İki sene önce ocak ayında başlayan Aposto bülteni maceramız bugünkü sayımız ile son buluyor. Bu hafta içerisinde Cemre ile gelecek dönem planlarımızı konuşurken bülten hazırlık süreçlerinin ekip için ne kadar özel olduğundan bahsediyorduk. Aposto bültenine ilk başladığımızda içimiz nasıl bir heyecan ve mutluluk ile kaplandıysa, bugün de eşit ölçüde buruk diyebilirim. Avaz Avaz ekibi olarak duygularımızı diğer insanlar gibi işleme alamıyoruz maalesef, illa arkada bir müzik çalması lazım. O nedenle de herhangi bir albüm incelemesinden ziyade vedalarda müzik ile duygularımızı nasıl algılayıp işliyoruz bunun üzerine yazmak istedim.Tüm müzikseverler aynı şeyi söyler. Hayatının belirli dönemlerinde sana eşlik eden albümler ve şarkılar vardır. Sevdiğin müzik, kimi zaman olayları idrak etmek adına kendine ait bir zaman tanır. Kimi zaman da sadece olduğun şekilde devam ederken hüznü hafifletmek adına sana eşlik eder. Mutluluk için de bu durum geçerli. Ancak tabii ki, biz günün önemine istinaden baştan depresif hunimizi kafamıza taktık.Duyguların içerisinde dalgalanıp anılarda gezinirken dinlediğiniz müzik, tıpkı bir olay olduğunda üzerinizde olan kıyafet gibi, sizin bir parçanız hâline geliyor. Bir daha o albümü dinlediğinizde aynı duyguları hissedebiliyorsunuz. Geçen günlerde bundan tam 10 sene önce zorlu bir süreçten geçerken keşfettiğim Old Man Canyon’ın Phantoms and Friends şarkısını Suits izlerken duydum. Bir anda zamanda geriye, 2013 senesine gittim. Aynı duygular geri gelmese dahi o dönem yaşadıklarını hatırlıyorsun. Eğer bir de büyüdüysen eski versiyonun senin için bir komedi hâline geliyor.Dinleyicinin yaşadığı bu süreç, müzisyenler için de geçerli. O nedenle bu kadar çok aşk, evlat, ebeveyn, travma acısına yönelik şarkı var. Bunu en iyi kendi şarkılarını en derinden yerden yazan müzisyenler ile deneyimleyebiliriz. Sayıları çok fazla ama Cemre ile ikimizin hiç bitmeyen Swiftie'liğini düşününce son sayı şerefine Taylor Swift’ten bahsetmezsek doğru bir elveda olmaz. Taylor Swift – dramatik kraliçemiz – başına gelen her bir olayda bunu oldukça iyi bir şekilde başarıyor. Bazen hatta kendi duygularından şarkıyı canlı söylerken zor duruma düşüyor. Ama üzerinden ne kadar zaman geçerse geçsin, Swiftieler seneler sonra bile o şarkıda kendilerine ait buldukları parçayı bırakmıyorlar. Seneler sonra dahi stadyumda son seste o şarkıları söylüyorlar. Taylor için şarkı anlamını kaybettiğinde bile…Müzikte “elveda” demek, yeni başlangıçlara kucak açıyor. Duyguyu derinlerde bir yerde işledikçe zaman içerisinde duygularınız ve düşünceleriniz şekil değiştiriyor. “Yeni sen” ile tanışıyorsun, yeni bir maceraya atılıyorsun. Avaz Avaz olarak bizim için de Aposto’ya veda etmek tam anlamıyla yeniden başlamak için bir işaret. Uzun zamandır farklı yapmak istediklerimiz, başaramadıklarımız, olur da başardıysak da üzerinde durmadığımız… Bugün bu yazıyı yazarken de yeni bir albüm olarak Arlo Parks My Soft Machine dinliyorum. Bakalım bundan 10 sene sonra bu albümü dinlerken yeniden bu yazıyı yazdığım döneme gidince ne hissedeceğim… Peki, siz nasıl hissediyorsunuz? Şu anda arkada hangi albüm çalıyor? Sessizlik? Bize haber etmeyi unutmayın.<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/4YCScpRHPfvu81qmsIGGmn?si=ESLP-Y0qTr2yQoAf3CiiEw" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2023/4/2023-05-26T10:36:27.475Z.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

Son Aposto bültenimiz şerefine…

Müzikte "veda"

Julien Baker, Phoebe Bridgers ve Lucy Dacus. Günlüklerinden kopardıkları sayfaları şarkılarına taşımaları, yumuşak vokalleri, rock ve folk janrlarını bir potada eriten melodileri ile aynı noktada buluşan üç müzisyen (aynı zamanda yakın arkadaş). 2018’de çıkardıkları ve kendi isimlerini taşıyan EP’leri ile indie müzik dünyasının içerisinden geçmişlerdi adeta. İlk uzunçalar gelecek mi, gelecekse ne zaman diye başlayan ucu açık bekleyişimiz ise geçtiğimiz günlerde sona erdi.Grubun ilk uzunçaları&nbsp;the record, üç müzisyenin güçlü noktalarını bir araya getirmeleri ile indie müzikte bir müddettir ihtiyacını hissettiğimiz sağlam bir albümü bize sunuyor. 42 dakika süren 12 şarkıdan oluşan bu macerada Julien Baker elektronik gitar ağırlıklı şarkıları sahiplenirken Lucy Dacus da şarkı sözü yazarlığı ve güçlü vokalleri ile farkını ortaya koyuyor. Phoebe Bridgers’ın görevi ise “Phoebe Bridgers” olarak kalmaktan öteye gidemiyor maalesef. Bridgers’ın albüme katkısı, kendi solo çalışmalarını düşününce potansiyelinin altında kalıyor.Albümün duyurulmasının ardından grubun üç üyesinin her birini temsil edecek şekilde üç single kaydı yayımlandı. Albümün tamamını dinlediğinizde bu kayıtların genel albüm sound’unu oldukça iyi yansıttığını fark ediyorsunuz. Julien Baker $20 şarkısında elektrikli gitar oyununun zirvesinde. Phoebe Bridgers’ın eski kız arkadaşı Emily’e yazdığı Emily I’m Sorry, Bridgers’ın albüm genelinde “kötü değil ama öne çıkmayan” şarkılarının öne çıkan marşı niteliğinde. Lucy Dacus ise True Blue’da hikayesinin en ince detaylarına inerek şarkı sözü yazarlığı dersi verecek seviyede.Single kayıtlarının hemen ardından gelen Not Strong Enough, albümdeki en güçlü şarkı olarak öne çıkıyor. Folk müzik gitarlarını anımsatan bir akustik gitarla başlıyor, hemen ardından rock müzik altyapısı hayatınıza giriyor. Phoebe Bridgers şarkıya girdiğinde müthiş bir pop melodisi ile karşı karşıya kalıyorsunuz. Köprü kısmına geldiğinizde ise Lucy Dacus “Her zaman bir melek, hiçbir zaman bir Tanrı değil” diyerek ölücü vuruşu yapıyor. Not Strong Enough’ta diğer şarkıların aksine grubun üç üyesi de söz alıyor. Bence albümün en güçlü yönleri de tüm grup üyelerine sıra gelen şarkılarda çıkıyor. Bunun bir diğer örneği de yine albümün incilerinden olduğunu düşündüğüm Satanist&nbsp;ve&nbsp;Cool About It’te mevcut.Albümün tanıtım aşamasında en fazla bahsedilen şarkı Leonard Cohen’di. Aynı zamanda çok yakın arkadaş olan bu üç müzisyenin bir araba gezisini konu alan ve arkadaşlıklarının simgesi olarak albüme giren Leonard Cohen, basın tarafından oldukça merak uyandırılan bir şarkı hâline gelmişti. Şarkının kendisi ise grubun röportajlarda anlattıklarının aynısını söyleyip Leonard Cohen kotasyonu yaparak bitiriyor. O nedenle oldukça hayal kırıklığına uğradığımı söyleyebilirim. Eğer siz de bu şarkı için meraklandıysanız şimdiden üzgünüm.the record, indie müziğin dehaları diyebileceğim üç kadın müzisyeni bir araya getiriyor. Ortaya çıkan albüm ise kesinlikle çok daha iyi olabilecek bir seviyeye gelebilirdi. Julien Baker ve Lucy Dacus potansiyellerinin zirvesine bazı şarkılarda ulaşırken bazı şarkılarda pas geçiyor. Phoebe Bridgers ise ismine yakışır bir seviyede albüme dahil değil. (Muhtemelen arkadaki çalışmalarda oldukça dahildir, ancak ben bizim duyduğumuz kısımları için bu yorumu yapıyorum) Grubun üyelerinin röportajlarını uzun zamandır yakından takip eden biri olarak söyleyebilirim ki bu üçlü herhangi birimizin ne düşündüğünü önemseyerek buna yönelik bir albüm yapacak kişiliğe sahip değil. Kendi değerleri ve ilhamları onlar için önemli. Bu durumda önlerinde şapka çıkarmak haricinde yapılacak başka bir şey yok.<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/0e9GjrztzBw8oMC6n2CDeI?si=MhPp8hqbTb6_YOvF5jmhnw" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2023/3/2023-04-08T04:48:18.913Z.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.58" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

