<img src="https://images.aposto.com/2025/0/3/1736307471690.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.79" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><span fr-original-class="customBullet" fr-original-style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block;" style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block; box-sizing: border-box;">•&nbsp; Le Pen'in ardından:&nbsp;Fransa'da aşırı sağcı Ulusal Cephe (RN) partisinin kurucusu Jean-Marie Le Pen 96 yaşında yaşamını yitirdi.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bir adım geriden: 2002 yılındaki seçimlerde Jacques Chirac'ın rakibi olan Le Pen'in liderliğini devrettiği parti, kızı Marine Le Pen'in yönetimi altında isim değişikliğine giderek Ulusal Birlik (RN) adını almıştı.</li></ul>

Canlı Gündem

<img src="https://images.aposto.com/2024/11/2/1733817113144.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Protestocular, Emmanuel Macron'u eleştiren pankartlar taşıyor, 2023 | Sarah Meyssonnier/Reuters <h1 fr-original-style="" style="font-size: 2em; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Başbakan aranıyor: Fransa'da sırada ne var?</h1>Fransa’da hükümetin düşmesinin ardından Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron kendine yakın hükümet arayışını sürdürüyor. Öte yandan Macron’un meclis çoğunluğu aramak için çıktığı bu siyasi maceranın Fransa’da toplumsal krizlerin de önünü açacak bir sarmala dönüşmesi ciddi bir olasılık olarak karşımızda duruyor. Yazı: Merve Özdemirkıran Embel Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron, Avrupa Parlamentosu seçimlerinde partisinin ciddi destek kaybettiğini görmesinin ardından, kendi ifadesiyle “siyasete netlik kazandırmak” amacıyla nadiren başvurulan anayasal yetkisini kullanarak Ulusal Meclis’i feshedip ülkeyi 29-30 Haziran ve 6-7 Temmuz tarihlerinde iki turlu olarak yapılan bir erken seçime götürdü. Bu kararla Macron, 1958 Anayasası'nın kabul edilmesiyle kurulan Beşinci Cumhuriyet’in siyasi tarihinde 1960’lardan bu yana benzeri görülmemiş bir siyasi çalkantının da fitilini ateşlemiş oldu. &nbsp;Haziran 2024’teki Avrupa Parlamentosu seçimlerinde aşırı sağın çatı partisi olan Ulusal Birlik’in (Rassemblement national&nbsp;- RN) %34 oy alması sonucunda Macron&nbsp;bir temsiliyet krizi yaşandığını ileri sürdü. Ulusal Meclis’in yenilenmesi için başvurduğu Fransız halkı, tercihini 2022’den beri ortak bir çatı oluşturma çabasında olan sol ittifaktan&nbsp;yana kullandı.