<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 0, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 0, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Kapitalist toplumların tüketim alışkanlıkları, gezegenimizin sürdürülebilirlik sınırlarını zorluyor.</blockquote>Verimlilik veya üretkenlik, toplumda sıkça vurgulanan ve değer verilen bir kavram. Kapitalist ekonomik sistemlerde, bireylerin ve kuruluşların başarısı sıklıkla verimlilik oranlarına göre ölçülüyor; bu durumun da her bireyin fiziksel ve zihinsel yeteneklerini aynıymış gibi yansıtma ve değerlendirme eğiliminde olduğunu rahatça ifade edebiliyoruz. Dolayısıyla çoğu zaman engellilik durumları toplumda göz ardı ediliyor.Yeni bir perspektif olarak verimliliğin terk edilmesi: Son yıllarda, sürekli verimlilik peşinde koşmanın bireyler üzerindeki olumsuz etkileri konusunda farkındalık artıyor. Bu yaklaşım, yaşamın sadece çalışma ve üretmekten ibaret olmadığını savunuyor. Bireylerin kendilerine vakit ayırmaları, mental sağlıklarına dikkat etmeleri ve yaşamın diğer yönlerinin tadını çıkarmaları gerektiği vurguluyor.İhtiyaçların ifadesi ve ableist yaklaşım: Yalnız, toplumumuzda, bireylerin hastalıklarını ve ihtiyaçlarını açıkça ifade etmeleri genellikle zayıflık olarak algılanıyor. Dolayısıyla da bu algı, kapitalist bir toplumda kolayca daha az verimli olarak algılanabilecek bireylerin marjinalleştirilmesine neden olabiliyor. Zaten engellilik ve hastalıkların genellikle bir eksiklik olarak görülmesi, ableist bir yaklaşımın sonucu olarak özetleniyor.Ableism, Oxford sözlüğünde sağlam, tam, yetkin bedenli bireylerin lehine yapılan ayrımcılık olarak (Oxford Dictionary, 2018); Cambridge sözlüğünde diğer insanların yaptıklarını, sahip oldukları sakatlık, hastalık vb. gibi durumlar nedeniyle yapmakta zorlanan bireylere karşı yapılan haksız muameleler bütünü olarak tanımlıyor.<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 0, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 0, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Ableist yargı, toplumsal normun “tamlar” yani engelli olmayan bireyler olarak tanımlanmasını sağlar ve bu norma uymayanların yaşadıkları her türlü ayrımcılığı meşrulaştıran bir rol <a fr-original-style="" href="https://soyleki.com/ableism-saglamcilik-ve-ableist-nedir/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">üstlenir</a>.</blockquote><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Sağlıksız bir ekosistemin meyveleri: Kapitalizm ve ableism</h2>Kapitalizm, devamlı olarak büyümeyi ve üretimi teşvik eden bir ekonomik sistem. Bu cepte. Durum, doğal kaynakların aşırı kullanılmasına ve iklim değişikliği gibi ciddi çevresel sorunlara neden oluyor. Bu da cepte. Yani kapitalist toplumların tüketim alışkanlıkları, gezegenimizin sürdürülebilirlik sınırlarını zorluyor.Engelli bireylerin toplumda marjinalleştirilmesi, kapitalist toplumların verimlilik odaklı yaklaşımının bir sonucu olarak karşımıza çıkıyor. Tüm bireylerin eşit değerde olmadığı ve bazılarının diğerlerinden daha az olduğu bir inanç sistemini yansıtıyor.Sonuç olarak kapitalist toplumların verimlilik odaklı yaklaşımı, engelli bireyleri marjinalleştirme eğiliminde olarak gezegenin sürdürülebilirliğini tehdit eden çevresel sorunlara yol açıyor. Toplumun, bireylerin değerini sadece verimlilikleri üzerinden değil, insan olarak sahip oldukları temel haklar ve değerler üzerinden değerlendirme durumu yaygınlaşsa insan-odaklı türcü yaklaşım da giderek azalabilir.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Toprağı, denizi, havayı ve bedeni üretken kılmak</h2>Kapitalizmin fonksiyonu, toprağı, denizi, havayı ve bedeni üretken ve kârlı kılmak üzerine kurulu. Bu, Ian G. R. Shaw ve Marv Waterstone’un “Kapitalizm sadece bir ekonomik sistemden daha fazlasıdır,” şeklinde tanımladığı bir yapıya denk düşüyor. Hastalar, kapitalist toplumda “fazla nüfus” olarak etiketleniyorlar çünkü onlar sürekli olarak iş gücüne girip çıkıyorlar. Eh, bu sistem onları destekleyemiyor ve desteklemiyor da.Audre Lorde’un kanser günlüklerinde dile getirdiği “Sesimizi çıkaramamak bizi güçsüz bırakır,” ifadesi, ağrıyı maskelemenin veya acıyı sürekli inkar etmenin bizi bilinçsizce de olsa üretim mantığından kurtulmaktan alıkoyduğunu vurguluyor. Şu şekilde ifade edebiliriz: Kronik bir hastalığınız varsa, sessiz kalmak, “iş yapamama korkusu”ndan kaynaklanıyor.Paralel şekilde kapitalizm, insana ve doğaya aynı şekilde zarar veriyor; bununla birlikte, kâr amacı güden bir refah sistemi, hasta bedenin geçerliliğini ve kullanılabilirliğini sürekli olarak sorguluyor. Sonuç olarak, hastalık hakkında konuştuğumuzda aslında bahsettiğimiz şey değer olmuş oluyor. Kapitalist anlamda üretken olamayan bir bedene sahip olunduğunda da insan her gün kendinizi sonlandırıyor gibi hissediyor. Çünkü basit bir matematikle iş gücü güçle eş anlamlıysa güç ve sermaye de tamamen insan olma deneyimine denk düşüyor.&nbsp;O hâlde çözüm yavaşlamak mı?:&nbsp;Productivity: The Ableist Fantasy yazısından ilhamla ve Audre Lorde’un sözleriyle, sessizliğin gücü retoriğini reddederek, ağrıyı ifade etmeyi öğrenir ve kronik hastalığı olanların acısına inanmayı tercih edersek belki de dünyanın geniş acılarıyla empati kurmayı öğreniriz. Empatiyi öncelikli kılarak, Lorde’unda &nbsp;dediği gibi böylece düşmanı yeniden organize ederek belki de&nbsp;gezegenimizi ve bedenlerimizi özen ve hassasiyetle geri alırız.