Indie müzik dünyasının en fazla öne çıkan şarkı sözü yazarlarından oluşan boygenius sonunda ilk albümünü yayımladı.

Triple indie gücü: the record

Senelerin pop-punk fenomeni gruplarından, Hayley Williams liderliğindeki Paramore geçtiğimiz ay yeni bir albümle geri döndü. Geçmişi grup üyeleri ile olan dramatik ayrılıklar, bu ayrılıkların beraberinde getirdiği uzun aralıklarla dolu olan Nashville menşeili grup; bir önceki albümleri After Laughter’ı 2017 yılında yayımlamıştı. After Laughter birçok açıdan grubun diskografisindeki kilometre taşlarından en önemlisiydi. Pop-punk grubu olarak ünlenen topluluğun ilk “türsüz” albümü olarak farklı janrlardan ilhamlar ile dolup taşıyordu. Aynı zamanda 10 sene önce gruptan olaylı bir şekilde ayrılan Farro kardeşlerden davulcu Zac’in geri dönüşünü müjdeliyordu. Grup geçmişinde dram ile boğuşmasına rağmen senelerce hayat enerjisini bırakmayan Hayley Williams’ın özel hayatında da büyük bir ayrılık yaşaması ile tüm yaşamını açıklara doğru bırakma hikayesini anlatıyordu.Yeni albüm&nbsp;This is Why ise grubun üyelerinin kişisel olarak en güçlü materyalini bize sunuyor. Hayley Williams solo çalışmaları ile içerisindeki <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/i/write-about-love-jaws-of-love-ve-vazodan-tasan-cicekler" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">zehri döktü</a> ve yardım alıyor. Taylor York aradan geçen sürede müziğe ara verip kendini yeniledi. Zac Farro ise grup üyelerine sadık kalarak Paramore tarihinde ilk defa 2 albüm üst üste aynı ekibin bir araya gelmesini sağladı. Durum böyle olunca da grubun diskografisindeki en iş birlikçi albüm ile karşı karşıyayız.This is Why, bir önceki albüm&nbsp;After Laughter’ın “türsüz” ve farklı türlerden ilham alan yapısını koruyor. Grubun köklerindeki rock ve punk tınıları yeniden şarkılardaki temeli oluşturuyor. Ancak üzerine inşa edilen müzik türü, 80’lerin new wave izlerini taşıyor. İlk single ve albüm açılışı This is Why ve single kayıtlarından Running Out of Time, 80’lerin Talking Heads’ine selam çakarken albümün ortasına doğru gelen single kayıtlarından C’est Comme Ça&nbsp;doğrudan Fransız new wave grubu Les Rita Mitsouko’nun C’est Comme Ça şarkısına atıfta bulunuyor.İçerik anlamında This is Why, 2023 yılında yaşamış olduğumuz politik rezillikler, pandemi, fazla güce sahip adamlar, sevgisizlik, FOMO gibi kavramlara odaklanıyor. This is Why şarkısı dışarıda olan biten kötü şeyleri bilirken dışarıya çıkma cesaretini gösterememeyi konu alıyor. The News, haberlerin sürekli kötü olaylar ile dolu olması nedeniyle gittikçe kötüleşen psikolojimizi ele alıyor. Running Out of Time’da sürekli akan zaman karşısında işleri yoluna koyamayıp bir yetişkinden beklenen temel işleri bile halledemeyecek hâle geldiğiniz donma hissi ile empati kuruyoruz. Big Man, Little Dignity ve You First şarkılarında güç sahibi politikacı adamların onursuzca hayatımıza bıraktıkları etkiler var. Her şarkıyı yazıyorum çünkü bu şarkıların konuları tam anlamıyla bir Türkiye simülasyonu. Amerika’da yaşayan ve nispeten bir balonun içerisinde yaşayan kişilerin bile benzer duyguları hissetmesi dinleyicide yalnız olmadığı düşüncesini uyandırıyor.Şarkı sözleri açısından This is Why, Hayley Williams’ın en çok emek verdiği ve tam anlamıyla kendini tükettiği albümü. Ancak albümü deneyimlediğinizde fark edeceğiniz üzere edebi açıdan en kötü Paramore albümlerinden biri. Hayley Williams az kelime ile gerçekten dinleyiciyi çarpan cümleler kuruyor. Nakarata geldiğinizde ise çoktan söyleyecekleri tükeniyor ve aynı ifadeleri tekrar tekrar söylemesine tanıklık ediyorsunuz. New wave gitarları ve farklı enstrümanlar ile melodilerin süslenmesi ile müzikal anlamda en iyi Paramore albümü ile karşı karşıyayız. New wave gitarları ve synthsizer ile başlayan şarkılar, nakarata geldiğinde Paramore’un imza pop-punk gitarları ile buluşuyor. Albüm sonlarına doğru yaklaşırken You First&nbsp;ve Figure 8&nbsp;ile karşılaşıyorsunuz ve grubun ustalık eserini dinlediğinizi fark ediyorsunuz.This is Why, Paramore diskografisindeki en iyi albümlerden biri demek yetersiz olabilir. Kişisel görüşüm, grubun diskografisinde tek bir kötü albüm yok. (Evet, eskiden Facebook'ta Paramore fan grubu sayfam olduğu doğrudur) Zaten böyle bir albüm yapmamak için de 6 sene ara verip yaşadıklarını sindiriyorlar. Sonra da stüdyoya girip kendilerini tüketene kadar şarkılara kendilerini veriyorlar. Paramore’un önceki albümleri birer duygu olsalardı gençlik öfkesi olurdu. After Laughter ile hüzüne dönüşen duygular, This is Why’da öfke ile karışık kine yaklaşıyor. 14 Mayıs seçimleri yaklaşırken Türkiye siyasi ortamına karşı hissettiğiniz duyguları bu albümü dinlerken ilmek ilmek işleyebilirsiniz. Ben öyle yapacağım.<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/6tG8sCK4htJOLjlWwb7gZB?si=9fbnmEhIStS5lEhJ9pcCKw" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2023/2/2023-03-11T09:48:26.397Z.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

Seneler sonra gelen Paramore albümü, 2023 yılında küresel olarak yaşadığımız zorluklara eşlik eden şarkılar ile dolu.