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Aşırı sağın yükselişine karşı seçmenin merkez sağ lehine mobilize olacağını ve kendisine Ulusal Meclis’te daha çok sandalye kazandıracağını umduğu erken seçim, Macron’a daha önce çoğunluk elde etmek amacıyla 1997 yılında Ulusal Meclis’i fesheden tecrübeli siyasetçi Jacques Chirac’ın karşılaştığı hayal kırıklığının bir benzerini yaşattı.</li></ul><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Sistem neden çıkmaza girdi?</h2>Fransa cumhurbaşkanının Ulusal Meclis’teki siyasi dağılımdan hoşnut olmamasının temel sebebi aslında&nbsp;Beşinci Cumhuriyet'in kurduğu siyasal sistemin yapısıdır.&nbsp;Nedir? Yarı başkanlık ya da karma sistem olarak adlandırılan bu yapı, Dördüncü Cumhuriyet döneminde yaşanan ve Fransa’yı yeni bir anayasa yapmaya yönlendiren başta Cezayir krizi olmak üzere siyasi krizlerin ve parlamento blokajının önüne geçilebilmesi için yürütmeyi güçlendirmiş ve cumhurbaşkanını halkın seçtiği bir model inşa etmiştir.&nbsp;Sistem nasıl işliyor?&nbsp;Seçilmiş cumhurbaşkanı, birlikte çalışacağı başbakanı kendi seçer ve atar. Böylece başbakan, cumhurbaşkanının Meclis’teki temsilcisi olur.&nbsp;Önemli yetkilere sahip olsa da cumhurbaşkanı kendi gündem ve programını uygulayabilmek için yasama organının desteğine ihtiyaç duymaktadır. Bu nedenle seçilen cumhurbaşkanının vaatlerini gerçekleştirmesi için Ulusal Meclis’te içinden çıktığı siyasi parti ya da siyasal geleneğin çoğunluğa sahip olması gerekir. Aksi durumda bu karma sisteme özgü bir durum olan cohabitation ortaya çıkar. <p contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-wrapper fr-deletable" fr-original-style="text-align:center" style="text-align: center; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><a bgcolor="#090909" color="#fefefe" contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-link" fr-original-style="background-color:#090909 !important;color:#fafbfc !important" href="https://aposto.com/s/basbakan-araniyor-fransada-sirada-ne-var?a=customButton" rel="noreferrer" style="background-color: rgb(9, 9, 9) !important; color: rgb(250, 251, 252) !important; text-decoration: none; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">YAZININ DEVAMI</a>