Angst

Sistemin verimlilik takıntısı ekosistemi nasıl etkiliyor? Kâr odaklılık gezegenle beraber sağlığımızı nasıl yok ediyor?

“Üretken” ama sağlıksız bir ekosistemde yavaşlamak

Yazı: Dr. Glenn TsipurskyPatronlar, çalışanların uzaktan çalışırken gerçekten üretken olduklarına inanıyor mu? Citrix tarafından, işlerini uzaktan yapabilen 900 iş lideri ve 1.800 bilgi çalışanı arasında yapılan yeni bir ankete göre; Hayır!Tüm iş liderlerinin yarısı, çalışanların "gözden uzak" çalıştıklarında eskisi kadar sıkı çalışmadıklarına inanıyor. Ancak bu inanç gerçeklerle çelişmektedir.Benzer şekilde Microsoft, hibrit çalışan yöneticilerinin %49'unun "çalışanlarının işlerini en iyi şekilde yapacaklarına güvenmek için mücadele ettiğini" ortaya koyduğu yeni bir çalışma yayınladı. Çalışan üretkenliğine olan bu güven eksikliği, Microsoft araştırmacılarının üretkenlik paranoyası olarak adlandırdığı şeye yol açtı: "Liderler, çalışılan saatler, toplantı sayısı ve diğer etkinlik ölçütleri artmış olmasına rağmen çalışanların çalışmamasından kaynaklanan üretkenlik kaybından korkuyor." Zaten COVID'den önce, uzaktan çalışmanın üretkenliği artırdığını gösteren bir araştırmamız vardı. NASDAQ listesindeki bir şirket, çağrı merkezi çalışanlarını evden veya ofisten çalışmak üzere rastgele atadı. Evden çalışma, %13 performans artışı ve %50 daha düşük yıpranma oranı ile sonuçlandı. Programcıların ya tamamen ofis merkezli çalışmaya ya da bazı günlerde uzaktan çalışmaya rastgele atandığı, COVID döneminden daha önceki bu çalışma; hibrit çalışanların %35 daha az yıpranmaya sahip olduğunu ve %8 daha fazla kod yazdığını gözler önüne seriyor.Çalışan izleme yazılımı kullanılarak yapılan bir araştırma, COVID sırasında uzaktan çalışmaya geçişin üretkenliği %5 artırdığını doğruluyor. Stanford Üniversitesi'nde yapılan daha yakın tarihli bir araştırma, pandemi boyunca uzaktan çalışma verimliliğinin Mayıs 2020'de yüz yüze çalışmaya göre %5 daha iyiyken Mayıs 2022'de %9'a yükseldiğini gösteriyor. Bunun nedeni, uzaktan çalışmada nasıl daha iyi olunacağını öğrenmiş olmamızdır.Ve gerçekten, çalışanlar ofiste o kadar üretken mi? Araştırmalar, ofis çalışanlarının aslında zamanın %36 ila %39'u arasında çalıştığını ve geri kalanını internette gezinmek gibi iş dışı faaliyetlere harcadığını gösteriyor.Öyleyse neden liderlerin çoğu bu verileri görmezden geliyor? Kilit nokta, liderlerin performansı nasıl değerlendirdikleridir: Görebildiklerini değerlendirebilme...Ne yazık ki liderler, çalışanları "facetime" temelinde değerlendirmek üzere eğitildiler. Erken gelip geç ayrılanlar daha üretken olarak algılanmakta ve değerlendirilmektedir.Pandemiden önce bile ofiste bulunmaya odaklanmak, etkili uzaktan çalışma düzenlemelerini baltalıyordu. Araştırmacılar, ofiste benzer işlerde çalışanlar kadar sıkı ve uzun süre çalışan uzaktan çalışanların daha düşük performans değerlendirmelerine maruz kaldıklarını, daha düşük zamlar ve daha az terfiler aldıklarını keşfettiler.Buradaki sorun&nbsp;yakınlık yanlılığıdır. Bu terim, uzaktan çalışanlar daha yüksek üretkenlik gösterse bile, yöneticilerin uzaktan çalışanlara kıyasla ofise gelen çalışanlar için nasıl haksız bir tercihe ve daha yüksek puanlara sahip olduğunu açıklar.Bu yakınlık ön yargısının sonucu, uzaktan çalışanların o kadar üretken olmadığına inanan liderlerin yarısının çalışanları ofis merkezli işe geri dönmeye zorlaması gibi gereksiz bir trajediye yol açıyor. Apple gibi şirketlerin üst düzey yöneticileri de dahil olmak üzere birçok çalışan, bu zorunlu ofis dönüşü nedeniyle istifa ediyor ve bu tür akıl dışı algılar, şirketlerin Büyük İstifa kapsamında çalışan kaybetmesine neden olmaya devam edecek.Haziran 2022'de SHRM’ın yaptığı bir anket; çalışanların %48'inin bir sonraki işleri için "kesinlikle" tam zamanlı bir uzaktan pozisyon arayacağını ortaya koyuyor. İşe gidip gelme süresi 30 dakika olan ofis içi bir işte kalmalarını sağlamak için %20 maaş zammı gerekir. Yakın gelecekte, işverenlerin ücret zammı teklif etme kabiliyetini sınırlayacak olan bir durgunluğun önemli olasılığı göz önüne alındığında, ileriye dönük olarak daha hibrit ve uzaktan çalışmaya daha büyük bir geçiş bekleyebiliriz.Ve şirketler için, gittikçe uzaklaşan geleceğimizde başarılı olmak, yöneticilerin yakınlık önyargısını ele alma ve performansı üretkenliğe dayalı olarak değerlendirme konusunda yeniden eğitmelerini gerektirecektir. Şirketler onlara kendi içgüdüsel tepkileri yerine verilere güvenmeyi öğretmek zorunda kalacak.

