amp; Gardens gibi dergilerin kapağındaki trend öncüsüne… Şimdi Harry’s House ile geçmişte aynı gemide bulunduğu -ve hiç ilgimizi çekmeyen- boyband arkadaşları hâlâ birbirini yemeye devam ederken evinin kapısını aralamak için sabırsızlandığımız bir sanatçıya dönüşüyor.Harry’s House, Harry Styles’ın üçüncü solo ve şu ana kadarki en renkli, heyecan verici ve olgun albümü. Bunu daha ilk şarkıdan duyabiliyoruz, belki de Harry’nin şu ana kadar yaptığı en iyi iş olan Music For A Sushi Restaurant’ın introsu, nakaratlarındaki Mark Ronson stili trompetler ya da Harry’nin scatleri tek başına albümün geri kalanı için sabırsızlandırmaya yetiyor. Arkasından gelen Late Night Talking albümde yer yer hissettiğimiz 70’ler sonu synthpop nostaljisinin ve albümün başından sonuna tutarlı romantik vokallerin tatlı bir harmanı.&nbsp;Bu başarılı şarkılarla yapılan başlangıç ise çok gereksiz bir şekilde As It Was ile bölünüyor. Single olarak ilk yayınlandığında Styles’ın da&nbsp;Taylor Swift’in yakın zamanda açtığı pop’tan indie’ye giden yoldan yürüyeceğini düşündürmüştü ama albümün tamamını dinleyince bunun doğru olmadığını görüyoruz. Şarkı tek başına her ne kadar catchy ve bütün yaz playlistlerinde yer bulabilecek bir hit de olsa, barındırdığı yoğun indie rock esintileri albümün geri kalanıyla uyuşmuyor ve maalesef albümün içinde çözünemiyor.&nbsp;Şarkı kredilerinin arasında Harry’nin önceki albümlerinde de birlikte çalıştığı Kid Harpoon ve Tyler Johnson’ı görüyoruz. Bu ikilinin Harry’nin ilhamlarıyla çalışma biçimi de artık bu noktada olgunlaşmış ve bu kez her şarkıda çok daha ilginç müzikal detaylar dahil etmeyi başarmışlar. Mesela gayet yalın bir riff üzerine kurulu olan Grapejuice’da sadece nakarat çevresindeki müzikal detaylar şarkıyı ilginç kılmaya yetiyor. Bir diğer küçük müzikal detaylarla zenginleşmiş şarkı da Cinema. Her ne kadar bu 70’ler ilhamlı groovy şarkı bir diğer hit olmak üzere planlanmış olsa da vokaller ve şarkı sözleri zayıf kalıyor. (I just think you're cool/ I dig your cinema /Do you think I'm cool, too? *facepalm*)Albümün geri kalanında heyecan veren küçük anlar bulsak da maalesef şarkılar kendi içinde çok fazla tekrara düşüyor ve bize hoş arkaplan müziği vermekten öteye gidemiyor. Orijinalliğin de zaman zaman eksik kaldığını görüyoruz. Mesela Ain’t We Funkin’ Now&nbsp;sample’larının kullanıldığı Daydreaming hemen hemen ilgi çekici hiçbir şey vadetmiyor, sonsuza kadar fark edilmeden arka planda çalabilir.&nbsp;Her ne kadar albüm bizi Harry’nin evine davet etse de sanki antreden öteye gidememişiz gibi bir his veriyor. (Matilda’da anlattığı hikayeyi bir Roald Dahl alıntısı kılığına sokmaktan geri duramıyor ya da Boyfriends’de özeleştiri mi diye düşündürerek başkalarının ilişkilerinden gözlemlerini anlatıyor.) Şu ana kadarki en içten albümünde bile Harry Styles yine gardını düşürmüyor, kariyerinin bu noktasında alması gereken riskleri alamıyor, belki de yüksek duvarlarının ardına saklanmasa ortaya çıkabilecek daha başarılı hikaye anlatıcılığının ve konfor alanından çıkınca bulabileceği orijinal fikirlerin meyvelerinden bizi mahrum bırakıyor.&nbsp;<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/5r36AJ6VOJtp00oxSkBZ5h?si=1BhLDgH7TGSK030L5gk7sg" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2022/5/2022-06-18T09:56:23.632Z.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.59" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

Harry's House, isminden de bekleyeceğiniz üzere Harry'nin konfor alanının ötesine gidemiyor.