Kötü dünya rock müziğe karşı

Vokalimiz varoluşsal krizi ile mücadele etmek için sanatçı olmuştur. Sonrasında da onun yeteneğinden para kazanmak isteyen plak şirketinin akıttığı paralar ile her yerde kameraların belirdiği bir rockstar olur. Uyuşturucu, seks ve depresyon üçgeninde menajerinin zorlamaları ile sahneye çıkarılır. Başı beladan kurtulmaz. Şanslıysa birkaç sene daha yaşar. Olur da yaşarsa konu ile alakasız yorumlar yapan bir canavara dönüşür. Tanıdık mı?İtalya’nın X Factor yarışmasını derece ile kazanan, hemen ardından da 2021’de Eurovision’da ülkesini temsil edip zaferi kapan Måneskin üçüncü stüdyo albümleri Rush! ile uluslararası bir ünün peşinden koşuyor. İtalyanca ağırlıklı iki albümün ardından gelen bu İngilizce ağırlıklı (sadece 3 İtalyanca şarkı mevcut) albüm Rush! ile Måneskin, aradan geçen zamanda onları kıtalar arası ün hâline getiren tüm numaraları yeniden oynuyor. Etkili mi? Fazlasıyla. Ancak grubun birbirine benzeyen, her defasında 2000’lerin başında duyulmuş bir melodi hissi veren şarkıları ve onları üne kavuşturan muhteşem İtalyan pazarlama taktikleri 30’lu yaşlarına yaklaşmış olgun dinleyicileri pek ilgilendirmiyor.Normalde 50 tane şarkının kaydedilmesi ile başlayan Rush!&nbsp;macerası, seçilen 17 şarkı ile 52 dakikada sonlanıyor. Bir önceki albümlerinden İngilizce hit şarkıları I WANNA BE YOUR SLAVE ile yakalamış oldukları “eğlenceli, koca bir stadyumda bağırarak eşlik edip dans edebileceğiniz şarkılar” serisine yeni albümleri Rush!’ta da devam ediyorlar. Max Martin’i prodüktör koltuğunda gördüğümüze şaşırmıyoruz. Katy Perry, Taylor Swift gibi starların arkasındaki İsveçli prodüktör, özellikle matematiksel birtakım formüller ile insan beynine şarkıların takılması konusunda uzman bir müzik sektörü dehası olarak tanınıyor. Måneskin’in şarkıları da özellikle arenalarda insanların dans edebileceği ve günlük hayatlarında melodilerin dinleyici beyinlerinde bir anda belireceği rock şarkıları ile dolu. Şarkıların herhangi bir mesaj verme ya da hikaye anlatma kaygısı yok. Öyle ki "ah, oh ya da bla"&nbsp;gibi sesler bile şarkıları dolduran melodiler olarak kullanılıyor.17 şarkılık albüm boyunca işlenen temalara baktığımızda da uyuşturucu, seks, macera ve başıboşluk gibi 70’lerin rock’n’roll dünyasını anımsatan konuları yeniden önümüzde buluyoruz. Ukrayna Savaşına atıfta bulunan GASOLINE haricinde size hiçbir farklı hikaye sunulmuyor. İtalyan grup, dinleyicilerine günümüzde uysallaşan rock ’n’ roll kültürünün eski vahşi versiyonunu sunuyor. Bir noktada grubun esas adamı Damiano David’in böyle bir hayat sürdüğü hikayesi size sunuluyor. Eurovision sonrasında kendisine yöneltilen uyuşturucu ithamlarını reddetmesi ve tamamen uyuşturucuya karşı olduğunu açıklaması ile gelen farkındalık bu hikayenin gerçek değil, ancak yeni bir pazarlama taktiğinden ibaret olduğunu size gösteriyor.&nbsp;Her ne kadar şirketsel bir oyun ile popülerleştirilmiş gibi hissettirse de İtalyan grup bazı şarkılarında pop ve rock’ın tatlı bir şekilde üst üste geldiği melodiler ile gönülleri kazanıyor. Albüm açılışını yapan OWN MY MIND şarkı sözlerini bir melodiye dönüştürme konusunda son zamanların en iyi örneklerinden birini gösteriyor. Bir noktada The 1975’in ilk dönem şarkılarını anımsatıyor. Eğer çok fazla ciddiye almazsanız BLA BLA BLA da yine aynı şekilde bas gitar ile başlayan ve elektrik gitar ile güçlendirilen melodisi ile eski rock ’n’ roll müziği günümüz öğeleriyle buluşturuyor. Albümün en iyileri ise İtalyanca üçlü oluyor. Albümün ikinci yarısında, grubun köklerini temsil etmesi için serpiştirilmiş İtalyanca şarkılar, öncesinde gelen İngilizce şarkıları sollayarak albümün esas kökü hâline geliyor. LA FINE şarkısında Måneskin’in gerçekten fark yaratan nadir şarkılarından birine tanıklık ediyorsunuz. Albümün sonlarına doğru geldiğinizde ise single kayıtları MAMMAMIA, SUPERMODEL ve THE LONELIST arka arkaya sıralanıyor. Albüm bağlamında bakıldığında single kayıtlarına geldiğinizde çoktan yorulmuş hissediyorsunuz. Albümün sonlarına geldiğimde hissettiğim tek şey bu oldu: Benzer melodileri ve hikayeleri neredeyse yarım saattir dinliyorum ve artık bitmesinin vakti geldi.Geçtiğimiz günlerde bir TV programında Gaye Su Akyol, yabancı basındaki başarısını iyi işlere bağlamıştı – çünkü hiçbir PR ya da pazarlama size böyle bir yer kazandıramaz. 10 seneden fazladır müzik üzerine yazan biri olarak söylüyorum ki sektörde size en iyi yer kazandıran şey – her yerde olduğu gibi – yine para. Her yanımızı sarmış olan bu ünü sadece 2 şekilde açıklayabiliyorum: İlk opsiyon yukarıda bahsettiğim gibi finansal destek ile pazarlama balonu. İkinci opsiyon ise rock ’n’ roll kültürü ile yeni tanışmaya başlayan Z kuşağı. (Grup üyeleri 1999-2000 yılı doğumlu) Artık kritiklerden öneri almayan ve sosyal medyada kendilerine algoritma tarafından gösterilenin peşinden giden bu yeni kuşak için yeni bir kan. Kendilerine Måneskinners diyen bu koyu hayran kitlesi, bana 2000’lerin ortasında başlayan Swiftie’leri hatırlatıyor. (Müzik sektöründe gelmiş geçmiş en büyük pazarlama dahisinin koyu hayranları)Rush! albümü 50 dakikayı aşan 17 şarkılık koleksiyon boyunca Måneskin’in grup olarak kendilerinin prodüktör koltuğunda yer aldığı, bütün bu ün ve karmaşadan uzak hazırladıkları şarkılarda parlıyor. Diğer şarkılar ise kesilip atılması gereken, ancak imzaladıkları sözleşmeler nedeniyle orada bir şekilde kalan diğer kayıtlar. 2000’lerin başında doğan grup üyelerinin hissettikleri ile etraflarına saçtıkları bu enerji patlaması tüm dünyayı aydınlatıyor. Gelecek dönemde de grubun yetenekli bas gitaristi Victoria De Angelis ve vokal Damiano David’in sahneden parıldayan karizması ile kendilerini sık sık göreceğimizi düşünüyoruz. Ancak melodileri ve şarkılarında anlattıkları hikayeler olgunlaşacak ve evrilecek. Peki, nereye? Beklemedeyiz.<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/2KUaR4K36tSliwAoUA1gcs?si=fMBuMk3hQv6qv226UTDwoA" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2023/0/2023-01-28T10:13:05.752Z.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.58" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

Senelerin rock ’n’ roll hikayesi Måneskin'in üçüncü albümünde geri dönüyor.

