Uzun zamandır müzik üzerine düşünmek ve yazmak konusunda bir tıkanma içindeyim. Ara ara geçse de genel vaziyetteki isteksizlik ve durgunluk beni çok mutsuz ediyor. Bir albümü incelemek, yeni bir şey dinlemek, bir şeylere heyecanlanmak konusunda problemlerim var galiba. Belki de yaşlanıyorum, ama eskime cinsinden bir yaşlanma.O yüzden bu sayıda kendimle röportaj yapmayı tercih ettim. Bakalım müzik hakkında kendimle ne konuşmak istiyormuşum. Duygusal açıdan tuhaf olmuş olabilir, ama neden olmasın? Başlıyoruz.&nbsp;Bir müzik röportajının en gıcık sorusu sizce ne?Sanırım “Neden müzik?” veya “Müziğe nasıl başladınız?”&nbsp;gibi temel, olmazsa olmaz; doğru anda sorulduğunda çok güzel muhabbet açabilme potansiyeli taşıyan, lakin ekseriyetle insanı geren ve klişe cevaplara çıkan sorular... Hele ki cevabı “Müziğe ilgisini çocuk yaşlarda fark etti, babasının aldığı bir enstrümanla…”&nbsp;diye gidiyorsa aşırı tatsız bir sohbet hissi veriyor bana.Katı yargım için üzgünüm ama zaten günümüz dünyasında 3-4 yaşında standart şekilde yabancı dil, enstrüman, spor gibi eğitimlere başlatılan “şimdiki çocuklar harika”&nbsp;kuşağı ve ebeveynleri sayesinde bu bir zamanlar romantik tınlayan çocuksu başlangıç hikâyeleri de tavsamaya başladı zaten. Belki de o yüzden artık kullanımdan kalkması ya da başka bir şeye evirilmesi gereken bir soru kalıbı bu.Peki, o hâlde sizin seveceğiniz sorulardan soralım da muhabbetiniz daha çekilir hâle gelsin. Döne dolaşa dinlediğiniz, asla bıkmadığınız müzik türleri neler?&nbsp;Her zaman ve her yerde Türkçe rock. Sebebi de kendimi bildim bileli bir şekilde bu türle içli dışlı olmam ve dinlemem. Hâliyle tüm çocukluk, ilk gençlik anılarım, hislerim bu müzik ve müzisyenlerle şekillendi. O yüzden ne zaman Türkçe rock dinlesem bana iyi gelir. Arada sıkılsam da hiçbir zaman bıkmam. Zaten döne dolaşa dinlenen müziklerin kalıcılığının harika teknikleri, besteleri, sözleriyle değil, insanda yarattığı duygu durumları ve anılarla bağlantılı olduğunu düşünürüm. Bu yüzden de bir “Rockçı Serpil” olarak Türkçe rock bayrağımı taşımayı sanırım hiç bırakamayacağım.Öyleyse Türkçe rock tarihinin en iyi albümlerinden birini (veya aşka gelirseniz birkaçını) bize nedenleriyle açıklar mısınız?Bu soruyu da sıklıkla kendime soruyor ve kendi kendimle tartışıyorum. Tabii ki nihai bir yanıta varamıyorum. Hele ki “Türkçe rock nedir, nasıl tanımlanmalıdır, hangi dönemleri, kimleri düşünmeliyim?”&nbsp;gibi temel sorular ve kriterler işin içine girince zaten imkansızlaşıyor. O yüzden özellikle kurucu babalar, analar ve ilk dönemleri tenzih ederek düşünmeye çalışacağım.Zira hem kişisel tarih ve hislerim hem de bence Türkçe rock tarihindeki yeri açısından kıymetli bulduğum bir (belki iki veya üç) tanesini övmek için iyi bir fırsat bu (zaten soru da bu niyetle soruldu.) Kendim 2000'ler dönemi rock müziğiyle ergenliğini geçirmiş biri olarak hâliyle en çok o dönemdeki üretimlerle haşır neşir oldum, seçki de oradan gelsin.Bir de tabii ki bu albümleri baştan sona “albüm” olarak, kurgu sırasıyla dinlediğimi ve sözleri, kartonetteki kredileri tane tane okuduğumu da belirtmeliyim. O yüzden son dönemde dijital albümleri ya da teklileri de hâliyle bu sorunun cevabına dahil bile etmiyorum, kusura bakmasınlar lütfen. Olabildiğince kısa yorumlarla listemi açıklıyorum.