Albüm: Iggy Pop, Every LoserSüre:&nbsp;36 dakikaPlak şirketi: Gold Tooth RecordsYayın tarihi: 6 Ocak 2023Kartonet:&nbsp;Punk rock’ın müziğin öncü figürlerinden, The Stooges’la çıkardığı üç albümle rock 'n roll’un “anti” kimliğini somutlaştıran Iggy Pop, yeni bir stüdyo albümüyle karşımızda. 1970’lerin ikinci yarısından sonra atıldığı solo kariyerine 20’dan fazla albüm sığdıran, 2000’li yılların ikinci yarısıyla rock’ın dışına çıkan janrlarla da deneyler yapmaya başlayan Iggy Pop, Every Loser’la zamanı hiç olmadığı kadar geri sardı.&nbsp;36 dakikaya sıkışan patlayıcı, direkt ve yüksek vuruşlu şarkılar, Iggy Pop’un Free albümündeki spoken word mırıldanmalarını tiz çığlıklara dönüştüren vokallere ve erken The Stooges’ı andıran lo-fi garaj rock prodüksiyonlara sahip. Bunlar, Iggy Pop'un dinleyicilere Every Loser albümüyle 50 yılı aşkın kariyerinin tüm duraklarına uğrayan bir zaman yolculuğu hazırlamasını sağladı.&nbsp;Iggy Pop’a bu yolculukta gitarlarda Chad Smith, Josh Klinghoffer (Red Hot Chili Peppers) ve Duff McKagan (Guns n’ Roses), davullarda Taylor Hawkins, albümün yapımcılığında ise Andrew Watt eşlik etti. Albümün bir sulu boya çiziktirmesi olan, kalın kenarlı bir çerçeve içinden geçen yassı bir tren yolunu resmeden kapağı ise eski bir Black Flag üyesi olan Raymond Pettibon’a ait.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2023/0/4/1673530124478.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Iggy Pop, Every LoserNeden dinleyelim?&nbsp;The Stooges’la 1969, Fun House ve Raw Power gibi proto-punk öncü işlere imza atan; solo kariyerinin başında David Bowie işbirlikleriyle uluslararası bir yıldıza dönüşen Iggy Pop, kariyerinin son 40 yılında müziği etrafında ve sahne üstünde şekillendirdiği ayrıksı bir kişiselliğe sahip. Sex Pistols’tan Sonic Youth’a birçok punk ve noise rock grubu, bu ayrıksı rock kahramanından da ilhamla rock 'n roll’a gürültü ve kaosun primal enerjisini kazandırırdı. Iggy Pop ise hemen hemen tüm solo üretimleriyle erken kariyerinin büyülü sesiyle bir kovalamacayla girişti; onun hayaleti peşinde "The Stooges-mış" gibi işlerle uzun ve heyecansız bir tekrara düştü.&nbsp;Zira 1980 tarihli Soldier albümünden başlayarak 2016 yılının Post Pop Depression’ına kadar yayınladığı 10’un üzerinde albüm, erken Iggy Pop’un ses geleneğinin ortalama bir taklidi olmaktan fazlasını elde edememişti. Yaratıcı kadrosunda Queens of the Stone Age’den Josh Homme ve Dean Fertita, Arctic Monkeys’ten de Matt Helders’ı barından Post Pop Depression albümü, öncesinde rock’tan uzaklaşarak chanson, kabare ve cazla deneyler yapan Iggy Pop’un özlerine görkemli bir dönüşüydü. 2019’daki Free albümü ise Iggy Pop’un rock enstrümantasyonunu yeniden terk ettiği; ambient ile spoken word, cazla poetry arasında salındığı karanlık olduğu kadar dingin bir dinleme deneyimiydi.&nbsp;Every Loser, Post Pop Depression’ı yakınsayan öze dönüş sesleriyle doluyken, The Stooges’ın "banger" formüllerinin alelade kullanıldığı ve Iggy Pop’un söz yazarlığının karalamaca notlardan ötesine geçmediği bir akışa sahip. Bu akışın ses manzarasına hakim olan “paketlenmiş” garaj rock, Every Loser’ı nostaljinin getirdiği heyecanla doldursa da albümü müzikal anlamda yolu, teması ve vizyonu olmayan bir karmaya da dönüştürdü. Albümün new wave tınıları (Strung Out Johnny ve Comments) ve Pop’un “perde arası” spoken word’leri (The News For Andy ve My Animus) Every Loser’ın garaj ses estetiğini çeşitlendirse de; şarkıları bütünle bir araya gelmeyen, yalnızca tekil olarak öne çıkan üretimler olarak sınırlanmaktan kurtaramadı.&nbsp;Iggy Pop’un kötü bir taklidi gibi çınlayan, yeni bir ses ve vizyon vadetmeyen Every Loser, “The Stooges nostaljisi” yaşamak isteyenler için ideal bir tarif olabilir. Bu grubun dışında kalanlar ve ilk defa Iggy Pop’a şans verecek olanlar, müzisyenle bu albüm aracılığıyla tanışmak istemeyebilir.&nbsp;Benzer işler:&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">New Order - <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/6NTrwu1XJ56jBPx7HMksbZ?si=99SEnxmtRF2liApynAwcnQ" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Power Corruption and Lies</a></li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">The Greenhornes - <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/4NrdlpNTAeRwF5SrarP2vk?si=gtZEsxk3Tt-jrrLHHtSKTA" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Dual Mono</a></li></ul>

Duende

Iggy Pop, heyecansız bir garaj/punk rock nostaljisinin çelmesine takıldığı "mış gibi" bir albümle geri döndü.

