Jane Austen’ın "aşkın kitabı" diyebileceğimiz Gurur ve Önyargı’yı yazmasının üzerinden 200’ü aşkın zaman geçti. 1800’lerin İngiltere kırsallarından ses veren bu roman, çok sayıda TV ve sinema uyarlaması, bu uyarlamaların çekildiği mekanların popüler turizm destinasyonları hâline dönüşü derken 200 senedir etkisinden hiçbir şey yitirmedi. Bilakis, bu "eski usül" aşk sarmalı, zamanla daha da ışıldıyor.Hikayeyi bilirsiniz: Beş bekar genç kız kardeşin evlendirilmeyi beklediği Bennet ailesinin yaşadığı köyde varsıllığı, soyluluğu ve yumuşak mizacıyla "gözde bekar" Charles Bingley’ın bir malikane tutmasıyla başlar. Ailenin en güzeli Jane ile Bingley, 1800’lerin göz kamaştırıcı—günümüzün çöpçatan uygulamaları gibi işleyen— balolarında yakınlaşadursun, öykünün asıl kıvılcımı ailenin dikbaşlı, gururlu kızı Elizabeth ile Bingley’in yakın arkadaşı, bir başka varsıl ve asil bey Darcy arasında çakacaktır. Romanın ana çatışması da aralarında ilk andan itibaren bir yüksek gerilim hattı çekilen bu iki genç arasındaki kibir, gurur, inat, kıskançlık başta olmak üzere türlü keskin duyguyu barındıran ve finale doğru alevlenen aşk üzerine kurulur.Jane Austen da dar gelirli, bol kardeşli bir ailenin İngiliz taşrasında yaşayan kızıdır. Kitaplarına uzun süre ismini yaz(a)madığı biliniyor. Romanlarında dönemin aşk ve evlilik meselelerini kendi usulüyle sıkça anlatsa da hiç evlenmediği de… Austen ince gözlem yeteneği ve sarkastik tavrıyla esasen dönemin kadınlara reva gördüğü her türlü eşitsizliği romanlarına yerleştirmiş, kadınların miras hakkından faydalanamadığı, ancak zengin koca bularak var olabileceği bu dünyaya karşı feminist tavrını "aşk romanı" gibi görünen kitaplarının satır aralarına yerleştirmişti.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Sahne bu kez hizmetçilerde</h2>Bu uzun girizgahın sebebi, sezonun en yenilerinden, Austen’ın en popüler romanlarından Gurur ve Önyargı’ya "*gibi bir şey" yan başlığını ekleyerek sahneye taşıyan ışıl ışıl bir oyun. BKM&amp;Dot ortaklığında, Murat Daltaban’ın yönetmenliğinde&nbsp;hayata geçen Gurur ve Önyargı* (*gibi bir şey), isminden itibaren bize romana başka bir açıdan bakacağı vaadinde bulunuyor.&nbsp;Glasgow’da yaşayan genç kuşak oyun yazarı Isobel McArthur, Pride and Prejudice* (*sort of) adlı uyarlamasıyla 2022 Olivier Ödülleri’nden En İyi Komedi Oyunu ödülünün de sahibi olmuş. Oyun, 200 senelik bu bildik aşk öyküsüne Bennet ailesinin "görünmeyenleri", evin hizmetçilerinin gözünden bakmayı öneriyor. Ve sahneyi evin beş hizmetçisine bırakıyor ki onlar da olan bitene karşı filtresiz gözlemleri, sivri dillilikleri, lubunya camiasını tabiriyle yer yer "madilikleri", yer yer taklitleri ve kişisel yorumları eşliğinde bize Gurur ve Önyargı’yı kendi bakışlarından anlatsın.Bu tür klasik metinlerin ters yüz edilmesini hep heyecan verici bulmuşumdur. Ekibin, Özlem Daltaban’ın yapımcılığında beş iddialı oyuncuyla yola koyulduğunu duyduğumdan beridir de heyecanım hep diri kaldı. Sahnede ilk defa izleyeceğimiz, özellikle ekrandaki iddialı işleriyle