Spektrum

Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron, Avrupa Parlamentosu seçimlerinde partisinin ciddi destek kaybettiğini görmesinin ardından, kendi ifadesiyle “siyasete netlik kazandırmak” amacıyla nadiren başvurulan anayasal yetkisini kullanarak Ulusal Meclis’i feshedip ülkeyi 29-30 Haziran ve 6-7 Temmuz tarihlerinde iki turlu olarak yapılan bir erken seçime götürdü. Bu kararla Macron, 1958 Anayasası'nın kabul edilmesiyle kurulan Beşinci Cumhuriyet’in siyasi tarihinde 1960’lardan bu yana benzeri görülmemiş bir siyasi çalkantının da fitilini ateşlemiş oldu. &nbsp;Haziran 2024’teki Avrupa Parlamentosu seçimlerinde aşırı sağın çatı partisi olan Ulusal Birlik’in (Rassemblement national&nbsp;- RN) %34 oy alması sonucunda Macron bir temsiliyet krizi yaşandığını ileri sürdü. Ulusal Meclis’in yenilenmesi için başvurduğu Fransız halkı, tercihini 2022’den beri ortak bir çatı oluşturma çabasında olan sol ittifaktan&nbsp;yana kullandı.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Aşırı sağın yükselişine karşı seçmenin merkez sağ lehine mobilize olacağını ve kendisine Ulusal Meclis’te daha çok sandalye kazandıracağını umduğu erken seçim, Macron’a daha önce çoğunluk elde etmek amacıyla 1997 yılında Ulusal Meclis’i fesheden tecrübeli siyasetçi Jacques Chirac’ın karşılaştığı hayal kırıklığının bir benzerini yaşattı.</li></ul><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Sistem neden çıkmaza girdi?</h2>Fransa cumhurbaşkanının Ulusal Meclis’teki siyasi dağılımdan hoşnut olmamasının temel sebebi aslında Beşinci Cumhuriyet'in kurduğu siyasal sistemin yapısıdır.&nbsp;Nedir? Yarı başkanlık ya da karma sistem olarak adlandırılan bu yapı, Dördüncü Cumhuriyet döneminde yaşanan ve Fransa’yı yeni bir anayasa yapmaya yönlendiren başta Cezayir krizi olmak üzere siyasi krizlerin ve parlamento blokajının önüne geçilebilmesi için yürütmeyi güçlendirmiş ve cumhurbaşkanını halkın seçtiği bir model inşa etmiştir.&nbsp;Sistem nasıl işliyor?&nbsp;Seçilmiş cumhurbaşkanı, birlikte çalışacağı başbakanı kendi seçer ve atar. Böylece başbakan, cumhurbaşkanının Meclis’teki temsilcisi olur.&nbsp;Önemli yetkilere sahip olsa da cumhurbaşkanı kendi gündem ve programını uygulayabilmek için yasama organının desteğine ihtiyaç duymaktadır. Bu nedenle seçilen cumhurbaşkanının vaatlerini gerçekleştirmesi için Ulusal Meclis’te içinden çıktığı siyasi parti ya da siyasal geleneğin çoğunluğa sahip olması gerekir. Aksi durumda bu karma sisteme özgü bir durum olan cohabitation ortaya çıkar.Cumhurbaşkanının kendi siyasi partisi/grubu dışında bir siyasal oluşumdan başbakan seçmesini öngören bir çeşit koalisyon yöntemi olan cohabitation yürütmeyi zora sokan bir durum olarak görüldüğü için, 2000 yılındaki bir anayasa reformuyla Cumhurbaşkanlığı seçimleriyle milletvekili seçimleri, beş yılda bir yakın bir arayla artarda yapılmaya başlandı. Böylece seçmen nezdinde onay almış cumhurbaşkanı genellikle Ulusal Meclis’te de çoğunluğa erişiyor ve başbakanı kendi siyasi grubu içinden atayabiliyordu.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Fransa’da 2002 yılından beri cohabitation durumu yaşanmamıştı.</li></ul>2022 milletvekili seçimleri sonucunda her ne kadar kendi cumhurbaşkanlığı koalisyonunu (coalition présidentielle) kurabilmiş olsa da Macron, emeklilik yaşı ve göçmenlere yönelik konularda öngördüğü reformlar gündemini hayata geçirirken 142 sandalyeyle cumhurbaşkanının siyasi grubundan sonra ikinci sırada yer alan farklı bileşenlerden oluşan sol ittifak ve Marine Le Pen’in liderliğindeki aşırı sağ tarafından zorlandı.