Patronlar, çalışanların uzaktan çalışırken gerçekten üretken olduklarına inanıyor mu?

Üretkenlik paranoyası ve güven eksikliği, hibrit ve uzaktan çalışmanın engeli mi?

Görsel: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/laurenmartin_studio/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Lauren Martin</a>Bir sabah kalktığımda içim anlamsız bir öfkeyle doluydu. Sonra bu öfke bulutu dağıldı ve yerini endişeye bıraktı. O tanıdık endişe duygusu ile yüzleşmekten kaçarak kendimi yeniden angarya işler yapmaya odakladım. Fakat gelecek kaygısıyla birleşen üretken olma baskısından yine de kurtulamadım. Türkiye’de üniversite mezunu gençler arasındaki kaygı düzeyinin &nbsp;<a fr-original-style="" href="https://bianet.org/bianet/toplum/245065-issiz-umutsuz-kaygili-ev-genci" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">10 üzerinden 7 ile&nbsp;</a>en yüksek seviyelere çıktığını da hesaba katarsak hissettiklerim çok da abartılı sayılmazdı.Gün içindeki ‘üretken olmalıyım’ dürtüsünün kökenleri <a fr-original-style="" href="https://www.psychologytoday.com/us/blog/the-modern-time-crunch/201309/perfectionism-roadblock-productivity" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">mükemmeliyetçilik takıntımızdan</a> geliyor. Toksik üretkenlik olarak adlandırılan bu durum pandeminin de getirdiği belirsizlik ortamıyla yokuş aşağı yuvarlanmamıza neden oldu. <a fr-original-style="" href="https://www.huffpost.com/entry/toxic-productivity-work_l_606655e7c5b6aa24bc60a566" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Huffpost</a>’a konuşan<a fr-original-style="" href="https://www.audible.com/pd/Joy-of-Business-Audiobook/B008L3O4LO?source_code=GO1DH13310082090OZ&ds_rl=1262685&ds_rl=1263561&ds_rl=1260658&gclid=CjwKCAjw4KyJBhAbEiwAaAQbE7k5ZElwGJ1Ai4OXK1fLqfmVrARvKd3IfKH4Ti8W0A3PbG0hRMwU3xoC7GIQAvD_BwE&gclsrc=aw.ds" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">&nbsp;“Joy of Business”</a> kitabının yazarı Simone Milasas, zehirli üretkenlik hayatımıza yön vermeye başladığında, her gün başardıklarımıza bakmak yerine, o gün neleri yapamadığımıza odaklandığımızı söylüyor.&nbsp;Üretken olmak istiyoruz çünkü geleceğimiz ile ilgili bir ton endişemiz var. Dakikalarımızı bize ileriki yaşlarımızda daha refah getirecek projelere harcamak istiyoruz. <a fr-original-style="" href="https://medyascope.tv/2020/01/19/istanpolden-turkiyede-genclerin-guvencesizligi-raporu-gencler-endiseli-ve-guvencesiz/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">İstanPol’ün&nbsp;</a>"Türkiye’de gençlerin güvensizliği raporu" gençlerin düzenli bir maaş ve çalışma ortamı talep ettiğini ama bu şartlar sağlanmadığı için kendilerini stres altında hissettiklerini ortaya koyuyor. Rapora