🎶 Kurban, “İnsanlar”Muazzam bir Kurban albümü değil mi? Sound’u öyle ideal bir kıvamda ki aynı anda hem sert hem de yumuşak olabiliyor. Baştan sona sırasıyla, “albüm dinler gibi albüm dinleyerek” dinlenmesi gerekir. (Benim tam 15 yaşıma denk gelip ayrıca bağlanmam da duygusal bir bonus elbette.)🎸 Mor ve Ötesi, “Dünya Yalan Söylüyor”Bu albümün Türkçe rock tarihinde stratejik bir konumu olduğu konusunda hepimizin hemfikir olduğunu düşünüyorum. Değilsek ayıptır, söyleyeceklerim bu kadar.🎙️ Kargo, “Sen Bir Meleksin”&nbsp;Biliyorum, bence de “Yalnızlık Mevsimi” kült bir albüm. Lakin Kargo’nun “Kargo” olarak o malum tam kadrosuyla son albümünün biraz “underrated” kaldığını düşünüyorum. Bu albümü de bir baştan sona dinleyin hele.Aynı sorunun Türkçe pop versiyonuna cevabınız ne olur?Türkçe popun bir sürü güzel dönemi, farklı yaklaşımları ve albümleri var. Bu tarz söz konusu olunca icracıdan öte prodüktörler ve besteciler devreye giriyor aslında. Şarkıları birilerinin sesinden duyuyor olsak da mevzuların asıl başrolleri olan Onno Tunç, Feyyaz Kuruş, Aysel Gürel, Ozan Çolakoğlu gibi bir sürü insanın emeği ve imzası var bunlarda. O yüzden aslında bu çok yanlış ve kavga çıkarmalık bir soru. :)🎹 Sertab Erener, "Sertab Gibi"Zaten bu soruyu sadece “Sertab Gibi” albümünü övmek için soruyorum kendime. Sertab Erener’e sevgim ve saygım her daim yüksek olmuştur, önce bunu belirtmeliyim. Amma velakin “Sertab Gibi” albümü bence hem Erener’in kariyerinde hem de Türkçe pop dünyasında bir külttür. 1996 tarihli bir albüm, lakin o dönemin sound'undan çok daha farklı ve elektronik öğeler kullanmadan da geleceğe göz kırpan, fevkalade bir çalışma. Hem besteler ve seözler hem de düzenlemeler... Her bir şarkı adeta farklı bir müzik türünden ama albüm kendi içinde bir o kadar da bütünlüklü.Bu albüm hakkında apayrı bir yazı yazabileceğim için takdirini kendi kulaklarınıza ve yorumlarınıza bırakıyorum. Mümkünse albümü kaset/CD/plak olarak alıp kağıdına dokunarak ve okuyarak dinleyin.Muhabbet çok fazla Türkçe müzik ağırlıklı oldu. Biraz da magazinle konuyu kapatmak istiyoruz, şimdilik bu kadarı kâfi. Takıntılı olduğunuz bir müzisyen ve mevzusu var mıdır?&nbsp;İnanç, yaşam biçimi, duygu, düşünce, tercih vesaire herkesin her şeyine son derece saygı duysam da Cat Stevens’ın Yusuf İslam olup müziğe uzunca ara vermesine çok bozuluyorum. Keşke müziğe de devam edeydi o kadar ara vermeden. Neyse, nasıl mutluysa öyle olsun.Peki seneye Eurovision’a dönersek ülkeyi kim temsil etsin?Tabii ki Gaye Su Akyol. Şayet istemezse benim de bazı planlarım var. :)&nbsp;

Müzikli Mevzular

Kendimle röportajımı takdimimdir

Turna ile Müzikli Mevzular

Bazı günler vardır, neyle karşılaşacağını bilmeden içine dalarsın. Şanslıysan karşına seni mutlu edecek bir şey çıkar, beklenmedik bir anda iyi bir şeye tesadüf edersin. Bazı günler de vardır ki ta en başından mutlu olacağını, büyük bir şeyle karşılaşacağını bilir ve onunla karşılaşana kadar, içinde yakın zamanda vuslata erecek o tatlı özlemi, telaşsız heyecanı taşırsın. 