&nbsp;Örneğin: Yaklaşık bir buçuk yıla yayılan tartışmaların ardından Ocak 2024’te yasalaşan geniş kapsamlı yeni göç kanununun oluşum süreci, Macron’un mecliste ne kadar zorlandığının en açık kanıtı oldu.&nbsp;Macron bu deneyimlerin ardından daha sonra bizzat kendisinin açıklayacağı üzere 2024 sonbaharında yapılacak bütçe oylamasının, güvendiği genç Başbakanı Gabriel Attal’ın hükümeti için içinden çıkılamayacak bir süreç olacağını düşünmüş ve Ulusal Meclis’i feshetmiştir.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Çift kanattan baskı</h2>Görünen o ki Macron, tüm çabasına rağmen aradığı çoğunluğu bulamadı ve tam da bütçe görüşmeleri sırasında, yaklaşık üç ay bekleyerek ve meclis çoğunluğuna uyumlu olmayacak şekilde sol ittifaka hükümet kurma görevi vermeden atadığı Başbakan Michel Barnier’nin hükümeti, verilen gensorunun ardından yapılan güven oylaması sonucunda 577 milletvekilinin 331’inin oyuyla düştü.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Gensoru, 2024 erken seçim sonuçlarının açıklanmasından beri Macron’u halk iradesine saygı göstermemekle suçlayan sol ittifak Yeni Halk Cephesi (Nouveau Front Populaire – NFP) tarafından meclis gündemine getirildi. Aşırı sağcı Ulusal Birlik de oylamada solu destekledi.</li></ul>Paradoksal bir biçimde, hem ideolojik olarak hem de programlarında ele aldıkları konu ve öncelikler bakımından birbirine zıt iki siyasi grup ortak bir yerde buluştu. Bütçe görüşmeleri sırasında sağlık sigortası kesintileriyle ilgili bütçe düzenlemesi, meclisin itirazına takılınca meclisin direncini devre dışı bırakabilmek amacıyla Başbakan Barnier, konuyu Anayasa’nın 49/3 maddesini devreye sokarak çözmeye çalıştı. Bu tutum sol ve aşırı sağı hükümeti düşürmek üzere ortak hareket etmeye itti.Barnier hükümetinin istifasının ardından sol ittifak bileşenleri, söz konusu güvensizliğin Başbakan ve hükümeti kadar Cumhurbaşkanı'na yönelik olduğunu ifade ederek&nbsp;Macron’un istifasını talep etti. Buna karşılık Macron 2027’de görev süresi bitene kadar yoluna devam edeceğini söylerken ortaya çıkan siyasi krizden muhalefeti sorumlu tuttu.Fransa Cumhurbaşkanı Macron’un, 2024 yazı boyunca sandıktan çıkan sonuca rağmen&nbsp;sol ittifakla istişare etmeyi ve onların önerdiği genç kadın bürokrat Lucie Castets’nin başbakan adaylığını kesin bir dille reddetmesi bugün ortaya çıkan&nbsp;siyasi krizin dönüm noktası oldu. Fransa iki aydan fazla bir süre başbakansız kaldı.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Macron önce Olimpiyat'ı bahane ederek, ardından da Ağustos ayının Fransa’da hemen herkesin tatile çıktığı ve hayatın askıya alındığı bir dönem olmasından faydalanarak süreci uzattı.&nbsp;</li></ul>Solun kendi iç anlaşmazlıklarında dağılacağını uman cumhurbaşkanının bu tavrı seçmen nezdinde de imajını zedeledi. Zira bu tavır aynı zamanda cumhurbaşkanının soldan kaçarken aşırı sağa yaklaşma ihtimalini de Fransız siyasetinin merkezine taşıdı.