Müzik sektöründe yükselen İtalyan bayrağı

İki yıl önce Aposto'da yayımladığımız ilk <a fr-original-style="" href="https://avazavazdergi.com/roportaj-hedonutopia/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">röportajımız</a> pandemi döneminde ürettikleri Beyaz Durak albümleri şerefine Hedonutopia ile olmuştu. Şimdi de yeni konseptimizde yayımladığımız ilk bültende ilk röportajımızı Hedonutopia ile yapmanın ikonik olacağını düşündük. Son iki senede grubun tarafında olup bitenlerle ilgili olarak arayı kapatıyoruz. Buyurun sohbetimize:7 senede 7 albüm yayınlama hedefiniz vardı ve 6 senede bu 7 albümü yayınlayarak bu hedefi tamamladınız. Öncelikle tebrikler! Belki de en sonda sormamız lazım ama en çok bunu merak ediyoruz. Hedonutopia için sıradaki hamle nedir?Fırat Külçek:&nbsp;Biraz dinlenmek, bol bol dizi ve film müziği yapmak, dünyayı gezmek. Ve tabii ki de arada sürpriz şarkılar yayınlamak.Kerem Feyzi : Her yıl albüm yayınlama telaşı olmadığında, daha geniş ufuklara bakabiliriz diye düşünüyorum.Son röportajımızda pandemi döneminde yaşadığınız sıkıntıları dışarı döktüğünüz üretken bir dönemin sonucu olarak Beyaz Durak’ı konuşmuştuk. Ondan önceki albüm Arzu Ütopyası’nda da ağırlıklı olarak Kadıköy ruhunu hissetmiştik. Arkasından gelen iki albüm ise biraz daha karanlık bir yerden sesleniyor gibi. Albümleriniz bir proje kapsamında art arada geldiği için her bir albüm için öncesinde bir konsept belirliyor musunuz? Bu albümlerin bir araya geldiğinde bir hikaye oluşturduğuna dair teorimiz var ama kanıta ihtiyacımız var.FK: Nasıl ki Kerem’le ben bir araya geldiğimizde ikimizin toplamından çok daha fazla şeyler oluşturabiliyorsak, tabii ki de bu albümlerde bir araya geldiklerinde toplamlarından çok daha fazlasını anlatacaklardır. Zaten bütün kurgu bunun üzerine. Aslında 7 yıl sonra çıkması gereken albümü 2022’de yayınladık. Etkisi geç ve tatlı olacaktır. Bu büyük bir resim, yedi parçadan oluşuyor, ilk dönemimizi temsil ediyor.KF:&nbsp;Oturup şöyle konsept bir albüm yapalım demiyoruz. O an ki hissiyatlarla birlikte, taslaklarda bekleyen melodiler “ben oldum” diye seslenince , kendilerine yer bulmuş oluyorlar.Nergist ve 7 albümleriniz için yaratıcı süreç sizin için nasıldı? Özellikle bu iki albümde sound’unuzu daha da genişlettiğinizi ve yeni fikirlerin peşinden koştuğunuzu hissediyoruz. (Bkz: Baltayı Vurdum Taşa) Bu albümlerin hazırlık sürecinde neler dinlediniz ve okudunuz?&nbsp;FK: Pandemi yıllarında birçok müzisyen albümlerini erteledi biz evde full gaz çalışarak görevimizi aksatmadan ülkemize yeteneğimiz dahilinde hizmet etmeye devam ettik. Mutluyuz, çalışkanız, boş yapmıyoruz. Bu anlamda gençlere örnek olmayı ümit ediyoruz. O dönemler hüzünlü bir aşk hikayesinin akabinde yeni bir benle yükseliş süreci gibi heyecanlı virajlar döndüm.KF: Neler dinlediğimiz Spotify Hedonukarma listemizde. Siz de kaybolun.<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/playlist/2wH3TeTE56JHJoi6mmHEnV?si=2e1402e0f38244dc" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2023/0/2023-01-13T19:43:29.723Z.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.58" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>Son dönemlerde özellikle sosyal medyada müziğinizi eleştirenlere yönelik sert yorumlarınız olduğuna dair haberler okuduk. Dinleyicileriniz ile olan ilişkinizde son dönemlerde bir değişiklik oldu mu? Hikayenin bir de sizin tarafınızdan yorumunu duymak isteriz.FK:&nbsp;Yıllardır müzik yapıyoruz, yıllardır beğenilmediğimiz de olmuştur. Hiçbirine ters cevap vermeyi bırak, cevap bile vermemişizdir. Sosyal medyada tavır olarak tek amacı nefret kusmak olan bir yapı hissediyorum, bunların gerçek dinleyici olduğundan bile şüpheliyim, ona karşı durmamız gerektiğini düşünüyorum. Bunu da Hedonutopia çatısı altında yapmakta bir mahsur görmüyorum. Ama bu bizim son albümümüz, daha çıkalı yarım saat olmuş, henüz dinlemeyi bitirmemişsin be kardeşim. Ha albüm çıkmıştır, birkaç gün dinlemişizdir, beğenmemişizdir tabii ki de olabilir. Buna kim bir şey diyebilir ki? Bizi dinleyenler yedi albümün yedisini de beğenmek zorunda değil. Hayatımın her anında cevap vermem gerektiğini hissettiğimde pek durmayan biriyim. Cevap vermekten kaçmam. Emeğe saygı bizim kendi yaptığımız işler için de, gördüğümüz işler için de en önemsediğimiz şey.15 yıldır zihinsel engelli çocuklara müzik öğretmenliği yapmak, başıma gelenleri görme biçimimi şekillendirdi, sabır ve empati geliştirdim. Yıllardır her gün gittiğim okul ve aileler ve yaşanılan şartlar bana sert, kaba ve adaletsiz bir hayatı yaşadığımızı kanıtlıyor. Kendi alanımda bir adaletsizlikle karşı karşıya kaldığımı hissettiğimde de ona göre bir cevap veririm, hiçbir şekilde de çekinmem.Fakat asıl cevabım; bizim şizolarla ilişkimiz her zaman taş gibi; kale gibiyiz. Onların o eşsiz kulakları olmasa biz neyiz ki, iki hayalperestten başka?Ekşi Sözlük’te bir dinleyicinizin “acilen film müziği yapsınlar” şeklinde bir yorumunu gördük. Gerçekten de derin bir film sahnesine eşlik edecek şarkılar ortaya koyan nadir gruplardansınız. Bu konu hakıında hiç düşünmüş müydünüz?FK: Dijital bir platformda yayınlanacak yeni bir dizi için sevdiğimiz yönetmenlerle çalışmaya başlama arifesindeyiz. Orijinal müzik yaratarak dahil olduğumuz ilk dizimiz Ben Gri, Disney+’ta izleyebileceğiniz bir durumda. Sonsuza kadar görecek olmak da çok hoş bir his. Bir nevi, değişik bir anlamda albüm çıkartmışsınız gibi. Biz böyle bakıyoruz işte. Bizim farkımız bu; bunu zamanla herkes anlayacaktır. Bir filmin müziğini yaparken bile orijinal kalmaya çalışıp beste yapmak üzerine odaklanıyoruz; bir başka ünlü ya da başarılı bestecinin eserlerinden hareket etmiyor, çalıp çırpmıyoruz yani. Hedonutopia ismi her zaman özgün ve kaliteli bir şeyler duyabileceğinizin sinyali olmalıdır. Benim hedefim hep bu olmuştur.KF: Yıllardan beri film, dizi müziği yapmayı hep istiyorduk. İlk işimiz Ben Gri ile güzel bir başlangıç yaptığımızı düşünüyorum. Yeni projeler için heyecanlı ve istekliyiz.<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/6EfbobyJOmZj7rKSN2gpyt?si=IRS2eMizQqel9RRZfZH5_A" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2023/0/2023-01-13T19:42:43.536Z.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.58" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