öne çıkan Birce Akalay, sahnede de sinemada da rüştünü defalarca ispatlamış olan Nergis Öztürk, sinema ve ekrandaki oyunculuğuna kefil olup da sahnede izleme fırsatını hiç bulamadığım Özge Özberk, özellikle Kumbaracı50’deki nefis performanslarına defalarca kez şahit olduğum Ayşegül Uraz ve geçen sene Nilüfer Kent Tiyatrosu’nda izlediğimde (O Taraf Bu Taraf Şu Taraf) yepyeni bir yetenekle tanıştığımı fark ettiğim Kardelen Arpacı’dan oluşuyor, sahne üstü kadro.&nbsp;Birbirinden farklı yollardan geçerek, Murat Daltaban’dan bugüne kadar izlemediğimiz türde büyük bir prodüksiyon işinde BKM&amp;Dot sahnesinde kesişen bu beş oyuncudan yükselecek kolektif enerjiyi de merakla bekliyordum.Gala gecesi izlediğim oyunu (UNIQ sahnesinin sık karşılaştığımız patlama efekti veren mikrofon sorunu dahil bir dizi teknik aksaklığı ve oyunun ara dahil 160 dakikalık uzun süresi bir yana) beklediğimden farklı buldum. Zira oyunun tanıtım bültenlerinden itibaren beklediğim, bildiğimiz Gurur ve Önyargı&nbsp;romanının, evin görünmeyenleri hizmetçileri tarafından, tabiri caizse sarakaya alınarak, bariz bir sınıfsal ve feminist ironi içeren bir tonla anlatılacağıydı.&nbsp;Oyun da tam olarak bu vaatle başlıyor. Sahneyi kaplayan görkemli bir kubbenin altındaki balkondan sağa ve sola inen merdivenler ve gösterişli—karakterlerin içine girip şarkılar da söyleyeceği—avizenin tasarımın ana öğeleri olduğu sahne, mor-pembe-lila tonlarında karşılıyor bizi. Ve Bennetların her türlü kirini, pasını, nazını çeken hizmetçiler, mealen “Bu kez söz bizde” diyerek, bir anlamda evi, romanı ve karakterleri ele geçirdiklerini ilan ediyor bize.Kaptıkları ayaklı mikrofonlarla sık sık oyunun özgün şarkılarını da seslendirerek Gurur ve Önyargı&nbsp;karakterlerine bürünüyorlar. Benim için dramaturji açısından kafa karışıklığı burada başlıyor. Zira gördüğüm; hizmetçilerin, hizmetlerinde bulundukları kadınların hayatlarını ti’ye almak, eleştirmek değil, daha çok onların kılığına girerek bize bildiğimiz hikayeyi, güldürü dozunu çokça artırarak, yer yer avam bir dil kullanarak baştan sona anlatmaları… Romandaki ana karakterleri ve olay/ilişki akışını, beş oyuncunun—Elizabeth’i üstlenen Birce Akalay hariç—birden fazla isme dönüşerek sahnelemesiyle izliyoruz.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Eğlence hissi hep yüksek</h2>Kendi içinde zaten ince bir komedisi olan bu metni, Daltaban’ın rejisi ve oyuncu performansları—elbette başta uyarlama metnin açtığı olanaklarla—eğlence çıtasını yükseğe koymuş bir tonla seyrediyoruz. Bu da, kişisel olarak çok uzun bulduğum hâlde (süre sonradan kısalmış) oyunu, enteresan bir şekilde sahneye olan dikkatimi kaybetmeden izlememe vesile oluyor. Sahnede sürekli bir cıvıltı, ışıltı, coşku var ve her ne kadar şarkı sözlerini sıkıntılı ses sisteminden dolayı yarım yamalak anlasam, anladığım kadarıyla da şarkıların müzikalitesini yeterince güçlü bulmasam da oyun bir şekilde seyircisini dünyasına çekmeyi başarıyor.