&nbsp;Nitekim: Aslen bir teknokrat olan ve Macron’un tam da bu özelliği nedeniyle meclisin hassas dengelerini yönetebileceğine inandığı Michel Barnier’nin kurduğu hükümet, aşırı sağcı RN’in birçok talebine olumlu yaklaştı. Le Monde gazetesinden Solenn de Royer’in ifade ettiği gibi “aşırı sağ daha önce hiç olmadığı kadar” iktidara yaklaştı. Aşırı sağ, hükümet ortağı değilken bile hükümetin kararlarını etkileyen bir konuma kavuştu. Solun önerilerini görmezden gelen Barnier hükümeti, aşırı sağın taleplerini karşılayarak en azından hükümet nezdinde nötr kalmasını sağlamayı amaçladı.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Sıkışan siyaset: Sırada ne var?</h2>Temmuz 2024’ten beri devam eden tüm bu çaba ve Macron’un siyasi kompozisyonu kendi lehine çevirme girişimleri sonuçsuz kalırken siyaseti birbiriyle konuşmaktan imtina eden üç grup arasına sıkıştırdı. Sol ittifakın seçim başarısını görmezden gelen Macron aşırı sağın gerek kendi iç dinamikleri gerekse başı çeşitli davalarla dertte olan Marine Le Pen’in güç gösterisi arayışlarıyla eskilerin tabiriyle Dimyat’a pirince giderken evdeki bulgurdan oldu.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Kendisi net bir dille reddetse de gerek siyasi partiler gerekse Fransa toplumunun önemli bir bölümü bu siyasi açmazın sorumlusu olarak Emmanuel Macron’u görüyor.</li></ul>Macron ise Suudi Arabistan'a yaptığı resmî ziyaretten döndükten sonra, halefi atanana kadar gündelik işleri yönetmeye devam eden Barnier’nin yerine bir başbakan bulmak için temaslarını artırdı. Yaz aylarındaki tutumunu görece yumuşatan Cumhurbaşkanı, bu satırlar yazılırken merkez sol Sosyalist Parti (PS), Fransız Komünist Partisi (PCF) ve Yeşiller (Les Ecologistes – EELV) de dahil olmak üzere siyasi yelpazenin farklı bileşenleriyle görüştü.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Ancak bu görüşmeler neticesinde hangi yol seçilirse seçilsin sol, merkez sağ ve aşırı sağ olmak üzere üç büyük kampa bölünmüş ve kutuplaşmış bir Ulusal Meclis ile denklemin aynı kalma riski var.</li></ul>Yeni hükümetin ilk ve en hassas gündemi, 2025 bütçesi olacak. 25 Kasım’dan bu yana Senato tarafından incelenen mali yasa tasarısı tartışmalara açık ve meclisteki kutuplaşmayı artıracak birçok soruyu içinde barındırıyor. Meclisteki üç siyasi grubun liderleri bir uzlaşmaya varamadığı sürece, Barnier hükümetini düşüren tablonun tekrar etmemesi için hiçbir neden yok.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Üstelik yasal olarak Temmuz ayından önce sil baştan genel seçime gitmek de mümkün değil.</li></ul>Macron’un 2027’ye kadar görevine devam edip edemeyeceği sorusu bir yana, Fransa siyasetinde esas mesele, Fransa toplumunun gündemini belirleyen temel konular hakkında siyasetin etkili yanıtlar ve politikalar üretememesi. Öyle ki ardı ardına süren grevler, Sarı Yelekliler hareketinden bu yana pek de çözülememiş toplumsal hoşnutsuzluklar, emeklilik yaşının giderek yükseltilmesi, sosyal güvenlik, sağlık ve eğitim alanındaki dönüşümler, göçmenlerin entegrasyonu başlığı altındaki tartışmalar ve bu tartışmalara bağlı olarak gelişen yabancı karşıtlığı ve ırkçılık, Rusya-Ukrayna, İsrail-Filistin çatışmalarının Avrupa ekonomilerine ve kamuoylarına yansımaları gibi konularda somut, gerçekçi ve toplumun taleplerini tatmin edecek politikaların hayata geçmesini beklemek, kutuplaşmaya sıkışmış mevcut siyasi atmosferde pek de mümkün görünmüyor.&nbsp;Macron’un meclis çoğunluğu aramak için çıktığı bu siyasi maceranın Fransa’da toplumsal krizlerin de önünü açacak bir sarmala dönüşmesi ciddi bir olasılık olarak karşımızda duruyor.