7 senede 7 albüm hedefini 6 senede tamamlayışının ardından Hedonutopia ile bu süreci ve son albümleri 7'yi konuştuk.

Birlikte daha güçlü: Hedonutopia

Geçtiğimiz günlerde sırf iş yapmamak için kendi içimde bir yolculuğa çıkmaya karar verdim ve telefonumun not kısmında en sevdiğim müzisyenleri sıraladım. Eğer sevdiğim müzisyenleri çıkarırsam onlara benzer ve daha keşfedilmemiş isimleri bulabileceğim çalma listelerine gömülebileceğimi düşünüyordum (bir de iş yapmam gerekiyordu ve procrastination iş malzemem tükenmişti)&nbsp;Spotify’da yer alan sad girl starter pack çalma listesi ile karşılaşmam da böyle oldu. Çalma listesinin açıklaması ise şu şekilde “sapphic songs that defined your music taste as yearning”. Yani bu çalma listesinde yer alan müzisyenler, üzgün kadınlar için bir müzik olarak bir araya getirilmiş olmanın ötesinde aslında queer bireylerin dinledikleri müzisyenler olarak da bir araya getirilmişti."Sapphic anthems" kavramıyla tanışmam da bu şekilde oldu. Bilmeyenler için hemen açıklayalım: Sapphic ya da WLW (women loving women) kendini kadın olarak tanımlayanlara ilgi duyan queer bireyleri temsil eden bir şemsiye tanım. Özellikle geçtiğimiz sene Z neslinin de etkisi ile “girl in red dinliyor musun?” şeklinde müzikseverlerin birbirlerini bulması ve benzer müzisyenlerin de birbirlerini desteklemesi ile belli bir sound’a yönelik TikTok üzerinden “sapphic anthems" akımı bir araya geldi. Bu akımda yer alan müzisyenlere baktığımızda ise Clairo, girl in red, King Princess, Phoebe Bridgers, MUNA, Soccer Mommy, Snail Mail gibi isimler öne çıkıyor.“Sapphic anthems”&nbsp;akımı müzisyenlerine baktığınızda ise öne çıkan özellikler şöyle: Beyaz bir kadın, genel olarak folk alt tabanlı bir sound, yumuşak bir ses, güçlü ve hassas şarkı sözleri ve hayali ya da ulaşılmaz bir kadına yönelik duyulan iç acısı. Bu akımın limitasyonları da tam olarak bu noktada başlıyor. Müzik sektöründe zaman zaman mainstream medyada arka planda yer alan müzik akımlarının “cool” olarak sanki yeni bir akımmışçasına öne çıkarılmasına ve algoritmalar ile bizi bir kapana kıstırmasına alıştık. Bu akımlarda benzer olan müzisyenler öne çıkarılıp bir temsiliyet sağlanırken benzer müzik yapan Afrikalı Amerikalı, Latino gibi farklı geçmişe sahip müzisyenleri geride bırakıyoruz. Örneğin; Grammy Ödüllü Alabama Shakes grubundan Brittany Howard, indie müzikte sapphic dendiğinde aklıma gelebilecek ilk isim. <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/55m3YQ3w5R0HXaezmk6d6z?si=0f347262090943d1" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Georgia</a> şarkısı ile de bunun gerçek anlamında marşını yazmış bir müzisyen. Ancak algoritmalar ile önümüzde sürülen “sapphic anthems” trend’inin beyaz queer kadın protoripine uymadığı için herhangi bir çalma listesinde yer almıyor.Öne çıkan bu trend’e yönelik Vulture’ın müzik podcast’i Switched on Pop’da King Princess’e görüşleri soruluyor. Amerikalı müzisyen, “sapphic anthems” grubunda yer almaktan oldukça mutlu olduğunu söylüyor. Ancak kendisi bu şekilde bireyler tarafından görüldüğü sürece mutlu olacağını da ekliyor. Çünkü bu şekilde, queer komünitenin temsiliyetini sağladığı ve onlarla ilişki kurabildiği bir iletişim sağlamış oluyor. Müzik sektörünün şirketleri ve algoritmaları işin içine girdiğinde ise bu şekilde anılmak istemiyor. Bu durumda bir markalaşma, mainstream bir şişirme içine gireceğini gayet iyi bir şekilde biliyor. Sapphic anthems ise tam olarak bu markalama ile farklı müzisyenleri çemberin dışında bırakıyor ve queer bireylerin temsiliyetini değersizleştirebiliyor. Öyle ki algoritmalar ve bize dikte edilen çemberin içerisinde Sufjan Stevens, Hozier gibi müzisyenler de mevcut. Ancak belirli queer ve kendini kadın olarak tanımlayan müzisyenlere yer yok.Bir de tabii ki, “queer baiting” sorunumuz var. (Bilmeyenler için queer baiting, bir kişinin ya da bir şeyin kendisini LGBTİ+ kültürü ile tanımlamaya yönelik bir bağlılığının olmayıp yine de queer kültürün estetiklerini kullanması olarak açıklanıyor.) Taylor Swift’in geçtiğimiz haftalarda duyurduğu The Eras Tour’daki açılış gruplarının neredeyse hepsi "sapphic anthems" akımı ile özdeşleşmiş isimler. Kendisi de daha öncesinde folklore ve evermore albümlerinde queer komüniteye göz kırptığı şarkılar yayınlamış, <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=Dkk9gvTmCXY" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">You Need to Calm Down</a> gibi single kayıtlarından birini queer komüniteye destek için yazmıştı. Taylor Swift her ne kadar queer olmadığını ancak komüniteye destek olduğunu belirtse de kimi zamanlar “queer baiting” ile suçlanıyor. Komünite tarafından desteklenmesi nedeniyle şu ana kadar linçlenmese de bu konuda da çizgiyi dikkatli çekmemiz gerekiyor. Swift’in queer bir bireymişçesine biseksüel bayrağında saçını boyaması ancak kendisini heteroseksüel olarak tanımlaması çizginin öbür tarafına kaydığı zamanlardan bir tanesi.“Sapphic anthems”&nbsp;gibi akımların tabii ki faydaları da var. Yukarıda bahsettiğim podcast’te sözü lise yıllarımın resmi sponsorlarından Tegan and Sara’ya veriyorlar. Kendileri 90’ların sonunda sektöre girerken gördükleri önyargıdan bahsediyor. Günümüzde “sapphic anthems” gibi akımlar ile queer olmanın daha fazla temsiliyet bulması ile zaman içerisinde rahatlıyorlar ve artık kendilerini bu sektörde daha iyi konumlayabiliyorlar. Öyle ki artık mainstream bile olma gibi bir hedefleri yok. 10 albüm sonrasında Kanadalı ikizler, mainstream olmadan queer komünitenin dinlediği bir indie grup olmak ile gayet mutlu. Temsiliyeti sağlamak ve queer bireylerin müzik zevkleri üzerinden kendilerini daha rahat hissetmeleri açısından da bir çıkış kapısı.Peki, biz depresif ve bu şarkılar ile empati kurabilen ancak queer olmayan kadınlar olarak nereye giriyoruz? Muhtemelen siz de şunu merak ediyorsunuz: Depresif kız şarkıları neden “sapphic anthems”&nbsp;ile doğrudan özdeşleştiriliyor? Buna henüz bir cevabım yok, ancak “sad girl music” eşittir “sapphic anthems” denklemi de yine bir o kadar problemli. MUNA’nın <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/5ECxiK4Vigo1yRRmAoZc1f?si=6fb28c46e35d4ec4" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Silk Chiffon</a> şarkısının hiç depresif kız şarkısı olmadığını söyleyebilirim, ancak gerçek bir “sapphic anthem”. Yine aynı şekilde Sufjan Stevens şarkılarının da tam tersi olduğu aşikar. Çizgiler karışırken ve benzer müzisyenler üzerinden TikTok algoritması ile markalar oluşturulması nedeniyle queer bireylerin temsiliyeti üzerinden para mekanizmaları mı oluşturuluyor? Çok olası. Her ne kadar limitasyonları ortada olsa da “sapphic anthems” akımının queer bireyler için ne anlama geldiğini ise queer bireylere bırakıyorum.<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/playlist/37i9dQZF1DWW2hj3ZtMbuO?si=3e87aa0b0b404a5e" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2022/10/2022-11-13T10:03:02.180Z.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