Harry Styles'ın risk almayan başarısı

Albüm:&nbsp;Harry Styles, Harry’s HouseSüre:&nbsp;42 dakikaPlak şirketi:&nbsp;Columbia Records &amp; Erskine RecordsKartonet:&nbsp;Solo kariyerinin üçüncü albümü Harry Styles’ın kendini tamamıyla kabul ettirdiği iş olabilir. Albümde beraber çaldığı Kid Harpoon ve Tyler Johnson’la prodüktörlüğü paylaşması işitsel olarak da fark ediliyor. Ortak kararlarla ilerlenmiş olsa da birbirinden farklı perspektiflere sahip müzik insanlarıyla çalışmak Harry’s House’un önceki iki albüme göre farklı bir yer edinmesini sağlıyor. Elbette sadece prodüksiyon aşamasıyla değerlendirilmesi doğru olmaz.&nbsp;Bu farkın en bariz örneği, albümün çok sayıda melodiye sahip olması. Fine Line’da da melodiler yer yer dikkat çekmişti. Ancak bu albümün içindeki şarkıların, birkaç istisna haricinde, farklı motifleri ayrı ayrı entegre edebilmesi yoğun bir emeğin takdir edilesi başarısı. Örnek olarak Grapejuice’a bakmanızı öneriyorum.Albümün ismi, en az içindekiler kadar ilgi uyandırıcı bir çalışmanın sonucu: Harry Styles’ın üretim aşamasında esinlendiği insanlara direkt referans vermesiyle ortaya çıkıyor. Apple’a verdiği bir röportajda albümün isminin Haruomi Hosono’nun 1973 tarihli Hosono’s House albümünden geldiğini söyleyen Harry, cümlesini şöyle tamamlıyor:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Haruomi’nin albümünü dinlediğimde, buna bayıldım. Harry’s House isminde bir albüm kaydetmek gerçekten eğlenceli olacağını biliyordum.</blockquote>Styles’ın referansları bununla sınırlı değil. Joni Mitchell’ın 1975 tarihli The Hissing of Summer Lawns albümünde Harry’s House / Centerpiece&nbsp;isimli bir şarkısı var. Hâliyle albümün ismi açıklandıktan sonra Mitchell’ın vereceği tepki merak konusu oldu. Harry Styles’ın, Joni Mitchell’le iletişimine dair bir bilgimiz yok. Elimizde sadece Mitchell’ın attığı sade ve şık tweet'i var.<img src="https://images.aposto.com/2022/4/5/1653645872994.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.74" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Joni Mitchell'ın Harry'nin albümü için attığı, "Albümün ismini sevdim," yazan tweet<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Neden dinleyelim?: Harry Styles, hem şarkı yazarlığı hem de canlı performans kabiliyeti sayesinde solo kariyeriyle onu müzik sahnesine kazandıran grubu geride bıraktı. Bunu da sadece üç albümlük bir süre zarfında gerçekleştirdi.&nbsp;Kariyer çizgisine bakıldığında 1990’ların ilk yarısına damga vuran Take That grubundan ayrılıp solo kariyeriyle eşsiz bir başarıya ulaşan Robbie Williams’la olan benzerlikleri Harry’s House’u dinlerken iyice fark edilecek noktaya ulaşıyor. İlk iki albümünde Adore You&nbsp;ve Watermelon Sugar haricinde dünya çapında bir hit bulmakta yer yer zorlandığını dile getirebilirim. Bu aslında olumsuz bir yorum değil. Keza Robbie Williams’ın en çok eleştirilen noktası hitleri haricinde diskografisinin ortalama altı şarkılarla dolu olması.&nbsp;Harry Styles’ın her şarkısı belli bir seviyenin üstünde. Ancak Harry’s House’un çıkış parçası As It Was, Robbie Williams’ın Angels’ı gibi bir hit olmaya çok yakın. Belki de oldu bile.&nbsp;Albüm öncesi verdiği son büyük konser olan Coachella’da dinleyicilerden gelen reaksiyon da bunu destekleyen bir argüman.&nbsp;Harry Styles’ın önceki albümlerini ele aldığımızda Harry’s House’un bir nebze daha dingin olduğunu söylemek mümkün. Bunun en net göstergesi Little Freak’le başlayan albümün ikinci yarısında akustik gitarın öne çıkması. Bu sayede şarkıların dinleyiciye dokunması için gerekli alan sağlanmış. Bu tutumdan ayrışan tek şarkı Cinema. Onun gitarlarında da John Mayer var. Gitarlar haricinde Jamiroquai’ı andıran baslar ve synth'lerle dans etmemek mümkün değil. Şarkının iniş çıkışlarında süzülmek için ikinci verse’i oldukça ideal. Hadi koşup sarılın albüme.Benzer işler: Robbie Williams, Life Thru A Lens&nbsp;&amp; Halsey, Manic.

Kid Harpoon ile ilgili hikayeler