Fransa’da hükümetin düşmesinin ardından Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron kendine yakın hükümet arayışını sürdürüyor. Öte yandan Macron’un meclis çoğunluğu aramak için çıktığı bu siyasi maceranın Fransa’da toplumsal krizlerin de önünü açacak bir sarmala dönüşmesi ciddi bir olasılık olarak karşımızda duruyor.

Başbakan aranıyor: Fransa'da sırada ne var?

By&nbsp;Mathias BernardMore than <a fr-original-style="" href="https://www.lemonde.fr/en/politics/article/2023/01/19/french-strikes-against-pension-reform-bring-trains-buses-schools-to-close_6012131_5.html" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">1 million people</a> poured onto the streets in France on Thursday to protest the government’s plans to reform the pension regime. The bill, which was presented to the Council of Ministers on Monday, aims to raise the minimum retirement age from 62 to 64 years old starting from 2030. It would also bring an end to some of the country’s specialised retirement regimes, whereby certain workers get bigger pension pots and to retire earlier than others (rail or post workers, for example). It is due to be debated at the French assembly on 30 January.Pension reform is one of the defining issues of Emmanuel Macron’s second five-year term, as he looks to become the president who resolves a quandary that has troubled French presidents since the early 1990s. The policy was one of <a fr-original-style="" href="https://avecvous.fr/wp-content/uploads/2022/03/Emmanuel-Macron-Avec-Vous-24-pages.pdf" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">the central pledges</a> of his 2022 presidential campaign, after he postponed it due to the double pressure of the streets and the Covid pandemic.It is set to be hotly contested by trade unions, activists and politicians from the left and centre. In this regard, Thursday’s massive turnout was but one of a series of actions in what is expected to be a long tug of war between the government and the streets. The next strike is slated for 31 January, and in the days running up to it, trade unions have announced plans to disrupt the railway network, ports infrastructure, and the oil and nuclear sectors.So who will prevail, the people out in the streets or the government? As a historian specialised in French social movements, I can attest the evolution of the past 30 years does not play in the strikers’ favour, notwithstanding some notable victories.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">1995: the great showdown against pension reform</h2>Many of those taking to the streets today will be hoping to replicate the spectacular demonstrations of November-December 1995 – the <a fr-original-style="" href="https://www.persee.fr/doc/espat_0339-3267_1997_num_64_1_4010" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">largest in the country since May 68</a>. At the time, the right-wing government led by Jacques Chirac (1995-2007) sought to impose an austerity package known by the name of its then prime minister, Alain Juppé. Intended to tighten to public purse’s strings ahead of France’s adoption of the euro currency, Plan Juppé‘s reforms would have – among others – raised employees’ contribution to retirement funds and aligned specialised retirement regimes with that of the general public.Things didn’t work out as the government hoped. Public-sector workers and students turned out en masse to oppose the plans, and for over three weeks, trade unions brought the country’s transport network to a halt. In Paris, one takes hours to go anywhere by car, bike, foot or hitchhiking. Some commuters are left with no option but to sleep at their offices. At the movement’s apex, more than 2 million people took part in the demonstrations of the 12 December, one out of six national strike days.Despite the disruptions they created, the 1995 protests enjoyed considerable public support –- so much, in fact, the media talked about a <a fr-original-style="" href="https://www.lesinrocks.com/actu/reforme-des-retraites-pourquoi-la-mobilisation-sociale-de-1995-reste-lune-des-grandes-victoires-du-mouvement-syndical-192793-09-12-2019/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">“strike by proxy”</a>. On 15 December, Alain Juppé had no choice but to call an end to the pension-reform project.The failure dealt a blow to Jacques Chirac at the start of his first seven-year term. It was also one of the factors that contributed to the right’s defeat in the elections held after the president <a fr-original-style="" href="https://www.ina.fr/ina-eclaire-actu/21-avril-1997-le-president-jacques-chirac-annonce-la-dissolution-de-l-assemblee-nationale" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">dissolved the National Assembly in 1997</a>.