28 Mayıs mor ve ötesi İnönü konseri, bunlardan ikincisiydi. Yaklaşık bir ay önce konser duyurusunu yaptıklarından beri, o gün o stadı dolduran 30 bin kişi, tahmin ediyorum ki benzer heyecanlarla o anı bekledik. Zaten konserin en temel duygusu da -çok iyi bir grubu büyük bir statta dinlemenin olağanüstülüğü bile bir kenara-&nbsp;bu beraberlik, ortaklık duygusuydu.Türkçe rock’ın en önemli neferlerinden mor ve ötesi, bu stadyum konserinin ilk ipucunu, 2019 yılında resmi Instagram hesaplarından paylaştıkları İnönü fotoğrafıyla vermişler ve fotoğrafın altına şu açıklamayı eklemişlerdi: “bu haftaki #tbt miz geçmişten değil, gelecekten bir fotoğraf. büyük hayaller kurmaya başlayalım mı?‬” O geleceğin gelmesi, büyük hayallerin gerçeğe dönüşmesi yaklaşık 3 sene aldı. Aradan bir pandemi geçti, ülkede yine yaşayıp üzülüp unuttuğumuz onlarca olay yaşandı ve mor ve ötesi 10 yılın ardından yeni bir albüm yayınladı. Her şey belki de tam olması gereken zamanda, olması gereken günde ve yerde oldu. Solist Harun Tekin konser başında sıklıkla hala rüyadan uyanamadıklarını belirtirken, 3 sene önce kurulan o hayalin gerçekliğine, koca bir stat dolusu insan hep beraber birbirimizi ikna ettik.Konser duyurusu ilk günden beri İnönü Stadı olarak yapıldı. Artık değişen ve yüklü sponsorluk ücretlerinin diyeti olarak zikredilmesi gereken şekliyle Vodafone Park olarak değil. Sadece taraftarı için değil, şehrin kendisinin bir sembolü olan, içinde onlarca hatıra biriktirmiş, Tanıl Bora’nın ifadesiyle futbolun kendine mahsus SİT alanı olan stadın, İslam Çupi’nin tabiriyle emektar Dolmabahçe’nin köklerinden koparılmasına meydan okuyarak... Konserin tesadüfen seçilmeyen tarihine bir selam, sahnenin önüne kurulduğu tribünlerin tepesinden kendini gösteren, şehre karşı işlenen suçların ilklerinden birine karşı bir gövde gösterisi olarak…Kalabalığın içeri girmesi biraz aksayınca 21:00 olarak planlanan sahne, 20 dakika kadar gecikmeyle başladı. Ancak organizasyonun hakkını burada teslim etmek gerekir. Biz de içeri biraz geç girenler arasındaydık ve dışarıdaki kalabalığı görünce 22:00’den önce başlamayacağına emin gibiydik. Mümkün olduğunca az gecikmeyle başlanması için ekip elinden geleni yapmış olmalı. Hava kararıp ışıklar söndüğü anda önce kırmızı bir ışıklandırma ve intro başladı. Ardından mor ve ötesi, klasik albümleri (<a fr-original-style="" href="https://avazavazdergi.com/saygi-durusu-mor-ve-otesi-dunya-yalan-soyluyor/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">biz bunları hep yazdık</a>) Dünya Yalan Söylüyor’un kapanış şarkısı Uyan ile açılışı yaptı. O gün albümü yazarken ne kadar iyi bir kapanış şarkısı olduğunu düşünüyorsam, bugünden itibaren de ne kadar iyi bir konser açılışı olduğunu düşünüyorum. Açılışın ardından, son albümün öne çıkan parçalarından Forsa, Aşk İçinde ve Dünyaya Bedel’le devam etti. Son albümü çalarken sahnede onlara eşlik eden kalabalıkça bir dans ekibiyle beraber. Harun Tekin piyanonun başına geçip Güneşi Beklerken’i söylediği anda bütün stat telefon ışıkları ve tüm sesiyle avazı çıktığı kadar kendisine eşlik ediyordu. Gören göze, duyan kulağa ne manzara…Son albüm Sirenler’i dinleyenler hatırlayacaktır ki albüm kapanışını sırasıyla şu 3 şarkıyla yapıyor: Tünel, İstiklal, Park. Tünel meydanına çıkıp İstiklal boyunca yürüyüp sonunda Gezi Parkı’na çıkan bir yürüyüş aslında. 