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Öte yandan oyunun içinde aktıkça, bize bu hikayeyi anlatanın hizmetçiler olduğunu unutuyoruz. Birkaç anda hizmetçi olarak sahneye dönüyor oyuncular evet, ama genel akışta belirgin bir "hizmetçilerin gözünden" hissi yaratmayı—en azından bende— başaramıyor.</li></ul>Bunun yanında, en başta bahsetmeye çalıştığım, metnin özündeki o feminist tavrın üstüne, oyun&nbsp;ekstra kadın bakış açısı katmanı ekleyebiliyor mu ya da böyle bir iddiası var mı? Emin değilim. Zira oyun boyu Elizabeth ile Darcy’nin o bildik gerilimli aşkına odaklanıyoruz, karakterlerin arada küfürlü vs. konuşmaları, yer yer dalgacı bir tavır içinde olmaları bize o fazladan kadın bakış açısı katmanını sunmuyor. Öte yandan oyun üzerine düşündüğümde, Nergis Öztürk’ün mükemmel şekilde yorumladığı anne Bennett karakterinde buluyorum yazarın ve yönetmenin "feminist müdahalesini". Tüm o kadınları yok sayan, tek "kurtuluşlarının" zengin bir adamla evlenmek olan çağın düzenini, anne Bennet temsil ediyor. Kızları evlensin ve o da bunu elaleme ilan edebilsin de nasıl olursa olsun…Oyun boyu ikinci ana rol olarak üstlendiği Darcy’de de kelimenin gerçek manasıyla parıldayan Nergis Öztürk’ün anneye getirdiği belirgin sarkastik yorum, oyunun hem en güçlü mizah aksını oluşturuyor hem de annenin tavrı üzerinden, dönemin kadınlara bakışının altını çiziyor. Öztürk’ün, hızla anne-Darcy arasında dönüşmesi gereken sahne de rejinin beni en yükselten anlarından oluyor.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Aklımdan çıkmayan iki şahane reji fikri daha: Ortalığın birbirine girdiği slow motion sahne ile seyirciyi her ortaya çıkışında kahkahaya boğan "Bay Bennet" (baba/koca) temsili. Murat Daltaban’ın muhteşem fikrini spoiler olarak vermeyeceğim, kahkahalarınızı eksiltmek istemem.</li></ul><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">1800’lere ışıltılı bir davet</h2>Beş kadın oyuncu kah kimseleri umursamaz kıkır kıkır liseli bir genç kız beşlisi kah gençlerin sevgilisi bir girl band edasıyla uyumlu bir kolektif enerji yaratsa da tekil performanslarındaki farklılıklar da göze çarpıyor.&nbsp;Birce Akalay Elizabeth’te, belli ki bilinçli bir tercihle karakterini gereğinden biraz fazla sert, aksi, huysuz bir tavırla taşıyor. İlk yarıda değil ama ikinci yarıdan finale yaklaşırken bir parça daha esnetiyor Akalay, hem sesini hem bedenini ve bakışlarını. Nergis Öztürk, kariyerinde kendini hiç tekrar etmeyeceğini bir kez daha gösteriyor; oyunu izleyip, Öztürk’ün Darcy ve anne hallerindeki adeta oyunculuk dersi veren performanslarını mutlaka görmenizi dilerim.&nbsp;Benim için Özge Özberk oyunun asıl sürprizi oluyor. Hem karakterlerini farklılaştırmasıyla hem de ve asıl olarak damat adayı Bingley’in itici ve şımarık kız kardeşi Charlotte’ta seyirciyi sürekli kendine çekiyor adeta. Ayşegül Uraz, sahnedeki o bildiğim özgüvenli, yere sağlam basan oyunculuğunda yine şaşırtmıyor, Kardelen Arpacı ise beni en çok papaz Collins ve teyze halleriyle yakalıyor.Kumaş ve renk seçimlerinden tasarımlarına ilk andan göz alan Tomris Kuzu imzalı kostümler, bizi