<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/ekintumer/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Ekin Tümer</a>Siyaset teorisyeni Nadia Urbinati, Ben Halkım isimli kitabında popülizmin demokrasiyi nasıl dönüştürdüğünü anlatırken halkı şöyle tanımlıyor: “Modern şekliyle halk kategorisinin üç temel anlamı vardır. Tek bir bütün olarak hareket eden ve yasaların onun adına yapılıp uygulandığı kolektif egemen; belirli bir toprak parçasında yaşayan ve bazen ulusla özdeşleşen sosyo-tarihsel yapı; ve kanaatlerin, partilerin ve temsilcilerin hareketleriyle ve siyasi fail olma iddiasıyla halk olma tanımını elde eden kolektif topluluk veya seçmenler.”&nbsp;Popülizm, belirli bir “halk” fikrini vurgulayarak bu grubu “seçkinler” ile karşı karşıya getiren bir dizi siyasi duruş ya da daha basit anlamıyla “halk çıkarcılığı” şeklinde tanımlanabilir ve en çok üçüncü durumda; halk, yöneticilerin rekabet alanına dönüşen siyasi bir özne haline geldiğinde karşılık bulur. Demokrat Partili eski İtalya Cumhuriyeti senato üyesi Mario Tronti bu durumu “Halk olmadığı için popülizm var.” diyerek açıklar.Halk bir fikirden fazlası olarak tüm somutluğuyla, her zaman orada durur. Ancak, popülist lider halkı çok sesli bir bütün olarak algılamaz, halkın kendi ideolojisini yansıtan “parçasını” seçer. Popülist liderin diyalog kurmayı uygun gördüğü yegâne halk, onu her koşulda destekleyen, genellikle gerçekleşmesi mümkün olmayan vaatlerle ve yoğun ilkel duygularla kendisine bağımlı kıldığı “doğru halk”tır. “Doğru halk”a uyum sağlamayanlar halkın dışlanmış kısmıdır, çoğu zaman gözden çıkarılabilir. Zira onlar, liderin çizdiği keskin çizgilerin dışına çıkmış; bir nevi ona ihanet etmiş “yanlış halk”tır. Lider yanlış bulduğu halkı doğrusuyla değiştirmeye çalışır; yeri geldiğinde ayrıştırıcı sözlerle, eylemlerle ikisini karşı karşıya bırakır. Halkı takımlara ayırıp bir çeşit etik/ahlaki bir maçı oynatmak gibidir bu. Lider locasında olan biteni izlerken halk sorunların temeline odaklanmayı kenara bırakır ve galip gelme, “doğru halk” olma yarışına girer.&nbsp;Ayrılmaz bir bütün hâlinde ele alınması gereken halk, itaat eden “gerçek” parçalara ve “gerçek olmayan” sorgucu parçalara bölünmüştür. Popülist liderin isteği tam da budur, kendi gerçeklik kurgusunu yaratabileceği zemini bulmaktır. Hannah Arendt, Totalitarizmin Kaynakları kitabında bunu oldukça etkileyici biçimde açıklıyor: “Kitle liderleri gerçekliği yalanlarına uydurma gücünü ele geçirmeden önce, gerçekleri aşırı derecede küçümseyen propagandalarıyla dikkat çekerler, çünkü onlara göre gerçek tamamen onu uydurabilen kişinin gücüne bağlıdır.” Halk kutuplaştığında artık halk yoktur, gerçeği söyleyenler ve yalanlar uyduranlar vardır.Popülist lider, Urbinati’nin birinci tanımında yer verdiği “bir bütün olarak hareket eden” egemen halktan hoşlanmaz. Ortada birbirinden ayrılmış, ayrıştırılmış parçalar olmadığında gerçeklik de eğilip bükülemez hâle gelir. Liderin sesi, tek bir gerçeği haykıran ve susturulması imkânsız kuvvetli kalabalık tarafından kısılır, söylemleri karşılık bulamaz. Böyle bir durumda lider, halkı “öyle bir felaketti ki kim olsa altından kalkamazdı”, “bu da kader planın bir parçası” gibi bahanelerle yatıştırma gücünü kaybeder. Halk herkestir ve yetki vericidir, dolayısıyla yetki verdiği kişiler sorumluluk almadığında hesap sormak ister, bu hakka sahiptir.&nbsp;Halkın bu hakkını hatırlaması gerekiyor.Devlet, hiçbir tanımda yüksek makamlardan insanlara bağıran, cezalandıran bir baba figürü değildir, olamaz. Çünkü bu, doğasına aykırıdır. Devletin var olma amacı "...halkın güvenli topraklarda eşit halklarla özgürce yaşama ve zarar görmeme talebinden doğar." Devlet, halkın memnuniyetsizliğinden incinebilecek bir kişi değildir, korkulması gereken biri de değildir. Halka hesap vermekle yükümlüdür devlet, özür dilememe gibi bir lüksü de yoktur.Hesap sormak üzere kenetlenmiş bir halkın gücü popülist liderin gücünü aşar, onu korkutur. Bugün, halkın hesap sorma arzusunda yatan sağlıklı bir öfke var. Çünkü karşı karşıya kaldıklarımızı tüm çıplaklığıyla görüyoruz. Öfkenin boyutunu, bu öfkenin talep edilen gibi bir-iki senede dinmeyeceğini anlamakta yetersiz kalanları, yas tutmamızdan incinenleri, deprem bölgesine giden yöneticiler hasarı görmesin diye alelacele temizlenen yerleri, çocukları önüne dizen adamları, soğukta üşüyen çocuğun yüzünü göstermek için kapüşonunu çekiştire çekiştire açan, kadrajda var olma yarışıyla birbirini itip kakan adamları, “buraya yardım gelmedi” diyenlerin sesini kesenleri, desteği gölgeleyenleri, ilk fırsatta öğrencileri yerinden edenleri, daha enkaz kalkmamışken tek katlı yapı denetim binasını yıkmaya çalışanları, depremzedeyi gözaltına alanları, suçluların kaydını temizleme derdine düşenleri görüyoruz.&nbsp;Her gerçekten, her isyandan, her yaşamdan tetiklenen kırılgan ve utanmaz gönülleri hoş tutmaya zorlanan, aksi takdirde üzerine tehditler savurulan, birbirine kıra kıra bitmeyen ve kaybedecek çok az şeyi kalmış gerçek halkın bütünlüğü, bu yapının gücünü aşar. İşte tam da bu yüzden; “yanlış halk”- “doğru halk” diye bir şey olmadan hepimizin gerçek ve tek halk&nbsp;olduğunu, bir sesin karşısında kocaman, çoklu bir ses olabileceğimizi hatırlamak gerektiği için siyaset yapıyoruz.

İtalya Cumhuriyeti ile ilgili hikayeler