28 Mayıs’ta, Taksim’in dibinde gerçekleşen bir konserde bu yürüş de elbet bir kez daha tekrarlanacaktı. İstiklal’i söylemeye başlamadan Harun Tekin, şarkının "ah vah eden" bir nostaljik kolaycılığı beslemek için yazılmadığını, aksine büyük bir umudu barındırdığını özellikle belirtti. Kendisi açıkça söylememiş olsaydı bile şarkı o umudu ilk nakarattan itibaren defalarca hissettiriyordu zaten: “Birkaç mevsim renkler solunca, Tükenmez hayatının sesi.” Tüm şehirle birlikte bozulan ve zamanında kucağını açtığı herkesi kapı dışarı ettiğini hissettiren İstiklal’e dair hemen herkesin şarkıyı dinledikçe depreşecek bir anısı, yaşanmışlığı vardır. Artık bir yorum değil de verili bir gerçek gibi herkesin bahsettiği o bozulma çoktan başlamış ve hatta bütün o eski cool’lar İstiklal’i çoktan terk etmeye başlamışken de benim İstiklal maceram başlamıştı. Fakülteden çıkıp akşam eve dönene kadar kelimenin sözlük anlamının hakkını verecek şekilde aylaklık ederek geçirdiğim birkaç yılım var İstiklal’de. O nedenle Harun Tekin'in “… belki de yalnız başına yürürken, Ne kadar mutlusun İstiklal’de” dediği o anın hissini bire bir yaşadım, biliyorum. O yüzden şarkı da hissi de çok tanıdık. Hayat, şehir, ülke ve geleceğe dair umudun da neşenin de bu kadar tükenip bu kadar terk edilmiş, yenilmiş hissederken, İstiklal’de bomboş yürümenin o hissini hatırlayıp, iyileşeceğimize dair umudu mor ve ötesi’nden duymak da 30 bin kişi bağır çağır söylemek de o yüzden bir o kadar anlamlı.Büyük Düşler, Ayıp Olmaz Mı, Sevda Çiçeği ve Re ile birlikte tempoyu ve beklentiyi yavaş yavaş yükselttikten sonra, kalabalığın Bir Derdim Var’la birlikte en büyük heyecanla beklediği şarkılardan Cambaz çalmaya başladı. Tabii öncesinde artık bir başka klasik haline gelen cümbüş introsunu çalmak üzere sahneye Ozan Tügen davet edildi. Korkma, Deli, Az Çok, Yaz Yaz ve Oyunbozan’la devam eden set grubun susup da sözü kalabalığa bıraktığı Bir Derdim Var’la devam etti. Önce seyircinin sonra seyirciyle beraber grubun performansından sonra içeri giren grup, kalabalığın davetiyle bir kez daha sahneye çıktı. Harun Tekin bu ikinci açılışa 23’ü söyleyerek başladı, ki bunu bekleyen var mıydı bilmiyorum ama, benim için duygusal bir sürpriz oldu. Ardından Hazinende, Daha Mutlu Olamam, Tamiri Mümkün Kalbinin ve tabii ki Park’ı çalarak yaklaşık 3 saatlik seti tamamladılar.Harun Tekin'in, Kerem Özyeğen'in, Burak Güven'in, Kerem Kabadayı'nın inanılmaz enerjisi, seyircinin yüksek coşkusu, stadyum atmosferi, iyi hazırlanmış görseller, yetenekli dansçılar… Hepsi 28 Mayıs akşamını unutulmaz kılan şeylerdi elbette. Ama konserin, oradaki tahmin ediyorum hemen herkes için en özel anlamı umutlu bir birlik hissiydi. Senelerdir aynı kadere boyun eğmiş, aynı şeyleri yaşamış, üzülmüş, öfkelenmiş, sövmüş, aynı kadere başkaldırmış ve çoğu zaman da umutsuzluğa düşmüş binlerce insanın birbirlerine omuz verip de "daha bitmedi" demesi gibi bir üç saatti. Konser esnasında büyük ekrana yansıyan bir seyircinin elindeki kağıda çalakalem yazdığı gibi "bir kabusu yenmeye gelen" 30 bin kişi, kime olsa kendini daha kalabalık, daha güçlü hissettirir, umut verir. Konserin sonuna doğru Daha Mutlu Olamam’ı çaldıkları ve defalarca tekarlattıkları o an, ben ve bir stat dolusu insan biliyorduk ki, hiç değilse o an için, gerçekten daha mutlu olmazdık.