dönemin atmosferine hemen ışınlamayı başarıyor. Ama belki birkaç teknik müdahaleyle oyuncuların oyun boyu süren yüksek aksiyonlarına daha uyumlu, daha oyuncu dostu hale gelebilir kostümler. Böylece; tüm o hızlı değişimler içinde sürekli düşen saç aksesuarlarının, koştururken ayaklarına dolanmaması için çekiştirilmek durumunda kalan eteklerin derdine düşmeyiz oyuncular da biz seyirci de…&nbsp;Sezonun büyük prodüksiyonları arasında tüm ışıltısı ve coşkusuyla gösteriyor kendini Gurur ve Önyargı* (*gibi bir şey). İçine sıkıştırıldıkları sistemle dalga geçen, bir yandan da klasikleşmiş bir aşk öyküsü anlatan kadınların cıvıltısı arasında akacak bir 1800’ler gecesi teklifi bu… Not almalı: Gurur ve Önyargı* (*gibi bir şey) 14 Şubat Cuma, 20.30’da Maximum UNIQ’te izlenebilir.&nbsp;

İstanbul'dan seçilmiş etkinlikler, kültür sanat ajandası, şehir gündemi, tematik rehberler ve şehrin sınırlarından taşmaya değecek davetler her hafta e-posta kutunda.

İstanbul'un sokağa çağıran ve kalabalıkların arasına karışan etkinlik rehberi. 

Aposto İstanbul

Murat Daltaban’ın yönetmenliğinde sahneye konan "Gurur ve Önyargı* (*gibi bir şey)", isminden itibaren bize Jane Austin'ın klasik romanına başka bir açıdan bakacağı vaadinde bulunuyor.

Gurur ve Önyargı* (*gibi bir şey): 200 yıllık aşk sarmalına yeni yorum

Bir parça katı ve sabit fikirli tınladığının farkında olarak—ama her defasında ne yazık ki yanılmayarak—tekrarlar dururum: Tiyatro ve sinemada erkek yazarların kadın hikayesi anlatmasına mesafeliyim. Erkek yazarların, çoğu zaman tüm iyi niyetlerine rağmen, ciddi anlamda tökezlediği o kadar çok kadın anlatısı izledik ki… (Murat Mahmutyazıcıoğlu ile Reha Erdem’in kaleminden çıkan kadın oyunlarını, filmlerini, karakterlerini hariç tutarak.)&nbsp;Az sonra bahsedeceğim oyun da bir erkek yazar-yönetmenin aklından, kaleminden çıkmış bir kız kardeşlik öyküsü, bir kadın oyunu… Ve güzel haber ki neredeyse hiç yalpalamıyor, bilakis kadınların kendilerine ait dünyasına çok isabetli aralıklardan uzatıyor kafasını ve hemen her ayrıntısıyla ikna edici bir hikaye kuruyor önümüze.2025’in en yeni oyunlarından Küçük Balkon, daha çok sinemacı kimliğiyle tanıdığımız Can Kılcıoğlu’nun yazıp yönettiği; naif, hüznü ve neşesi dengeli şekilde çizilmiş bir kız kardeşlik öyküsü. Alt notalarında ise bir annelik hikayesi gizli. Kılcıoğlu, prömiyer akşamı yaptığı uzunca teşekkür konuşmasında anneanne, teyzeler, anne derken kalabalık bir kadın ahalisi arasında büyüdüğü bilgisini paylaştı seyirciyle. Kadınların dilini ve duygusunu kalpten hissedip falsosuz aktarabilmesinin sırrı hakikaten de burada belki de… (Kendisiyle yaptığımız söyleşide yazdıklarını; feminist gözüne, bakışına güvendiği kadın arkadaşlarına mutlaka okutup onay aldığını da not düşmüştü.)<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">İki kız kardeş, gerilimli bir karşılaşma</h2>Muşambalarla ve görmüş geçirmiş mobilyalarla dolu bir evin salonunda karşılıyor Küçük Balkon bizi. Tek perdelik, 85 dakikalık oyunun tamamı da bu sahnede, özenle hazırlanmış aynı tasarımın içinde geçecek.