Acıklı bir rock 'n roll nostaljisi

Albüm:&nbsp;Red Hot Chili Peppers, Unlimited LoveSüre:&nbsp;73 dakikaPlak şirketi:&nbsp;Warner MusicKartonet:&nbsp;2022’nin&nbsp;albüm ikliminde uzun soluklu sessizliklerin bozulduğu durumlar hâkim. 2016’da çıkardığı The Getaway&nbsp;sonrasında Red Hot Chili Peppers tarafında işler uzun süre sessiz kaldı. John Frusciante sonrası devasa bir beklentiyi karşılaması beklenmesine rağmen başarılı bir iş çıkardığını düşündüğüm Josh Klinghoffer’la 2019 sonunda yollarını ayıran RHCP’de yıllardır beklenen buluşma gerçekleşti. John Frusciante, 2019 sonlanmadan RHCP’ye geri döndükten sonra açıklanan konserler, dörtlünün müzikal açlığının kanıtı oldu. Bu konserler malum sebeple gerçekleşemese de grup elemanlarının üretimden geri durmadı.&nbsp;Efsanevi prodüktör Rick Rubin’in kontrole geçtiği kayıt aşaması, Malibu’da bulunan Shangri-La stüdyosunda tamamlandı. Frusciante’nin dönüşünden sonra stüdyoda geçen ilk günle ilgili Rick Rubin’in “John’u da aralarında gördükten sonra çok etkilendim. Bunca zaman beraber harika müziklere imza atmış insanları bir arada eğlenirken ve yaratırken görmek beni duygusal bir yerden yakaladı. Sonrasında da ağladım,” sözlerinden buluşmanın önemini anlamak mümkün.&nbsp;Blood, Sugar, Sex, Magik’ten tutun By the Way’e, birçok müzikseverin hayatına dokunan bir dörtlüydüler. Unlimited Love’da da bildiklerini uygulamayı denediler ve istedikleri çizgiye yaklaştılar.<img src="https://images.aposto.com/2022/3/3/1649836556098.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Red Hot Chili Peppers,&nbsp;Unlimited Love<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Neden dinleyelim?&nbsp;Anthony Kiedis, Flea, Chad Smith ve John Frusciante’nin oluşturduğu bir albümü dinlememek için gruba karşı ön yargıdan da fazlasına ihtiyacı var bir dinleyicinin. Şubat başında çıkan ilk tekli Black Summer’ı birkaç sefer dinledikten sonra hem ritme hem de nakarata eşlik etmemek imkânsız hâle geldi. Üstüne Frusciante’nin alametifarikası gitar solosu şarkıya güç kattı.&nbsp;Kuşkusuz, Black Summer, bu albümün hiti. Bu cümleyi yazana kadar bu etiketin iddialı olduğunu düşündüm. Ancak albümü tekrar tekrar dinledikten sonra Black Summer kadar hem eski hayranları hem de yeni dinleyicileri bir potada buluşturan bir şarkı olmadığına karar verdim.&nbsp;Pek çok RHCP albümünde olduğu gibi, grup, yine her şarkıda farklı bir konuyu elmış. Bir akış bütünlüğü yok ama gruba alışınca aslında bu, bir bütünlüğe tekabül etmiş. Hemen söyleyeyim: It’s Only Natural&nbsp;ve&nbsp;Let ‘em Cry, bu albümün müzikal tatmin bakımından zirveleri. Flea’nın basları, grubun müziğinin iskeleti. Bu iki şarkıda da şaşırtıcı bir şekilde öne çıkmadan şarkılarla bütünleşip akılda kalmayı başarmış. Böyle olunca da dinleyicisini alıp farklı diyarlara göndermesi zor olmamış. Bir de Chad Smith’in enerjik olduğu kadar groovy davullarını da unutmamak lazım.&nbsp;Olumlu yanları fazlasıyla dikkat çekse de Unlimited Love, RHCP diskografisinde ortalama bir noktada konumlanmış durumda. Bazı şarkılar — isim vermek istemiyorum — sanki albümün süresini tamamlamak için eklenmiş ve uzatılmış gibi. Akılda kalıcılıktan uzak olmakla birlikte birkaç sene sonraya bile varlığını taşıyamacak kalite ve derinlikte. Yine de RHCP’nin yeni albüm çıkardığı bir döneme şahitlik etmek fazlasıyla tatmin edici. Umarım bir gün tekrar buralarda canlı izleyebiliriz.Benzer işler: Foo Fighters, <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/2eprpJCYbCbPZRKVGIEJxZ?si=61DQJ5L3R42uRd2z1AM6sQ" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">In Your Honor</a>&nbsp;&amp; The Smashing Pumpkins, <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/2Qs2SpclDToB087fLolhCN?si=JcnHKUlLSdO2tQyiL-LI3g" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Siamese Dream</a>.

Josh Klinghoffer ile ilgili hikayeler