mor ve ötesi'nin 3 senedir büyük bir heyecanla beklediğimiz İnönü Stadı konseri ile vuslata erdik, pandemi sonrası derin bir mutluluk yaşadık.

Kaldığımız yerden devam

Ailemin, arkadaşlarımın ve bu bültenin kadim okuyucularının dahi yakından bildiği üzere kendimi bildim bileli Türkçe rock müzik dinliyorum; heyhat aldığım tüm müzik eğitimleri, müzik sektöründeki profesyonel işlerim, farklı tür ve kültürlerle tüm bağlarıma rağmen her zaman en sevdiğim ve en vazgeçilmezim de Türkçe rock. Yetiştiğim jenerasyon gereği de ilk gençlik yıllarımın en önemli gruplarından birisi Duman oldu. Ortaokulda kanıma giren bu zehir hala damarlarımda akmaya devam ediyor var gücüyle. Lise, üniversite ve sonraki dönemlerde pek çok farklı yerde Duman konserlerine gittim. Hepsinde neredeyse aynı heyecan ve coşkuyla dinleyip eşlik ettim şarkılara. Halen de sürüyor bu hissiyat.&nbsp;Öte yandan yıllar içinde Duman konserlerinde şunu fark ettim: Duman her zaman gençliğin çok ama çok sevdiği bir gruptu. Benim gittiğim ilk Duman konseri, ya 2005 ya 2006 senesinde Akdeniz Üniversitesi Bahar Şenliği’ndeydi, üniversitenin o güzel kampüsünde. Bir grup liseli arkadaş olarak gitmiştik, üniversiteliler kadar liselilerin de olduğu, özgür ve bağımsız, gerçek bir “bahar şenliği”ydi. Üniversitede izlediğim ilk Duman konseri ise kendi okulumdaydı, üstelik bu kez kendim de çalışıyordum şenliklerde ve grupla kısa bir kulis tanışması da yaşayabilmiştim, bu kez sene 2009. Sonrasında başka mekanlar ve konserler birbirini kovaladı elbet, ama ilkler unutulmadı.&nbsp;Neyse, nostalji batağında boğulmadan günümüze dönüyorum. Neredeyse 20 sene önce Duman konserindeki o gençler olarak ben ve akranlarım, bugün hala Duman konserlerindeyiz ve bu konserlerde şimdiki zamanın gençleriyle paylaşıyoruz tribünleri. Bu ne anlama geliyor derseniz, “Duman’ın müziğinin, sahnesinin, mevcudiyetinin ne kadar dinamik, çağıyla bütün ve bir o kadar da geçmişine sadık olduğu” bana kalırsa. Bunu her gördüğümde çok mutlu oluyorum ve “helal olsun, aşk olsun!” diyebiliyorum ancak bir sürü karışık ve büyük lafı bir kenara bırakıp :)&nbsp;Bu noktada Duman’ın dinleyicilerine ithafen yazdığı (en azından benim öyle bildiğim) şu 2 parçayı paylaşmam gerek.Öncesinde:&nbsp;<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/1Tuc5V9GEes0aCBppgJ9KH?si=6c57c68327fb4cd6" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2022/2/2022-03-13T20:30:01.856Z.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a> ve ardından:&nbsp;<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/5pbFyTdwtJVmZB5LXmccX4?si=c78472c8c8014096" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2022/2/2022-03-13T20:30:49.969Z.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a> Lafımı, az önce paylaştığım “En Güzel Günüm Gecem”den, grubun kendi ağzından bir sözle bağlayayım esas konuma “Kafadan attım salladım, türkülerden de çaldım”. Ve buradan Kaan Tangöze’nin yeni solo albümü “Aşık Mahzuni Şerif Türküleri"ne geleyim. Hoş, esas konum bu albümden öte Tangöze’nin kendisi, ama bu albüm de bu yazımın en büyük vesilesi.