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Political prudence</h2>Just as the memory of May 1968 fuelled a phobia of student movements within the political class, the 1995 strike and the failure of the Plan Juppé lent credence to the idea the pension reform presented high political risks. This likely explains the extreme caution with which successive French governments have approached the subject.In 2003, still under the Chirac presidency, it was the Minister of Social Affairs, François Fillon, and not the prime minister, Jean-Pierre Raffarin, who carried out a pension reform. While careful not to touch the special pension regimes, he still had to reckon with a <a fr-original-style="" href="https://enseignants.lumni.fr/fiche-media/00000000488/la-reforme-des-retraites-en-2003.html" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">major strike movement</a>, which saw a turnout of <a fr-original-style="" href="https://www.lemonde.fr/archives/article/2003/05/14/mobilisation-massive-du-13-mai-lendemains-de-greve-incertains_320034_1819218.html" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">nearly 1 million people</a>. But unlike the 1995 strikes, the trade unions failed to gain public backing, allowing Fillon to pass his reform.In the autumn of 2007, only a few months after his presidential inauguration, Nicolas Sarkozy introduced a bill that would have also upped the contribution period for beneficiaries of special retirement schemes from 37 to 40 years. Like Macron’s pension reform today, the policy was one of Sarkozy’s main <a fr-original-style="" href="https://www.cairn.info/revue-gouvernement-et-action-publique-2017-3-page-85.htm" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">campaign pledges</a>. Faced with a well-supported social movement in the transport and electricity sectors, he gave his Minister of Labour, Xavier Bertrand, a great deal of latitude to negotiate, making some economists say that this reform was one of <a fr-original-style="" href="https://editions.flammarion.com/les-reformes-ratees-du-president-sarkozy/9782081238022" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">“failed reforms of President Sarkozy”</a>.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">The state vs. the street</h2>In truth, the impact of social reforms is of little importance. They are above all a matter of conveying an impression of change and symbolically affirming the power of the state over that of the street. This is perhaps more than ever the case with incoming presidents. When starting his mandate, Sarkozy was only too aware how a large-scale student movement had just forced the preceding government to backtrack on plans to introduce a “first employment contract” – a framework that would have essentially made it easier to fire employees under 26.Even in cases where it is symbolic, this victory of the state emboldens successive governments to push their reform projects, as modern day protests multiply, radicalise and even occasionally escape the control of trade unions. In this instance, one can think of the civil disobedience movement <a fr-original-style="" href="https://theconversation.com/are-frances-nuitdebout-protests-the-start-of-a-new-political-movement-57706" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Nuit debout</a>, which has been compared to the Occupy Wall Street movement in the United States, 15M in Spain, and the more recent <a fr-original-style="" href="https://theconversation.com/why-frances-gilets-jaunes-protesters-are-so-angry-108100" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Gilets Jaunes</a> protests.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Governments’ increasing show of force</h2>The past years have seen French governments increasingly turn a blind eye to demonstrators. Thus in 2010, labour minister Eric Woerth pushed back the retirement age from 60 to 62 years old, notwithstanding strikes that brought more <a fr-original-style="" href="https://www.lemonde.fr/societe/article/2010/06/24/retraites-pres-de-2-millions-de-manifestants-selon-les-syndicats_1378302_3224.html" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">than one million people in the streets (2 million, according to trade unions)</a>. In 2016 and 2017, presidents Hollande and then Macron also ignored protests and did not hesitate to resort to <a fr-original-style="" href="https://theconversation.com/gouvernement-de-limpossible-compromis-au-49.3-185879" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Article 49.3</a> – a legislative device enabling the government to bypass parliament for measures relating to social security – to relax labour regulations.More than protest, it is the Covid crisis that has undermined efforts to adopt the pension reform began under the government of Édouard Philippe (2017-2020). However, the tussle between the state and the street that started on 19 January could well see Macron succeed, particularly now that the government has negotiated a parliamentary majority with the <a fr-original-style="" href="https://www.huffingtonpost.fr/politique/video/sur-la-reforme-des-retraites-les-lr-obtiennent-une-concession-sur-ce-point_212671.html" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">right-wing party Les Républicains</a> to pass it.Beyond the issue of pensions, Macron is betting on his ability to assert himself in the face of opposition in many forms. This is a major test, the outcome of which will inevitably influence <a fr-original-style="" href="https://www.lemonde.fr/politique/article/2023/01/18/reforme-des-retraites-emmanuel-macron-de-nouveau-a-l-epreuve-de-la-rue_6158285_823448.html" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">his entire second term in office</a>.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Mathias Bernard is the&nbsp;president of the University of Clermont Auvergne, which receives public funding.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">This article is republished from <a fr-original-style="" href="https://theconversation.com" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Conversation</a> under a Creative Commons license. Read the <a fr-original-style="" href="https://theconversation.com/pension-reform-in-france-macron-and-demonstrators-resume-epic-tussle-begun-over-30-years-ago-198354" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">original article</a>.