göre işsiz gençler arasında yetersizlik hissinin tetiklediği 'işe yaramazlık kabusu'’nun gelecek endişesini arttırdığı da tespit ediliyor. İşte tam da bu nedenlerle daha çok üretken olmak istiyoruz. Ama ne yazık ki her günü üretken geçirmek ve anı yaşamak arasında gelip giderken verimli olmayı tamamen yanlış anlamış durumdayız.Gerçek verimlilik nedir?Hedeflerimize ulaşmak için minik adımlar belirleyerek her gün hedeflerimize daha çok yaklaşmaktır. Bu verimlilik tepeciklerinin içinde bizi motive eden küçük tepecikler de olmalı.Verimlilik benim için çoğu zaman ‘bir şeyleri tamamlamak’ demek. &nbsp;Ama geçtiğimiz günlerde &nbsp;kafamdaki verimliliğin hayatımla uyuşmadığını fark ettim. Kendime yanlış bir verimlilik iskeleti oluşturmuştum. Yapılacaklar listemdekileri bitirmek bana yeterli gelmiyordu. Her gün farklı şeyler yapma arzusu ve ulaşılmaz hedefler koşuşturma kültürünün bir uzantısı olarak beni oradan oraya sürüklemeye devam ediyordu.&nbsp;Yaptığımız her şeyde mükemmel olmak zorunda değiliz.<a fr-original-style="" href="https://www.oxfordstudent.com/2020/04/18/toxic-productivity-you-dont-need-to-be-perfect-in-a-pandemic/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Oxford student</a> sitesinin attığı bu başlık beni içinde bulunduğum durumdan ani bir sıçrayışla uyandırdı. Neden ve ne için mükemmel olmaya çalışıyordum? Aklımızdaki ideal kişiye ulaşmak için ‘Yeni normalde’ çok fazla vaktimiz vardı. Kocaman bir çevrimiçi dünyanın içinde çeşitli sosyal ağ kurma, iş ve kişisel gelişim platformlarının hepsinde var olmalıymışım gibi geliyordu. Bir kısmımıza göre bu yeni normalde bulduğumuz bol kepçeden zaman, hayatımızın en verimsiz dönemiydi. &nbsp;Bazıları için ise bu dönem kişisel gelişimleri için önemli bir dönemdi. Benim için bu iki farklı kutuptaki belirsizliği gidermenin tek yolu rutinimi değiştirmek oldu.&nbsp;Kendini geliştirme çılgınlığından nasibimi alınca yaptığım tek şey duramama halimi, gerçekten işe yarayan bir sistem ile değiştirmekti. Aktif ve pasif üretkenlik olarak ikiye ayırdığım aktivitelerim, pandeminin ortasında kendimi okyanustaki küçük balık olarak hissetmemi bir nebze engelledi. Bu süreçte üretmenin ve çalışmanın kendisinde bir sorun olmadığını anladım. Üretmek bizi hayata bağlayan önemli bir olaydı. Asıl sorun her şeye aynı anda başlayıp bir türlü sonunu getirememekti. Üretmek ve yeri geldiğinde durmak arasındaki dengenin sağlanması gerekiyordu.&nbsp;Pandemide üzerinde durduğumuz zemini bir açık büfeye benzetince tüm taşlar yerine oturuyor. Bu açık büfede zehirli üretkenliğimiz, hangi yemekten başlayacağını bilemediği için panikleyen taraftı. Ama artık biliyoruz. Her yemekten tek bir kaşık alacağız!&nbsp;

üretkenlik ile ilgili hikayeler