&nbsp;Ne mutlu bana ki albümü, lansman konserinde <a fr-original-style="" href="https://www.serefiyesarnici.istanbul/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Şerefiye Sarnıcı</a> gibi binlerce senelik bir mekanda dinleme şerefine eriştim. Mahzuni’nin sazından ve sözünde çıkan, ama bir noktada toplumsallaşan ve hepimizin olan o türküleri, binlerce yıldır kim bilir hangi sesleri duymuş sarnıcın kubbesinde, 21. yüzyılın modern dünyasının bir kent ozanından dinlemek, tıpkı bu cümle gibi karmakarışık, ama bir o kadar heyecan verici hisler yarattı bende. Müziğin evrenselliği ya da kadimliği gibi bende kaşıntı yapan bir konudan bahsetmeyeceğim. Hislerim bu yönde değildi, daha ziyade bir çeşit “aydınlanma” gibiydi. Tangöze’den Mahzuni dinlerken şunu fark ettim: Bazı ozanlar, bazı müzisyenler, bazı insanlar; kendi jenerasyonun ötesine geçen, kuşaklar arası ve kuşaklar ötesi bir frekans yakalayan ve bence biraz da bu aktarım için “vazife”leri olan insanlardı. İşte Kaan Tangöze de tam anlamıyla bunlardan birisiydi!Peki bu ne demek? (Yine bana kalırsa) Bazı insanlar hem geçmiş hem gelecek kuşaklara karşı diğerlerinden daha çok sorumlu; zira o insanlar bu kuşakların hepsinin dilini konuşup kalbine girebiliyorlar. Ve türler, kuşaklar, düşünceler, duygular arası çatışmaları, anlaşmazlıkları anlayıp anlatabilecek olanlar da bu şahıslar (şahsi fikrimdir, tartışmaya açıktır :). Tekrar esas kahramanımız Tangöze’ye dönelim, eğer 20 sene önce “liseli” benim dinlediğim ve hala dinlemekte olduğum bu şahsiyeti, bugün de aynı şekilde dinliyorsa “liseliler” biz artık çok genç olmayanlarla beraber, demek ki Mahzuni’yi onlara öğretip anlatabilecek kişidir Kaan Tangöze. Bunu da ne kadar incelikle ve kendi üslubunda yaptığını ise albümü dinlediğinizde eminim fark edeceksiniz. Ve işin can alıcı noktası şu ki; Tangöze bu albümü yahut yeniden yorumladığı türküleri, eserleri aslında gençlere tanıtmak veya popüler olmak gibi bir niyetle yapmıyor. Gerçekten içinden geldiği için ve içinden geldiği biçimde yapıyor. Bu yüzden de benim nezdimde kuşaklar arası bir varoluşun vücut bulan örneklerinden kendisi. Hatta kendi ağzından okuyalım, sevgili Murat Meriç ile albümün lansmanında yaptığı <a fr-original-style="" href="https://bantmag.com/kaan-tangoze-roportaj-murat-meric/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">BantMag&nbsp;</a>röportajından:“Beğenmeyen, “bu hiçbir şeye benzemiyor” diyen de olacaktır. Başkalarından dinleyenler, kulakları onlara alışık olanlar beğenmeyebilir. Herkes farklı yorumluyor çünkü. Ben çok sevdiğim için yaptım. Bunu yaparken “gençlere Mahzuni’yi tanıtayım, bilmeyen kalmasın” gibi bir misyon belirlemedim. Yorumlamayı seviyorum, yorumluyorum. İsteyen dinler, beğenen beğenir, merak eden gider orijinalini bulur.”Demem o ki, senelerce bir grup müziğini hem de grubun en görünen yüzü olarak sürdürürken kendini besleyen diğer damarları da kendine has deyişiyle söyleyebilmek, her yiğidin harcı olmasa gerek. Hele ki bu damarlar benim de bam telim olan türkülere dokununca, bir Tangöze güzellemesi çıkıverdi işte. Büyük ozansın vesselam Kaan Tangöze, ben de sağlam bir fanım :)Bitirirken, yazı başlığıma ve okuyuculara bir not: Yazıya başlarken Duman’ın 3 üyesinin de yaptığı solo albümlerden bahsederek bu bir yandan grup müziği yaparken bir yandan bireyleşmenin yarattığı güzellikleri anlatacaktım, ama Tangöze yazarken yine laf lafı açtı. Önümüzdeki yazıda devam edeceğim söyleyemediklerime…Albümü bırakmadan gitmeyeyim, iyi dinlemeler!<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/6maKnUx3EhNPUlZ7jGsqrj?si=3sVaajo6TY-RuJxxcidzXA" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2022/2/2022-03-13T20:13:04.483Z.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.59" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

Türkçe rock ile ilgili hikayeler