Aposto Politics

So who will prevail, the people out in the streets or the government? 

Pension reform in France: Macron and demonstrators resume epic tussle begun over 30 years ago

Fransa'da bugün gerçekleştirilen cumhurbaşkanlığı seçimlerinin ikinci turunu resmî olmayan sonuçlara göre Cumhuriyet Yürüyüşü'nün (En Marche) adayı Emmanuel Macron&nbsp;%58,2 oranında oyla kazandı. &nbsp;Ulusal Birlik Partisi (RN) lideri Marine Le Pen'in oy oranının ise %42 olduğu bildirildi.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Macron'un seslenişi: Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron kazanmasının ardından yaptığı açıklamada "Sevgili arkadaşlar öncelikle teşekkür ederim. Çoğunuz bir beş yıl daha bana güvenmeyi seçtiniz... Size ne borçlu olduğumu biliyorum." dedi. </li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Seçimlere katılım oranı:&nbsp;Seçime katılmayanların oranı %28,2 olarak belirlendi ve bu 1969'dan bu yana en yüksek oran olarak kaydedildi. Seçime katılım oranı %71,8&nbsp;oldu.&nbsp;</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">İkinci kez seçildi:&nbsp;Macron, ikinci kez bu göreve seçilen üçüncü cumhurbaşkanı oldu. Daha önce François Mitterrand ve Jacques Chirac iki dönem cumhurbaşkanı olarak görev yapmıştı.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Le Pen'den ilk açıklama: Le Pen seçim sonuçlarının ardından yaptığı açıklamada, "Ülkenin üzerinde büyük bir özgürlük rüzgarı yükselebilirdi. Seçimler aksini belirledi. Bu gecenin sonucu kendi içinde büyük bir zafer " dedi. Anketlere göre aşırı sağ, 13 milyondan fazla oy alarak cumhurbaşkanlığı seçimlerinde Fransa tarihinin en yüksek seviyesine ulaştı.</li></ul>

Aposto Gündem

Fransa'da yeniden Macron dönemi  

• Fransa eski Cumhurbaşkanı Nicolas Sarkozy; "yolsuzluk, bir yargıca rüşvet vermeye teşebbüs ve görevini kötüye kullanma" suçlamaları nezdinde yargılandığı davada 3 yıl hapis cezasına <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwNDRjNDRmNmE5MzgwMDAwNzBiMjQzNyZ1c2VyPTYwM2QxMWM0NmE5MzgwMDAwN2Y1MDQ3YSZhdXRob3I9bnVsbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cuYmJjLmNvbSUyNTJGdHVya2NlJTI1MkZoYWJlcmxlci1kdW55YS01NjI0MjA5Ng==""">çarptırıldı</a>. Cezanın iki yılı ertelenirken, Sarkozy'nin cezaya itiraz etmesi bekleniyor. Avukatı, cezaya itiraz edildikten sonra yüksek mahkeme karar alana kadar Sarkozy'nin serbest kalacağını söyledi. Fransa yasaları gereği, 2 yıldan az hapis cezasına çarptırılanlara ev hapsindeyken elektronik kelepçe takılabiliyor. Bu doğrultuda Sarkozy cezasını ev hapsinde çekebilir ve kendisine elektronik kelepçe takılabilir.Ancak Yunanistan'ın en eski finans yayını Naftemporiki'den Michalis Hatzikonstantinou, Fransa'nın bir eski cumhurbaşkanını ilk kez yargılamadığını <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwNDRjNDRmNmE5MzgwMDAwNzBiMjQzNyZ1c2VyPTYwM2QxMWM0NmE5MzgwMDAwN2Y1MDQ3YSZhdXRob3I9bnVsbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubmFmdGVtcG9yaWtpLmdyJTI1MkZzdG9yeSUyNTJGMTY5ODIyNCUyNTJGdG8tZ2FsbGlrby1wb2xpdGlrby1mbGVydC1tZS10aS1kaWFmdGhvcmE=""">hatırlatıyor</a>: “2011 yılında, 79 yaşındaki Jacques Chirac, kamu paralarını zimmete geçirmekten, iki yıllık hapis cezasına çarptırılmış, cezası tecil edilmişti. Chirac'ın hukukun sınırlarında gezinen faaliyetleri öylesine aleniydi ki; Chirac'ın 2002 yılında Jean-Marie Le Pen karşısına çıktığı seçimlerin ikinci turunda sosyalistlerin gençlik kolu, 'Oyunu faşiste değil hırsıza ver!' sloganını kullanmıştı. Fransız siyasetçiler yolsuzluğa diğer liderlerden daha mı yatkınlar yoksa Fransız mahkemeleri işlerini daha mı iyi yapıyor?”

Jacques Chirac ile ilgili hikayeler