Sektördeki yeni "sapphic" akım ile queer bireylerin temsiliyeti üzerinden para kazanılmaya çalışılıyor olabilir mi?

Sapphic anthems ve beraberinde getirdikleri

Geçtiğimiz günlerde NME ile yaptığı bir röportajda Matt Healy, grubu The 1975’in (siz de eğer bin dokuz yüz yetmiş beş diye okuyorsanız high five) 2020’lerin en önemli grubu olabileceğini söylüyor. 2000’lerin en önemli grubu olarak tanımladığı “Arctic Monkeys, hâlâ dinleyicide yer bulabiliyor, harika albümler yayımlıyor ve bir “grup” olmaya devam ediyor. Ancak günümüzün toplumu artık gitarlarını çalarak dünyayı değiştiren beyaz adamları önemsemiyor” The 1975 ise bu kategoride olmak istemiyor. Onlar tarihin doğru tarafında, sesini çıkaran, yükselen sağı sözleri ile yerle bir eden ve kadınların arkasında duran grup olmak istiyorlar.2013 yılında yayımladıkları kendi isimlerini taşıyan çıkış albümleri ve 3 sene sonra gelen “i like it when you sleep…” ile İngiliz grup ve vokali Matt Healy, 2010’ların en sıcak ve cool grubu olarak hızlı bir çıkış gerçekleştirdi. O dönemde Matt Healy, postmodern dünyanın bir sonraki olaylı, uyuşturucu bağımlısı, serseri ve çapkın figürü olarak kendine yer buldu. Çoktan seneler önce denenmiş tınılar ve “esas adam personası” ile o dönemde The 1975’in müzik sektörüne çok büyük bir katkıda bulunduğunu söyleyemeyeceğim. Grubun fark yaratmaya başlaması ile günümüzde durdukları “sorumlu rock grubu” olarak direksiyonu kırdıkları dönemde geldi.2018 yılında gelen “A Brief Inquiry Into Online Relationships” ve 2020 yılında gelen kardeş albümü “Notes on a Conditional Form”&nbsp;ile grubun sesi rock müziğin avantajlı bir geçmişe sahip olanların hikayesinden postmodern dünyanın dertlerine döndü. Greta Thunberg’lü albüm açılışına kadar giden bu iki albümdeki yolculukta The 1975 sadece modern dünyanın indie rock sahnesinde kendine başka hiçbir grubun sahip olamadığı bir yer açmakla kalmadı. Aynı zamanda müzikal anlamda da olgunlaşan tınıları ile günümüzün “indie” kavramının altını dolduran “türsüz” bir müzik icra etmeye başladı.Grubun toz bulutundan başlayarak tüm hikayesini anlatmamın sebebi, henüz daha dün yayımlanan beşinci albüm Being Funny In A Foreign Language’in grubun geçmişinde kendini konumladığı bu iki yerin artık birleştiği bir yerden bize seslenmesi. Yeni albümde The 1975, Jack Antonoff’u da bir prodüktör olarak yanlarına alarak günümüzün en büyük “indie pop” grubu olmayı hedefliyor. 11 şarkıya baktığımızda ise sonucun genel anlamda hayal kırıklığı olmasa da grubun vadettiklerine yetişemediğini görüyoruz.Albüm, önceki dört albümde de olduğu gibi The 1975 şarkısı ile açılıyor. Bunların hepsi farklı şarkılar, sadece hepsinin adı aynı. Matt Healy, açılış şarkında kaldığı yerden devam ederek postmodern dünyanın sorunlarını mercek altına alıyor. Albümün kalanı ise önceki albümlerin “sorumlu” olduğu yerler ile cringe aşk şarkıları arasında pinpon topu gibi gidip geliyor. Bir aşk şarkısı olan Oh Caroline, kendinizi en yakın köprüden atmak isteyeceğiniz aşk sözleri ile Harry’s House’da yer alabilirdi. Matt Healy’nin bu şarkılarda Alex Turner’ın aşk şarkıları seviyesine ulaşmaya çalıştığını ancak yanına bile yaklaşamadığını düşünüyorum. Turner’ın valsi anımsatan metaforik aşkları, Matt Healy’de Anadolu’nun Ferhat ile Şirin’ine dönüşüyor.Looking for Somebody (To Love), 80’lerin indie pop grupları ile Bruce Springsteen tınılarını buluşturuyor. Albümün ilk single kaydı olan Happiness, albüm genelinde neredeyse her şarkıyı pop türüne çekmek için yerleştirilen saksofonlar ile dolu bir outro’ya sahip. Saksafon detayının neredeyse tamamen aynı noktalarda her şarkıya yedirilmesi ise albüm ilerledikçe yüzünüze bir buruşukluk koyuyor. Part of The Band’de ise güç yaylılara veriliyor ve albümün en güçlü yönlerine doğru yönelme vakti geliyor. All I Need to Hear ve About You kayıtları ise minimal prodüksiyonları ve sadece gereken yerlerde yükselen nabız ile albümün en underrated şarkıları olarak kalıyorlar. İronik bir şekilde, albümün değerini en fazla artıran parçalar da minimal prodüksiyona sahip olanlar ya da prodüksiyonu melodi ile aynı ritimde hareket eden şarkılar oluyor.The 1975, beşinci albümlerinde günümüzün en büyük gruplarından biri olmak için çabalıyor. Ortaya çıkan sonuç ise fazlasıyla ortalama. Albümün ortalama olmasına sebebiyet veren anlar ise ironik şekilde prodüksiyona yüklenilen ve büyük oynanan anlar. The 1975, postmodern dünyanın mercek altındaki toplumunda kimse onlara bakmıyormuşçasına müzik yaptıklarında ve bu toplum için sorumluluk aldıklarında çok daha iyi işler ortaya koyabiliyor. Being Funny In A Foreign Language, kesinlikle bu senenin en iyi işlerinden biri ve oldukça başarılı bir albüm. Sadece Y kuşağı dinleyicileri için 2020’lerin en iyilerinden biri olmaktan uzakta. Matt Healy’nin grubun Z kuşağına hitap eden “post Arctic Monkeys” konumlandırmasını düşündüğümüzde de sözü bu kuşağa veriyorum. Bence bu albüm, Z kuşağının da dinlemek isteyebileceği hiçbir şeye hitap etmiyor. 30’larındaki Matt Healy’nin yazdığı bu albüm, Y kuşağı dinleyicileri için. Y kuşağı ise çoktan bu albümden daha iyilerini dinledi bile.<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/6dVCpQ7oGJD1oYs2fv1t5M?si=hhpY3CHKS6iml83PKvFPcA" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2022/9/2022-10-15T09:20:37.165Z.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.59" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

İngiliz grup, 2020'lerin en iyisi olabilir mi gerçekten?