&nbsp;Yeşil kadife döşemeli kanepede bağdaş kurmuş, dinlediği mantraları tekrarlayarak sakinleşmeye çalışan genç kadın; Nehir. Tiyatro sahnesinde ilk defa izlediğimiz Nazlı Senem Ünal’ın, birazdan daha yakından tanışacağımız Nehir’e hem fiziken hem mizaç olarak ne kadar cuk oturduğunu hızla fark edeceğiz.<img src="https://images.aposto.com/2025/0/2/1737473136952.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Nazlı Senem Ünal, Nehir rolünde (solda), Damla rolünde ise Vildan Atasever (sağda) var.Çalan kapıdan giren erkek oyuncuyu tiyatro takipçileri yakından tanıyor: Nehir’in bir flört uygulamasından eşleştiği Burak rolünde, Deniz Karaoğlu giriyor evin salonuna. Nehir’le Burak yarı ateşli yarı acemice birbirlerine yakınlaşadursun az sonra biri daha girecek içeri. Tiyatro sahnelerinde ilk kez gördüğümüz, sinema tarihimize ise ismini genç yaşlarından itibaren yazdıran Vildan Atasever, Nehir’in ablası Damla olarak evdeki gitgide tuhaflaşacak akşama dahil oluyor…Oyun; sorumsuz, özgürlüğüne, kendi hayatına düşkün gibi görünen küçük kız kardeşle gereğinden fazla sorumluluk sahibi, yer yer sıkıcı, sert abla arasında senelere yayılmış gergin ilişkiyi ufak ufak çözüyor önümüzde. Can Kılcıoğlu, sık görüşmeyen bu iki kız kardeşin gerilimli başlayıp yumuşacık bir noktaya evrilecek beklenmedik karşılaşmasını; aralarına ikisinin de tanımadığı genç bir adamı, üçüncü kişi olarak sokarak son derece dinamik akan bir hat kurmayı başarmış. Küçük Balkon seyirciyi kanımca en çok bu dinamik, teklemeyen ve çokça güldüren, başarılı bir matematikle kurulmuş ama bir o kadar da doğal diyalog akışıyla yakalıyor.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Kendimi kız kardeşlerin değil annenin yanında buldum!</h2>Oyun, komedi aksını en çok Burak’ın yer yer patavatsız ama çoğu zaman zekice lafları üzerinden kuruyor. Sadece lafları da değil, Deniz Karaoğlu’nun sahnede finale kadar eksilmeyen varlığı, Küçük Balkon’u hakikaten de çok eğlenceli kılan, seyirciye sık sık kahkaha attıran belirgin bir katkı sunuyor. Hikayenin ana taşıyıcısı olmadığı hâlde sadece repliklerinin mizahıyla değil, bazen sessizce yaptığı tek bir omuz hareketiyle bile tüm salonu kahkahaya boğabiliyor Karaoğlu.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Aralarındaki hem çocukluktan gelen ortak bir gerilim hattı bulunan hem de annelerinin mevcut durumundan kaynaklı, kanlı canlı ciddi bir problem olan Damla ile Nehir’in öyküsünde derinleşiyoruz oyun boyu. Bu esnada Burak’ın oyundaki ağırlık noktası da bir şekilde hiç eksilmiyor.</li></ul>Nehir ile Damla, hem hiç benzemiyor birbirine hem de her kardeş gibi ortak bir geçmişin ayrılmaz iki parçasılar. Ne kadar uzaklaşsalar da birbirlerini bir şekilde tamamlayan iki kadın onlar. Ortak paydaları olan anne-babayı hiç görmüyoruz ama kızların anlattıklarından görmüş, konuşmuş kadar oluyoruz ikisiyle de. Özellikle de anneyle… Zira bu oyun, her ne kadar iki kız kardeşin hikayesi gibi görünse de bir yanıyla da bir annelik deneyimi oyunu.