Yeniden The 1975

Eski takipçilerimiz bilirler. Pandemi döneminde bir yandan dönmesine bir müddet ara veren dünyanın yasını tutarken diğer yandan da o dönemde bize iyi gelen şeylere odaklandık. Bize iyi gelen şarkılar, Afrobeat'in yükselişi, sevdiğimiz müzisyenlerin evlerinde tek başlarına yaptıkları şeyler... Bu dönemin müzik sektörüne olan en güzel etkilerinden biri de müzisyenlerin hareketlenen yaratıcı süreçleri oldu. Öyle ki bu dönemde yeni gruplar da hayatımıza girdi.Yerli sahnede bu dönemde teklileri ile hayatımıza giren gruplardan biri de Klor&nbsp;oldu. Hepimizin üzerinde kara bulutlar dolanırken onlar hepimize meydan okurcasına hayatımıza "güneşli bir synth-pop grubu" olarak girdi. Pandemiyi artık geride bırakırken Klor'u da daha sık görmeye başlıyoruz. Gelecek hafta MIX Festival'de sahne alacaklarını da öğrenince bu fırsatı kaçırmadık, hemen bir tanışma söyleşisi gerçekleştirdik. Buyurun:Pandemiyi geride bırakırken ilk defa dinleyicileriniz ile fiziksel temas kurabileceğiniz bir döneme girdiniz. Bu süreç sizin için nasıl ilerliyor? &nbsp;Pandemi döneminde ilk kayıtlarını ortaya koyan bir grup olmak sizin için nasıl bir deneyimdi?Keyifle yaptığımız bir işin takdir görmesini izlemek çok keyifli. Somutlaşsa da ciddileşse de işin eğlencesini hiç kaybetmeyeceğimizi umuyoruz. &nbsp;Üçünüzün de farklı müzik türlerinden beslenen bir geçmişi olduğunu biliyoruz. Peki, Klor’un yaratıcı süreci nasıldır? Kayıtlarınızı oluştururken size en fazla ne ilham verir?Genelde Ege evde kendi kendine otururken bir temel çıkartır, onun üstüne Deniz ve Onur doğaçlama yapar, beğenilmeyen yerler yeniden yeniden denenir. Üstüne kata kata, konuşa konuşa, içe içe gelişir. Öyle pek ilham alma durumu yok da, o gün nasıl hissettiğimize göre şekilleniyor diyebiliriz.Kayıtlarınızı bizlerle paylaşmadan önce ne kadar süredir birlikte şarkılar yazıyordunuz? Yaratıcı süreciniz boyunca birlikte oluşturduğunuz kayıtları bizlerle paylaşma niyetiniz var mıydı? Yoksa tüm süreç spontane mi gelişti?Önceden bir araya geldiğimizde doğaçlama çalıp kafa şişiriyorduk sadece. Kaydetme veya yayınlama gibi bir niyetimiz yoktu. Daha derli toplu hale gelsin diye kaydetmeye başladık sonra gerisi adım adım geldi. Menajerimiz olan BBI’ın da bizi yönlendirmeleriyle iş biraz ciddileşti.&nbsp;Sizi ilk defa duyan herkes gibi biz de hemen 80’ler esintilerini duyduk şarkılarınızda. 80’ler dönemi ve o dönemin synth pop esintileri sizin için ne ifade ediyor? Şarkılarınızın kayıt sürecinde size ilham olması için dinlediğiniz isimler oldu mu?&nbsp;Bizi en çok Daft Punk’a benzetiyorlar olsalar da bizim özendiğimiz şeyler daha çok Dabeull’un ritmi, Parcels’in gitarları, The Midnight’ın synthleri, Scarr’ın vokalleri olabilir.&nbsp;Sormasak olmazdı tabii ki. EP’nizin ardından tekliler gelmeye devam ettik. Ancak ufukta bir albüm var mıdır?Tonumuzu biraz değiştirebilecek birkaç şarkı var bitmek üzere bekleyen. Onları yayınlamayıp albümü beklemek için fazla sabırsızız diyelim. Tek sebebi bu olmasa da…Merak ettik, hadi bunu da soralım. Grup üyelerinin “ah keşke bu şarkıyı ben yazsaydım” dediği bir şarkı var mıdır?&nbsp;Deniz: Night Moves - Bob SegerOnur: Push it to the limit - Paul EngemannEge: Jump - Van HalenHazır sizi yakalamışken bir de öneriler alalım sizlerden. Avaz Avaz Dergi okuyucuları ile paylaşmak istediğiniz öneri albümler var mıdır? Bu aralar neler dinliyorsunuz?Deniz: Masayoshi Takanaka - An insatiable highOnur: Parcels - Live vol. 1Ege: Gaspard Auge – EscapadesMIX Festivali kapsamında sizi canlı dinleyecek olan müzikseverleri neler bekliyor? Konser öncesinde birkaç ipucu verebilir misiniz?&nbsp;3 kişi sanmayın kavgaya gider gibi geliyoruz. Davullarda Mahir Uzun, ikinci gitarda ve klavyede Gökhan Karkış, konuk vokallerimiz Canay Doğan ve İdil Ateş şeklinde sahneye çıkacağız. Bir de sahne arkasında yardımcı olan arkadaşlarımız var. Hepimiz Klor, Klor hepimiz için!<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/artist/70dKeCF38TiiLV0Z3FVGo7?si=p406nPDGRWKtZU5S8EOBqQ" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2022/9/2022-10-01T08:49:40.855Z.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.59" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

Pandemi döneminde teklileri ile hayatımıza giren Klor ile MIX Festivali öncesinde konuştuk.

Yaza veda ederken Klor, kum, güneş ☀️

Muhteşem gözlemlerini şairane bir şekilde müziğine döken müzisyenler iyi ki var. Onların müziği birçok müzikseverin hayatındaki “başa çıkma mekanizması”. En kötü senaryoda yeni hikayeler duyabilecekleri bir sonraki işitsel kitapları. Duygularını şarkılara dökmek ile gördüklerini anlamlandırmak arasında ince bir çizgi var. Bunu en iyi şekilde başaran iki indie ismin ise Arlo Parks ve Julia Jacklin olduğunu düşünüyorum. Üç albümü ile de birazcık “underrated” kalan Julia Jacklin’in müziğinde ise Arlo Park’tan ayrışan ve tam olarak parmağımı yerleştiremediğim bir samimiyet var.Jacklin yeni stüdyo albümünün sonuna doğru “Lütfen sigara içmeyi bırak, hayatının uzun sürmesini istiyorum / Eğer sigara içmeyi bırakmazsan da ben kendi hayatımı kısaltmak zorunda kalacağım” diyor. “Araba sürerken hız limitine sadık kalabilir misin?” Aklımızdan her geçeni söyleyemiyoruz. Ancak söylebilseydik bunlar en kibar şekilde bir Julia Jackin şarkısı olurdu. 2016 yılında yayımladığı Don’t Let the Kids Win müzik sektöründe yeni çıkış yapan bir sonraki kızımız olarak dikkat çekecek, ancak henüz daha ciddiye alacak bir seviyede değildi. İkinci albüm Crushing’in underrated kalp kırıklığı şarkısı Don’t Know How to Keep Loving You ise bize Julia Jacklin’in uzun bir zaman etrafta olacağını gösteriyordu. İkinci albümünde başkasının getirdiği kalp kırıklığının peşinden giden Avustralyalı müzisyen ise üçüncü albümünde kendi sebep olduğu kırıkları kovalıyor.Albüm genelinde Julia Jacklin’in kendisini bulmasından ziyade kendisini ve kontrolü kaybetmesinden ölesiye korktuğuna tanıklık ediyoruz. Her ne kadar eğlenceli pop melodilerine eşlik eden rock gitarları ile mutlu bir albüm gibi tınlasa da albümün altında yatan en büyük tema kesinlikle “anksiyete”. Örneğin; albümün ortasında yer alan Too In Love to Die’da ölmekten korkuyor. “Eğer şu anda bu uçak düşseydi / onun için hissettiğim aşk / zemini bile yumuşatırdı.” Albüm ilerledikçe ise bu korkuyu geride bırakıyor ve sevgilinin ölümünden korkuyoruz. Sesini kaybetmekten, kendini kaybetmekten, sevdiğinin değişmesinden, sonra kendisinin değişmesinden ve arada olabilecek daha birkaç milyon ufak olasılıktan…Julia Jacklin’in müziğinin hâlâ daha Clairo, Arlo Park, Soccer Mommy gibi isimler kadar büyüyememesinin arkasındaki sebep ise bence müziğinin sadeliği. Melodilerine eşlik eden prodüksiyon yapısı, şarkıların yatak odasından ilk çıktığı zamanki hâlini koruyor. Bu nedenle albümdeki en iyi şarkının Love, Try Not To Let Go&nbsp;olduğunu düşünüyorum. Çünkü Julia, sadece gerçekten bu şarkıda farklı bir şeyin peşinden koştuğunu hissettiriyor. Bir sonraki seviyeye geçmesi için de dördüncü albümde farklı ilhamların peşine düşmesi gerekiyor. Ne söylediği kadar nasıl söylediğine de odaklandığında farklı bir Julia Jacklin ile karşılaşacağımızı düşünüyorum.<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/5PtvMQZ7Wy4IsoXTszkH8B?si=h1ghI0BWTnKepjFNNTD3mw" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2022/8/2022-09-10T11:20:32.732Z.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

Avustralyalı müzisyen üçüncü stüdyo albümünde nasıl söylediğinden ziyade ne söylediğine odaklanıyor.

Hiç gitmeyen korkular ve ...anksiyete 

Her ne kadar bizim için pek alışıldık olmasa da Avaz Avaz olarak bu hafta röportaj köşemizde uzun bir aradan sonra ilk defa henüz daha ilk albümünü yayımlamamış bir sanatçıyı ağırlıyoruz.Geçtiğimiz aylarda Netflix'te yayınlanan Kuş Uçuşu dizisini duymuşsunuzdur. (Duymadıysanız da ülkemiz dizi çizgisine göre bayağı iyi - bakın derim) Dizinin en büyük keşiflerinden biri de şarkılarını bu yapıma emanet eden Sena Şahin oldu. Henüz daha teklilerini art arda piyasaya süren müzisyen, şarkılarında türlerin ötesine geçme cesareti ve kariyerinin hemen başında büyük bir projeye imza atması ile radarımıza girdi.Sena Şahin ile Kuş Uçuşu projesi, yaratıcı süreci ve ilhamları üzerine söyleşimizde bize katılın:<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Seninle bir röportaj yapıp bunu sormadan edemeyiz. Kuş Uçuşu dizisinde şarkılarının yer alması ile birlikte birçok müzikseverin hayatına giriş yaptın. Olaylar nasıl gelişti?</h3>Dizi yayınlanmadan önce bizimle dizinin prodüksiyon ekibi iletişime geçip şarkılarımı kullanmak istediklerini söylediler, tabii ki çok heyecanlandım. Dizi yayınlandığında ise hangi sahnelerde kullanıldığı vs. hiçbir fikrim yoktu, bu yüzden izlemek çok keyifliydi benim için de. Böyle bir projede kariyerimin bu kadar erken bir safhasında yer almak inanılmaz duygulu ve mutluluk verici tabii ki.<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Sena Şahin’in şarkıları nasıl bir araya geliyor? Bize birazcık şarkılarını oluştururken geçtiğin yaratıcı süreçten bahseder misin?</h3>Şarkılarımı yaparken çoğunlukla aklımda belli bir düşünce olmuyor. Belki bir melodi veya bir cümle geliyor önce aklıma sonra o büyüyor, büyüyor ve şarkıya dönüşüyor. O an bir duygu veya gördüğüm bir haber bile etkili olabiliyor. Dünyada olup biten her şeyden çok etkileniyorum ve müziğime de yansıyor.<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Son dönemlerde müzikte “türsüz” şarkılar daha fazla öne çıkıyor. Sen de türsüz ve zamansız şarkılar ortaya koyduğunu açıkça ifade eden bir müzisyensin. Peki, sence müzik neden türsüz ve zamansız olmalı? Müziğinin akışkan bir yapıya sahip olması senin için neden önemli?</h3>Bence müziğin türsüz olması -müzisyen öyle istiyorsa- mümkün. Yani dinleyiciye her seferinde farklı bir şey vermek amacı ile yaptığım bilinçli bir şeyden değil bu, hislerimi ifade etme şeklim değişiyor ve müziğim de böyle evriliyor, ama hepsine benden bir parça koymak hepsinde aynı Sena’yı duymak benim için önemli bir detay. Bu da zaten onu akışkan yapan şey, hepsinde aynı kişiyi duymak.<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Sena Şahin’e hangi müzisyenler ilham verir? Özellikle yerli sahnede kendine örnek aldığın bir isim var mıdır?</h3>İlham aldığım birçok müzisyen var; Elton John, Amy Winehouse… Yeni isimlerden Dua Lipa, Jorja Smith. Türkiye’den Sezen Aksu besteci ve söz yazarı karakteriyle benim için çok ayrı bir yerde, MFÖ de aynı şekilde.<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Geçen seneden beri tekliler yayımladığını biliyoruz. Peki, ilk albüm için çalışmalara başladın mı? Gelecek dönemde neler beklemeliyiz?</h3>Albüm benim için bir araya gelmiş 15-16 şarkıdan çok daha fazlası. Bunu çoktan yapabilecek kadar hazırda tuttuğum şarkım var aslında ama birçoğu tekli olarak yayınlanacak. Benim için albüm bir hikâye oluşturmalı ve bunu yapmak için henüz yolun başında olduğumu düşünüyorum.Sena Şahin'in müziğini keşfedin:<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/artist/40VwjQ6yxDV90bjbDU124W?si=1rKPu7gFRluaxttazjpr0A" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2022/7/2022-08-13T09:03:35.320Z.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

Hande Yıldırım