&nbsp; <img src="https://images.aposto.com/2025/0/2/1737473193835.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.52" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"> Kızlarının tabiriyle onları “sığdıramadığı” o küçük balkonda, o annenin, yalnız başına çekilecek iki nefes sigaraya ne kadar ihtiyacı olduğunu, bir gün hiçbir şey söylemeden paltosunu, çantasını alıp, çocuklarına 10 sene gibi gelen birkaç saatliğine ortadan kaybolmasının aslında hiç de "tuhaf" olmadığını düşündürüyor oyun… En azından annelik deneyimi olan kadınlara hissettirecektir bunu. Ya da belki bazen çok fazla şey beklediğimiz annelerimize başka bir gözle bakmamıza vesile olur. Beni en çok, sahnede hiç görmediğimiz anne üzerinden yakalıyor Küçük Balkon. Enteresan bir şekilde, yazar/yönetmen mevzuya esasen kızların açısından baksa da ben tüm bu anlatıda annenin yanında buluyorum kendimi…<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Çok ikna edici üç performans</h2>Prömiyer gösteriminde izlediğim hâlde üç oyuncu da son derece rahat, birbirlerinin enerjilerini tanımış, çözmüş biçimde oynuyordu. Açılışı da yapan Nazlı Senem Ünal, ilk sahnelerdeki hafif gergin tonunu üzerinden çok hızlı atıyor; Vildan Atasever ise tam da tahmin ettiğim gibi sesinden yüzüne öyle doğal oynuyor ki Damla’da. Oyundan çıktığımda üçünü de ayrı ayrı karakterleriyle kabul etmiş; sanki Nehir, Damla ve Burak’ı farklı durumlarda neler yapabileceklerini bilecek kadar iyi tanımıştım. Bunu Can Kılcıoğlu’nun titiz kalemi kadar üç oyuncunun da ikna edici performanslarına bağlıyorum.<img src="https://images.aposto.com/2025/0/2/1737473602791.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.70" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"> Küçük Balkon sizi bir uçtan bir uca alıp savuracak ya da ne bileyim, aile, kardeşlik meselelerine dair çok derin sulara çekecek bir oyun değil. Belki daha sert detaylar, daha travmatik bir çocukluk geçmişi mevzubahis edilebilirdi. Ama tiyatro bazen de budur; bizi küçücük bir yaşam kesitine, minik bir kalp sızısına dahil olmaya davet eder. Ve sizi metninden sahne tasarımına, oyunculuklarından rejisine öyküsüne gerçekten dahil etmeyi başarabiliyorsa o iş tamamdır.&nbsp;Küçük Balkon, beni tüm ayrıntılarına sinen naif ve içten bütünlüğüyle kendine ikna etti. Belki kız kardeşinizi ya da annenizi alır gidersiniz… Ha, flört uygulamasından tanıştığınız çocukla/kızla giderseniz herkesten fazla güleceğiniz de garanti!<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Not almalı:&nbsp;No Yapım&amp;ESTA ortak yapımı Küçük Balkon, 29 Ocak Çarşamba 20.30’da Fişekhane’de, 5 Şubat Çarşamba 20.30’da Watergarden Performans Merkezi’nde izlenebilir.

Can Kılcıoğlu, zor olanı başarıyor "Küçük Balkon"da. Kötü ve üzücü örneklerinin aksine, erkek gözüyle ama titizce işlenmiş, ikna edici bir kadın öyküsü, bir kız kardeşlik anlatısı kuruyor sahnede. Nazlı Senem Ünal, Vildan Atasever ve Deniz Karaoğlu’ndan oluşan sahne üstü üçlüsü çok ikna edici ve bolca güldüren performanslar sunuyor.

Bahar Çuhadar